Boze yoga

De laatste paar dagen ging het juist weer iets beter qua stress en boosheid, maar dan komt die ene collega weer met haar gezeik en ik zit meteen tegen het dak aan. Ik wil gewoon dat ze uit mijn leven gaat. Het liefst schop ik haar eruit. Hopelijk is het over 2 weken gewoon klaar en ben ik van haar af. Voor goed en zakt ze in de stront.

Boosheid als emotie is niet iets waar ik bekend mee was, tot een paar maanden geleden. Afgelopen jaar was zo'n shit jaar waarin ik zoveel klote dingen over me heen heb gekregen, om te komen waar ik nu ben. Ik heb er wel veel van geleerd. Wat ik me nu wel besef, is dat ik nooit heb leren omgaan met normale gevoelens van boosheid. Ik heb van mijn ouders vooral geleerd dat die gevoelens onterecht en aanvallend zijn en dat je er mensen mee kwijtraakt.

Afgelopen donderdag had ik eindelijk weer eens yogales en daar heb ik dit ingebracht. Dat ik niet weet hoe ik met deze spanning en boosheid in mijn lijf om moet gaan. Gelukkig is mijn yoga lerares ook psycholoog en gewoon een tof persoon, dus daar gingen we mee aan de slag. Ze bracht me door fysieke oefeningen in contact met dit gevoel, waarbij ik eerst in een soort paniek raakte en daarna het eruit werkte. Echt toegeven aan die boze gevoelens was echt lastig. Ik zie wel eens dat soort oefeningen op tv, maar dacht altijd dat het niet echt werkte. Toen ik daar eenmaal in zat werd ik overspoeld door die weggedrukte emoties en werkte het ontzettend goed. Ik moest tegen haar duwen, schoppen, op kussens slaan, alle dingen verbaal eruit gooien. Het was eigenlijk best bijzonder om te doen.

We sloten toen af met een heel goed gesprek en een ontspanningsoefening. Ik merk dat ik sindsdien wel weer rustiger ben. Die collega heeft weeeeeeer wat geflikt waardoor het oplaait en dan heb ik precies weer dezelfde gevoelens en een stukje paniek. Niet dat dat nu opgelost is. Het is voor mezelf een proces om hiermee om te leren gaan.

Wat in de yoga sessie naar voren kwam is dat ik het ook gewoon enorm verdrietig vind. Ik was zo goed bezig om meer rust in mezelf te vinden en meer te vertrouwen op anderen. Door haar acties schopt deze collega het helemaal weer onderuit. Dit proces waarin ik juist zo aan het groeien was en waarin ik zoveel positieve dingen vond. Nu wordt er weer een appèl gedaan om oude patronen van mezelf, ook omdat ik er nu gewoon de schouders onder moet zetten om iets gedaan te krijgen. Juist die patronen was ik in aan het groeien om meer los te laten en ik merkte eindelijk het effect daarvan. Ik kan het die collega niet persoonlijk kwalijk nemen, maar het is gewoon verdrietig dat mijn eigen proces nu vertraging oploopt en ik daar last van heb.

Ik merk dat ik alsnog steeds meer aan het groeien ben en dat voelt fijn. Het is nu gewoon zwaar en ik hoop dat ik alsmaar verder kan blijven bouwen op wat ik al heb.