Brief

Lieve,

Daar zit ik dan. Het is 6 januari 2012, 20:10 en ik ben naar Goede tijden Slechte tijden aan het kijken. Ik weet niet of je deze brief uberhaupt zal gaan lezen, maar ik schrijf hem toch maar. You never know what will happen in the future. Ik wil als eerste zeggen dat ik je mis, intens mis. Ondanks alles wat er gister is gebeurd. Een paar uur geleden was ik aan het eten en vond onder de zak kaneelkussentjes de envelop dit ik je gegeven had. De envelop om je een fijn en liefdevol 2012 te wensen. Ik vond het jammer dat je hem hebt laten liggen ondanks dat ik nog gezegd had dat je hem mee moest nemen, maar ik snap het wel. Gewoon omdat we nu in een break liggen.

En tot nu toe heb ik al heel vaak nagedacht over wat ik nu moet doen, wat ik voel en wat ik wil. Maar ook wat voor jou het beste is, want als er iets is wat ik niet wil is jou kwetsen. Al ben ik bang dat ik dat al heb gedaan. Je bent gewoon zo'n goed meisje, je hebt zoveel over voor anderen en *zucht* het maakte je niks uit hoe ik was (en ben hoop ik). Er zijn zoveel opties mogelijk. Het uitmaken en daarna totaal geen contact meer opnemen (wat ik niet zou willen eigenlijk), doorgaan als vrienden of je ons nog een kans gunnen. En bij de laatste dan verder zoals we afgesproken hadden. Jij zou het initiatief nemen de komende maand en dingen (proberen) te organiseren. Maar ik twijfel zo erg of dat laatste wel goed is voor ons. Gewoon omdat we het emotioneel allebei zo moeilijk mee hebben. Jij voelt mij aan en als jij het er moeilijk mee hebt, heb ik dat ook. En zo gaat dat dan in een vicieuze cirkel naar beneden. Gisteren was voor mij ook het climax wat betreft emotie. Door die huilbui komt mijn emotie er eigenlijk altijd uit. Als een golf van water. Je vroeg je gister ook af hoe lang het duurde voordat ik rustig was en dat is als de bui is overgetrokken. Je moet me vaak gewoon laten uitrazen en troosten. Net zoals je gister deed, ook met de juiste woorden. Maar dat laatste had ik al gezegd gister :-) Qua personen waarbij ik de emotie zo ontzettend loslaat ben jij - naast mijn ouders - de enige. So, you can be proud of yourself :-)

De komende dagen probeer ik voor mezelf helder te krijgen wat ik wil. Voor mij, voor jou, voor ons. Iets wat ik sowieso wil is jou niet kwijtraken. I hope you don't wanna lose me too. Ik wil niet dat het fotoboek met alle foto's het einde is, maar een (door)start van een nieuwe periode.

Ik hou van je, alleen moet ik erachter komen op welke manier. Als vrienden of als vriendin.