Borderline

Hallo? Ben je daar? Ik hoor je niet goed… Kan je harder praten want de ruis is te erg. Hallo?! Alsjeblieft praat wat harder want ik hoor je echt niet.. het doet pijn en ik zie je ook maar vaag. Wat is er met me? Ben ik misschien niet goed? Klop ik niet helemaal? Ontbreekt er misschien iets van mij.. Wat het ook is het belemmerd mij om jou te horen.. te zien.. te voelen.. Ik wil dolgraag bij je zijn, ik wil jou lichaam dolgraag teder tegen mij aanhebben. Ik wil echt heel erg graag jou stem horen die mij verzacht van binnen en me kracht kan geven. Maar het kan niet, of het mag misschien zelfs niet. Want de ruis die ik hoor van binnen, de dikke mist waar zelfs mistlampen van een auto niet doorheen kunnen schijnen. Dat zit er in mij, het overheerst alles. En in die mist, diep in die vochtige treurige mist speelt zich een heuze oorlog af. Een oorlog die zo groot is als een kernoorlog maar wat slechts gespeeld wordt door twee persoonlijkheden. Twee persoonlijkheden van een innerlijke waarheid en een misleidende demon. En die innerlijke waarheid ben ikzelf, tenminste dat denk ik. Ik zie mij als een monster en zou mogelijk ook die demon kunnen zijn. Ik weet het niet meer, want die dikke mist zit in de weg. En al die geluiden om mij heen maken me wantrouwig, zo erg onzeker. En door het beeld wat ik zie van andere ben ik zo erg jaloers. Waarom mogen hun wel beter leven? Wat heeft mij verkozen om dit te moeten doorstaan? In mijn geval zou ik diegene haten, en het niet kunnen vergeven. Want wat ik heb.. dat is ondraaglijk. Continue die innerlijke strijd te moeten beleven, bij elk klein dingetje van de dag maar een weegschaal aan te koppelen. En elke keer maar weer dat masker.. dat gruwelijke masker van onschuld, het acteren, het anders voordoen dan ik werkelijk ben. Mensen kunnen me dan niet meer raken, alhoewel me dat gerustelt weet ik dat het nep is. En ik naar een film kijk waar ikzelf wel in meespeel maar slechts als figurant. Niet belangrijk, en af en toe nodig om ergens anders te staan. En dat put mij uit, continue bezig zijn me anders voor te doen dan ik daadwerkelijk ben. Want als ik mezelf zou zijn, zou ik dan aardig gevonden worden? Zouden mensen mij accepteren? Of zou ik gewoonweg saai zijn. Misschien dat mensen niet meer naar me omkijken als ik mezelf ben, beter maak ik een muur. Een muur waar mensen over heen moeten klimmen, waar ze moeite voor moeten doen. Alleen die zijn het waardig mij te leren kennen. Zodat ik honderd procent zeker kan weten dat ze mij aardig vinden. Misschien dat ze me toch wel weer naaien, of tegen me liegen. Want dat doen mensen nou eenmaal. Daarvoor zijn we gemaakt. Hmm ach wat, ik maak die muur hoger en ik zie wat er gebeurd, ik gooi mijn gedachtes, mijn gevoelens, mijn begrippen, mijn emoties alles wat er in mij rust in de leegte. En ik zie wat er gebeurd. Alleen.. Het gaat niet. Ze willen niet weg want ze zijn onderdeel van mij.. En dat maak ik elke keer mee, als ik normaal wil nadenken blijven de negatieve gedachtes als een dwingende stem van een sergeant in het leger mij bevelen geven met wat ik moet doen. En ik wil het niet meer, al vanaf dat ik vier jaar was maak ik niets meer dan problemen mee. En maak ik ze nou zelf of zijn andere mensen ook echt verantwoordelijk? Nee ik denk het niet, ik moet er wel zelf achter zitten. Want waarom zou mijn vader me niet meer te hoeven spreken? Papa.. ik ben jou dochter! Waarom wil je me niet meer? Omdat ik anders ben.. Ik weet dat ik je spulletjes kan pakken maar volgens mij doet elk kind dat. Waarom mag je mijn broertje ook meer dan ik. Is het dat hij gewoonweg meer op jou lijkt qua karakter? En ik meer op mijn moeder? Mijn moeder mocht je volgens mij ookal niet waarom moest je met die andere vrouwen nemen dan. Ik was misschien nog maar vier, maar mijn bewust zijn speelde al vanaf dat ik 2 jaar was. En 2 jaar maken heel veel uit voor een jong iemand. Nee papa wil niet meer voor mij zorgen, en ik blijf me ook altijd afvragen waarom niet, ik blijf op dat ene punt zitten. Net zolang tot papa misschien terug kan komen, en mij leert hoe het is om een echte man te zijn. Want dat ben ik niet, ik voel me nog als een kind, een hulpeloos kind wat niet zonder iemand kan. Maar te jong is om te begrijpen wat een echte emotionele band inhoud. Ik heb een stoornis, en misschien wel door jou gekregen papa, misschien was jij wel de aanleiding en moet ik je haten. Nee, ik moet mezelf straffen, ik moet bloed zien, ik moet de wonden in me arm zien want die koester ik. Die nemen al mijn innerlijke pijn tijdelijk weg. Maar die tijdelijkheid, is als een verslaving, eventjes me ogen dicht kunnen doen en weg zweven van alle onzin die mij gek maakt. Dat moment lijkt mischien langer dat het is, maar al snel genoeg zit ik in m’n oude patroon. En zou ik het liefst door willen gaan met mezelf straffen, m’n eigen pijn verlichten. Ik wil weer kunnen proeven, ik wil weer lol kunnen maken. Ik wil m’n vader hebben, ik wil niet meer onzeker zijn. Nee ik wil teveel en dat is fout van mij. Alles is fout wat ik doe.. ik leef met het onmogelijke, ik leef met Borderline en dat zal mischien altijd wel een onderdeel van mijn leven zijn. Oh wat had ik anders gewild…maar dat is iets wat ik niet meer zal kunnen veranderen.
Dit is een deel van me leven en dat zal het altijd ook blijven…
Waarom mij..waarom ik…?


LadyE- still Broken!