Brief uit parijs
Lieve …,
Nu je dit leest hoop ik je gerust te stellen, je zal wel bang geweest zijn de afgelopen dagen. Maar met mij is niks aan de hand hoor, het gaat juist beter dan ooit. Het spijt me dat ik geen afscheid heb genomen, maar mijn vertrek was dan ook impulsief, het was op dat moment gaan of niet. En ik ben altijd al slecht in afscheid nemen geweest, dus doe ik het liever zo. Echt impulsief was het trouwens ook niet, want het plan om ooit te vertrekken was er al jaren. Waarom ik nu dan vertrok? Omdat het moest. Het zat opeens zo erg in mijn hoofd, dag en nacht. En op de laatste Nederlandse nacht heb ik de knoop doorgehakt.
Het was koud, de wind waaide zo hard dat de boom achter het huis kraakte maar ik moest er even tussen uit. Geen zin in mensen, en rondjes blijven rijden leek me ook geen goed idee. Dus vertrok ik naar de kust. Zoals altijd waaide het daar natuurlijk harder. Een koude strakke wind, maar het maakte mij niets uit. De wind draaide eerst rondjes om mij heen en vervolgens verscheen de wind in mijn kop. Dat was het moment waarop ik besloot dat het tijd werd om te gaan. Te gaan reizen , genieten en leven.
Zonder te twijfelen ben ik vanaf het strand door gereden naar het zuiden. Mijn eerste doel was de Franse hoofdstad. Vanuit daar zou ik alles wel verder gaan plannen. Of beter gezegd, juist niet plannen. Mijn plan om in 1 keer door te rijden lukte helaas niet. Ergens in een klein dorpje in België besloot ik te parkeren en te gaan slapen. De volgende ochtend werd ik wakker van het zonnetje dat in mijn ogen scheen. Een paar uur later bereikte ik de stad, Parijs. Vol bewondering ben ik door de stad gaan lopen, en wat is hij mooi zeg. Na een paar dagen te wandelen, te bewonderen en te genieten ben ik opzoek naar werk gegaan. Maar door mijn gebrekkige Frans lukt dat nog niet echt, maar dat komt nog wel goed.
Tot ooit,
Gooffather
fictie
Nog wel.. Ik vermoed dat zo'n brief ooit nog verstuurd gaat worden..
gooffather, man, 34 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende