boys

Lief dagboek,

Jongens, een groot geluk in veel tieners hun leven, maar voor sommigen ook een groot probleem. Ik behoor helaas tot deze laatste groep... Als ik een jongen leuk vind laat ik dat niet merken, nee, ik word ontzettend stil en maak stomme opmerkingen... Juist de jongens die ik het leukst vind, daar doe ik het stomst tegen. Herkent iemand dit? Dit kan misschien komen door iets wat ik heb meegemaakt. Op de basisschool zei ik het altijd gelijk als ik iemand leuk vond, en dan deed ik leuk tegen zo'n jongen. Op de middelbare school ging het mis. Ik vond een jongen leuk en hij mij waarschijnlijk ook, we waren hele goede vrienden geworden en het ging de goede kant op. Totdat iemand zich ermee ging bemoeien en ons er mee ging plagen. Er is niets meer van gekomen... Toen ik later een andere jongen leuk vond, durfde ik dit totaal niet te laten merken. In de 2e vond ik een jongen van mijn scoutinggroep heel erg leuk! Helaas had hij dit door... Hij had een vriendin, maar maakte toch misbruik van de situatie. Hij deed of hij mij ook leuk vond en wist altijd precies wat hij moest zeggen. Hij vroeg vaak om een knuffel, plaagde me en deed gewoon ontzettend aardig. Hier was natuurlijk niets mis mee, en ik ging er gewoon op in. Hij had zo af en toe een vriendin en ik hoopte telkens dat het uit zou gaan. Na een tijdje had ik genoeg moed gespaard om zijn msn te vragen. We gingen praten, en na een tijdje vroeg hij of ik hem leuk vond. Ik dacht, ach waarom zou ik het ontkennen en zei het. Hij zei een beetje van: haha en okee, en reageerde er verder niet echt op. Op zomerkamp ging hij opeens weer heel klef doen, steeds knuffelen, complimentjes maken, in de tent wilde hij steeds tegen me aan liggen enzo. Ik kreeg dus het idee dat hij me leuk vond. Een keer 's avonds in de tent vertelde ik dat ik de nacht ervoor nog wakker was en dat iedereen al sliep ofzo. Hij reageerde: dan moet je mij gewoon wakker maken, waarop zijn vriend begon te lachen en zei: dan gaat ie je vast zoenen. Ik vond dit nogal raar... Hij had namelijk een vriendin. Toen hoorde ik dat hij de avond ervoor was vreemdgegaan met iemand van een andere scoutinggroep. Vanaf dat moment wist ik dat hij gewoon een player was en dat ik hem totaal moest gaan vergeten. Dit heeft nog wel even geduurd, voordat ik hem eindelijk uit mijn hoofd kreeg bedoel ik. Gelukkig ging hij het jaar erna naar de rowans en zag ik hem bijna nooit meer. De keren dat ik hem zag deed ik ontzettend bot en probeerde hem te negeren. Volgend jaar zit ik weer bij hem in de groep, ik ga maar gewoon normaal proberen te doen en niet te veel contact zoeken. Tegenwoordig doe ik dus bot en afstandelijk tegen alle jongens die ik leuk vind... Ik ben gewoon ontzettend onzeker op dit gebied, ik ben ook al een aantal keer afgewezen en mijn enige vriendje was op de basisschool. Heeft iemand misschien tips of iets?

xxx van een wanhopig meisje op jongensgebied