Breien

"Ga je breien?" vroeg vriendlief verbaasd. Ik was er een paar jaar geleden aardig veel mee bezig, maar daarna zakte de interesse weer weg. Het komt in fasen, zoals met zoveel dingen in mijn leven: even me er helemaal op storten en dan is het ineens niet leuk meer en stort ik me helemaal op iets anders.

Breien is voor mij de ultieme vorm van bezigheidstherapie. Dat vinden sommige van jullie misschien suf (of is het tegenwoordig weer hip?) maar het past wel bij zo'n oud, bijna bejaard wijf van 34 of niet? knipoog

Ik heb het lang, lang geleden op de basisschool geleerd. We maakten toen alleen een simpel rechthoekig lapje dat op een kartonnetje geplakt werd en waar je een tekening omheen mocht maken. Ik veranderde mijn lapje in een cavia. Later heeft mijn moeder me nog meer geleerd: hoe je verschillende kleuren kunt gebruiken, steken op moet zetten, averechts kunt breien etc. Maar als kind had ik er weinig interesse voor. Tot mijn moeder ongeneeslijk ziek werd. Toen werd het mijn favoriete bezigheidstherapie. Het was de perfecte bezigheid om enigszins mee te kunnen ontspannen toen we bij haar ziekbed zaten te waken: overdag, 's avonds en 's nachts.
Mijn moeder vond het leuk dat ik breide. Het was vroeger ook een hobby van haar en ze kon me nog helpen met nieuwe steken. Alsof ze me op het laatste moment toch nog wat kon meegeven. En ze zag natuurlijk ook dat het een gezondere manier om met stress om te gaan was dan mijn neiging tot automutilatie en anorexia. Ze gaf me dan ook veel complimentjes, dat ik zo'n mooie regelmatige steken maakte enzo.

Na haar dood heb ik mijn breiwerk in de kast gelegd (het was een lange wintersjaal) en jarenlang niet meer aangeraakt. Ik kon het niet meer omdat het gevoelsmatig verbonden was met de ziekte en dood van mijn moeder. Het verdriet kwam terug als ik aan breien dacht. En dus breide ik niet meer...

Een paar jaar terug, toen ik weer niet zo goed in mijn vel zat, heb ik bij mijn vader op zolder toch mijn oude breispullen teruggezocht. De sjaal die ik tijdens mijn moeders ziekte breide kon ik nog steeds niet afmaken, maar ik wilde wel weer aan wat nieuws beginnen.
Grote projecten zijn niet echt wat voor mij, aangezien ik niet zo snel brei en aardig snel verveeld raak bij te grote, lange stukken. Soms brei ik ook te krampachtig en dan krijg ik pijn in mijn handen (en als bijna-Hypochonder denk ik dan meteen dat ik reuma ga krijgen ofzo). Dus meestal maak ik kleine knuffeltjes. Snel klaar, gevarieerd en best een leuk resultaat. Ik heb inmiddels een plank vol met die dingen. Versierd met kraaltjes en lintjes en bloemetjes enzo.

Haken heb ik ook weleens geprobeerd maar dat heb ik nooit geleerd en daarom gaat het heel moeizaam. En dus geef ik het op en verval ik toch weer in breien. Why change a winning team?

Tijdens het breien word ik rustig. Je bent bezig zonder dat je er te geconcentreerd mee bezig hoeft te zijn. Als ik teken voel ik erg de drang om te presteren: het moet goed zijn, het moet onhaalbaar perfect zijn! Bij breien heb ik dat niet. Dat is echt alleen maar tijdverdrijf. Het resultaat is niet zo belangrijk. Tuurlijk wil ik wel wat moois en leuks maken, maar het hoeft niet zo nodig geweldig of perfect te zijn. Als ik maar even leuk bezig ben. Het bezig zijn is belangrijker dan het doel.

Breien werkt voor mij meditatief. Misschien door de herhaling in handelingen. Ik heb het even nodig om tot rust te komen. Om de gekte in mijn hoofd te overstemmen met doelloze handelingen. Dus ik brei.


Nog even een slechte cheesy eindzin op rijm, want daar hou ik van: "Blij dat ik brei!" of "Ik brei, want dan word ik weer blij?" nahnah


Dit is een plaatje van Internet hoor... niet dat jullie nu denken dat ik half uit de anonimiteit kom engel
16 jul 2016 - bewerkt op 16 jul 2016 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Pantoffel
Pantoffel, vrouw, 42 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende