Brief aan mijn vader

Lieve pap,

Met enige regelmaat bekruipt me het gevoel dat we eindelijk begonnen zijn met het inhalen van reeds verloren tijd. Jij en ik beginnen steeds meer op een lijn te liggen, kunnen discussiëren over de wetenschap (jij beta, ik gamma), praten over moeilijke onderwerpen (de bekering van je dochter, mijn zus) en ik merk hoe we kunnen laveren tussen thema's die voor jou of mij te zwaar zijn. Een balans in onze dochter-vader relatie.

Als kind genoot ik al van je verhalen. Over de tijd dat je in Parijs woonde, samen met een terrorist die op een dag verdween en nooit terugkeerde naar jullie gezamenlijke huis. Je zal het vast aangedikt hebben, maar over de littekens van zweepslagen op de rug van de man zal je niet gelogen hebben. Over je tijd in het lab, toen je bezig was met je promotieonderzoek. Over je functie als directeur en de keer dat je in een van je buien alle spullen van je secretaresse aan haar bureau vastniette en zij mijn moeder belde met de vraag hoe ze in vredesnaam met je om moest gaan. Hoe je al je medewerkers opdroeg om op zakenreis gebruik te maken van Novotels zodat zij dolfijnenpoppen voor ons mee konden nemen (onze verzameling bedroeg uiteindelijk zo'n 40 Delfi's).

Mijn kindertijd gekenmerkt door de afwezigheid van een vader - altijd op reis, altijd aan het werk. Je carrière floreerde, je gezin op een lager pitje. We maakten samen een reis naar Japan, mijn overtuiging is dat we daar de zaadjes hebben geplant die nu tot bloei komen. Nu spreken we over kwantummechanica, de filosofieën die onze wereld rijk is, mijn eigen onderzoek en hoe jij zo verschillend bent van mij. We voeren pittige discussies over onderzoeksmethodologie (jij een fervent voorstander van kwantitatief, inmiddels heb ik je wel de voordelen van kwalitatief en gemengd onderzoek in laten zien) en recenseren we samen literatuur. Nog steeds hoor ik je graag spreken over de dingen die je bezig houden, de bijzondere ontmoetingen die je meemaakt en de absurdistische kanten van jouw bestaan. Je bent een fantastisch spreker, een eigenschap die ik mezelf nog steeds eigen tracht te maken.

Je bent een man vol beperkingen. Een moeilijke, koppige man. Een man die niet graag spreekt over emoties en de keren dat ik jouw tranen heb gezien zijn op drie vingers te tellen (is dat deels de Indonesische zwijgzaamheid die je aangeleerd hebt gekregen?). Je kunt onverbiddelijk kritisch zijn op anderen en durft niet altijd diezelfde hardheid op jezelf te richten, regelmatig tot mijn grote frustratie. Je emoties, als je ze dan eens toont, zijn vaak te zwaar voor jou om te dragen. Ik leer iedere dag meer over hoe ik hier mee om kan gaan, hoe ik met jou om kan gaan. En hoe ik je tekortkomingen kan accepteren.

Als puber wenste ik om een andere vader. Een vader die aanwezig was. Een vader die met mij, als verloren meisje, om kon gaan. Ik was furieus dat je me, naar mijn ervaring, liet stikken en vluchtte naar de zoveelste deal die je ging sluiten. Nu ben ik, ondanks al je gebreken, blij dat jij mijn papa bent. Een uitkomst die ik jaren geleden nooit verwacht had en ik weet dat ik geluk heb dat jij en ik, zo verschillend en zo hetzelfde, toch een manier hebben gevonden om vader en dochter te zijn.

Alle liefs,
19 aug 2016 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Strigiformes
Strigiformes, vrouw, 34 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende