1e dag op mydiary.nl

Lief dagboek,

Hierbij mijn allereerste stukje. Ik ben begonnen met dit dagboek, om mezelf weer terug te vinden. Ik hou ontzettend van mijn vriendinnen, ouders, familie, hobby's en wat dat betreft moet ik echt ontzettend blij zijn! Ik word ook niet gepest ofzo. Maar toch heb ik de hele tijd een soort leeg gevoel of zo... Ik weet niet wat het is. Laat ik maar bij het begin beginnen.

Een half jaar geleden ongeveer, begon ik me zo raar te voelen. Ik zat in de knoop met mijn eigen gevoelens. Ik irriteerde me aan mijn vriendinnen, had totaal geen zin meer in school, wilde zelfs naar een andere school gaan. En dat terwijl ik een superleuke klas had! Maar ik miste gewoon iets... Ik begon me steeds meer te irriteren en kropte mijn gevoelens op, ik sloot me af van mijn vriendinnen. 's Avonds lag ik in mijn bed te huilen, ik snapte mezelf niet meer. Ik werd gek van iedereen om me heen, vond mezelf te dik, leefde eigenlijk van zaterdag tot zaterdag (die dag heb ik scouting). Eigenlijk was scouting het enige waar ik nog zin in had. Hier kon ik helemaal mezelf zijn. Na een tijdje begonnen mijn vriendinnen te merken dat er iets was, aangezien ik steeds minder met ze omging en ook chagrijnig reageerde soms. Ze vroegen niet wat er was, maar in plaats daar van gingen ze over me roddelen. Na een tijdje vroeg één van die meiden aan me, wat er aan de hand was. Ik heb haar alles verteld, nou ja alles wat er in de klas speelde. Dat ik me irriteerde aan mijn beste vriendinnen, en dat ik zelf niet zo wilde doen, maar dat het gewoon zo gebeurde. Zij heeft dit allemaal doorverteld, maar heeft het hele verhaal omgegooid. Hierdoor ontstond er dus een probleem. Mensen dachten dat ik boos was op ze en dat ik me aan hun irriteerde, maar de namen klopten totaal niet! En sowieso vind ik dat je zo iets niet hoort door te vertellen. Ik ben dus ontzettend boos op mijn vriendin geworden. Hierna heb ik mail-contact gehad met een hyvesvriendin van mij. Bij haar kon ik echt alles kwijt, ook de dingen die echt privé waren en ik aan niemand durfde te zeggen. Ik was zo in de war met mezelf. Zij heeft mij ontzettend goed geholpen! Op school ging het ook steeds beter, ik ging maar weer gewoon normaal tegen mijn vriendinnen doen. Dit ging een tijdje goed. Totdat het eind van het schooljaar naderde. We hadden 3 jaar in dezelfde klas gezeten, en ons afscheidskamp kwam eraan. Een meisje werd ontzettend buiten gesloten en er werd heel erg veel geroddeld. Niet alleen over haar, maar vriendinnen roddelden ook over elkaar. Ik werd gek! Ik besloot om het op te nemen voor het meisje, en heb zo de klas wel een beetje in beweging gezet. Het afscheid ging uiteindelijk wel goed! Maar of ik nu ook echt het idee heb dat ik zo goed bevriend zal blijven met al die meiden? Nee! Er is eigenlijk maar één meisje bij met wie ik het echt ontzettend goed kan vinden, bij wie ik veel kwijt kan, en wie ook niet zoveel doorverteld. Met haar zal mijn contact ook niet verwateren. Maar verder? Nee, ik denk dat die vriendschappen zullen verwelken... Maar goed, ik was weer vrolijk! De vakantie begon, ik ging met m'n vriendinnen afspreken, maar merkte dat ik weer niet zo goed in m'n vel zat, ik kon mezelf niet zijn, irriteerde me weer steeds en voelde me nog steeds te dik... Ik ging serieus denken aan een nieuwe school, een creatieve school, met theater en dat soort dingen, waar ik mezelf helemaal zou kunnen uiten. Maar ja, de enige school in de buurt die daar aan voldoet is een mavo school. Dit zouden mijn ouders dus nooit goed vinden, aangezien ik nu op het vwo zit. Ik ging nadenken over opleidingen, ik wil heel graag een theateropleiding doen, maar ik ben ook heel erg geïnteresseerd in de politiek, of iets met filosofie, ik denk dat ik teveel nadenk over het leven. Maar ik vind het leven echt heel erg belangrijk, en daarom sta ik echt stil bij elk moment. Wat zou er gebeuren als...? Hoe denken mensen over mij...? Ik ben hierdoor denk ik ook iets te onzeker. Maar dit verberg ik door een grote mond op te zetten, grappen te maken, en ik ben er achter gekomen dat ik soms een beetje een betweter ben... Wat betreft dit punt irriteer ik me dus ook aan mezelf, ik haat betweters! Ik ben het dus een beetje aan het proberen af te leren. Maar goed, terug naar de vakantie. Ik ging op scoutingkamp, ik had er superveel zin in! En niets was minder waar, want het kamp was echt super! Mijn scoutingvriendinnen zijn echt de beste! Ik kan mezelf zijn bij hun, en op geen enkel moment ben ik onzeker. Ook de jongens van scouting zijn een stuk aardiger, dan bijvoorbeeld die van mijn school. Je kunt gewoon je zelf zijn, en dat vind ik superbelangrijk! Gister ben ik teruggekomen van kamp, en nu voel ik me al gelijk weer zo vreselijk. Ik denk dat ik toe ben aan een verandering in mijn leven of zo? Ik snap er echt helemaal niks van! Nu is het dus vandaag en ik ben ontzettend lui. Ik zit onder de muggenbulten, mis kamp, mis al die toppers van scouting, en verveel me. Ik ben blij dat ik dit dagboek ben begonnen, want ik vind het ontzettend leuk om op deze manier te kunnen schrijven! Donderdag ga ik trouwens naar Indonesië toe, dus dan kan ik 3 weken niet schrijven. Ik ga nu maar eens genieten van mijn smoothie, mmm... Tot de volgende keer!

Veel liefs!