Laatst zag ik dit filmpje: Het heeft een duidelijk idee aangeboden waar ik erg veel van kan leren. Het is namelijk precies wat ik (en met mij velen) vaak lijk te doen.
Als ik kijk naar alle boeken die ik nog wil kopen en wil lezen, naar hoe ik het huis wil inrichten, naar mijn ambities in mijn werk, dan lijkt het wel of ik alles enorm goed wil doen. En misschien wil ik er ook nog mooi uitzien terwijl ik dat doe. Maar is dat het meest wenselijke?
Ik denk dat ik dan vergeet dat het niet altijd het meest wenselijke is om héél goed te zijn in veel dingen. Dat is praktisch gezien niet heel haalbaar. Maar wanneer je om je heen kijkt, dan zie je allemaal andere mensen die heel goed zijn in iets. Al die indrukken van verschillende mensen die goed zijn in één ding, geeft een idee dat je goed wil zijn in veel dingen. Je wilt even goed zijn in dingen als tien verschillende gespecialiseerde mensen.
Ik wil filosofische kennis en wijsheid hebben die 40-plusser filosofen ook hebben. Daarbij lijk ik soms wel mijn eigen gespecialiseerde kennis te niet te doen. Het werk dat ik doe en waar ik écht goed in ben, dat kunnen zij weer niet. Dat is wel iets waar ik een enorm groot deel van mijn leven, oefening en denkkracht in stop. Daarvoor moet ik andere dingen opofferen. Gek eigenlijk, dat het accepteren daarvan en het op waarde schatten van het specialisme dat ik wél heb, niet altijd makkelijk is.
Stiekem zou ik soms 'even' vijf jaar uit het normale leven willen stappen om in die tijd allemaal interessante dingen te gaan leren en doen. Dan kan ik daarna weer doorgaan waar ik gebleven was, mét de extra specialisaties.
Hmm, die acceptatie opbouwen wordt een leuke klus. Laat ik er een boek over lezen!