brief

ik weet niet hoe ik moet beginnen

ik weet niet eens wat ik moet zeggen

ik ben lomp en hard geweest
en daar had ik mijn redenen voor
redenen die ik niet kan uit leggen in een brief
omdat ik bang ben dat het alleen maar leugens lijken

ik weet dat je een hekel heb aan je onzekere zelf
en dat ik nu zo onzeker ben als waar jij een hekel aan heb bij je zelf

ik loop nu al dagen opgefokt rond
boos en nadenkend
over wat ik gedaan heb en hoe ik overgekomen ben
wat ik anders had kunnen doen

eigelijk denk ik nergens anders aan
en dat maakt dus onzeker

mijn keuze niet met je te willen praten was misschien lullig en hard
maar wel nodig

ik heb vandaag aan frank gevraagd of ik een brief moest schrijven naar je
of ik dat wel moest doen

nu schrijf ik er dus een

ik schrijf je omdat ik contact nodig heb
ik sloot je buiten omdat ik moest nadenken zonder contact
omdat ik niet goed in mijn vel zit kon ik je niet spreken
ik zou alleen maar meer pijn doen

ik weet dat ik vreselijke dingen geschreven heb
maar ik weet ook dat ik ze niet terug kan nemen
ik ben niet eerlijk geweest tegen je
in de dagen weken voor maandag
maar dat is misschien nog geen excuus voor mijn lompe taal
maar wel de oorsprong van mijn gedrag deels

ik noemde je een bitch
en weet dat dat wel pijn zal hebben gedaan
ik weet dat jij vindt dat ik je in een hokje heb gezet
maar welk hokje heb jij het over en welk hokje heb ik het over ?
ik kan niet zeker zijn over welk hokje jij het hebt
maar als ik je in een hokje plaats dan is het die van de pubers
dat jij daar een vervelende nasmaak bij hebt is niet iets dat aan mij ligt
maar dan nog is het mij niet geheel duidelijk welk hokje jij denkt dat ik je in plaats

puber:
je deed de laatste tijd steeds puberaler tegen mij
en dat deed bij mij veel pijn
los van mijn pijn is het misschien gewoon jou leeftijd
maar soms was het tegen het onaccepteerbare respectloze aan in mijn ogen, zeker in mijn gevoel
ik dacht dat wij gewoon met elkaar om zouden gaan
maar jij leek mij gewoon te vergeten, op zij te schuiven
en je liet je gaan in goedkope puberale taal, ik dacht dat jij daar niet van hield, maar het leek wel als of je er van genoot
ik voelde me soms gewoon een ding waar je gebruik van kon maken als je het nodig had en uit kon schelden als je het fijn vond, met onvolwassen gedrag
je klaagde over hoe slecht je het met jezelf had en hoe vaker je meer tijd voor jezelf nodig had, en het enige dat ik zag, en jij me liet zien was / waren dingen die alleen maar afbraak deden aan je gezondheid
ik vind het steeds moeilijker jou te vertrouwen, en ik denk dat dat wederzijds is
zeker na maandag

maandag was misschien niet eerlijk tegen over jou
maar ik had in mijn kunnen alles geprobeerd
los van dat wat ik maandag las bij mij iets deed breken was ik al gebroken
door iets dat hier ogenschijnlijk niets mee te maken heeft
iets dat ik in me draag en nooit kwijt raak, en dat misschein onterecht op jou projecteerde
toch is het moeilijk mijn excuses te menen zonder in je ogen te kunnen kijken omdat ik wel van mening ben dat ik juist gehandeld heb met mijn woede over hoe jij dingen nu behandelt
ik weet dat ik niet lief ben geweest en beroerd heb gehandeld met alles zo openbaar te doen
noem het een koekje van eigen deeg
want zo voelde de laatste dingendie jij bij mij poste ook
alles dat ik probeerde te zeggen werd niet serieus genomen
als ik je wilde spreken was/gaf je niet thuis
het enige dat ik nodig had was even in je ogen te kijken
om te zien dat jij nog daar binnen was
want in je schrijven zag ik het niet meer

sorry dat ik zo'n klootzak kan zijn
maar in mijn ogen heb ik niets gezegd dat gelogen was
niets van mijn dingen heb je ontkracht
slechts besmeurd met puberaal gedrag
en ik wil het je niet kwalijk nemen
en ik snap ook wel dat het niet altijd van je te verwachten valt
maar ook ik heb mijn grenzen, ook ik heb gevoel
en soms denk ik dat je daar niet aan denkt
omdat je het te druk heb met je eigen gevoel
je zoek tocht naar zeker heid
waar je mij totaal van heb uitgesloten

ik wil niet een schuld gevoel aan praten
misschien moet ik me niet zo gepijnigd voelen
maar ik voel de pijn omdat je veel voor me betekend
en ik spreek die pijn uit omdat ik denk dat je beter kan weten
dan vergeten dat ik een vriend ben die er voor je is en je kan helpen
het doet me pijn dat je niet naar me toe komt als er iets dwars zit
omdat ik misschien geen genoeg vertrouwen heb in je vrienden

je heb me ooit gevraagd je te waarschuwen voor het verlies van je kleine ik
en hoe vaak ik dingen schrijf en zeg, ik kreeg altijd een flauwe goedkope reactie terug, je nam me niet serieus of leek dat niet te doen
en maandag werd ik daar boos om
kijkend en lezend werd ik woedender
ik was al instabiel, maar ik viel uit een
ik dacht misschien schud ik haar wakker als ik heel boos word
maar ik heb me er in verloren door alles dat er voor gebeurt was tussen ons
en alles dat ik lang geleden mee heb gemaakt

misschien had ik me in moeten houden
ik weet het niet

ik weet het echt niet