bruiloft, werk en lente schoonmaak

Ik heb al even niets geschreven, terwijl er genoeg gebeurt waarover ik vertelen kan. Vandaag gaan John en ik naar een bruiloft van een collega van mij. Zij zou afgelopen jaar al getrouwd zijn, maar haar verloofde's vader overleed de week ervoor, dus ze moesten het uitstellen. Dat wens je niemand toe, wat de mooiste week van je leven zou moeten zijn, word zo en van je verdrieigste weken van je leven. Maar nu gat het dus eindelijk door. De bruiloft is een Indische bruiloft (Hindu) ik ben al een keer eerder op zo'n bruiloft geweest en dat is best bijzonder. Het eten op een indische bruiloft is trouwens ook heel lekker. . Heb er best zin in. Ik ben 5-6 kilo afgevallen sinds begin maart en heb pas een heel leuk zwart jurkje gekocht, wat ik nu dus aan kan. Ben wel benieuwd of het niet te bloot is, op normale engelse of nederlandse bruiloften is zo'n jurkje wel leuk, maar indische bruiloften zijn traditioneler. Ach, als ik besluit dat het toch te bloot is, doe ik wel een pakje aan... maar die zijn zakenlijk en draag ik al genoeg voor mijn werk, dus dat is minder leuk.

Zoals ik net al schreef ben ik 5-6 kilo afgevallen, het gaat langzaam, maar ik denk gewoon: hoe langer het duurt voor eht er af is, hoe langer het duurt voor het er weer aankomt, want mij kennende komt het er weer aan. Ik moet toegeven dat ik ook niet goed meer dieet, laat mezelf steeds mer toe wat betreft snoepen, vooral de koekjes die ze altijd op mijn werk heben... Ik ga wel nog steeds fanatiek naar de fitness, minstens drie keer per week. Heb er nooit zin in als ik ga, maar ben altijd zo tereden wanneer ik er weer een sessie heb op zitten. Het helpt dat twee collega's ook gaan, dus elke dag is het: ga jij vandaag? Hoe laat? Een van die collega's belde mij gisteren avond op om te vertellen dat ze een nieuwe baan heeft aangeboden gekregen. Ik ben heel blij voor haar, maar vind het eerljk gezegd erg jammer voor mij... ach mensen komen en gaan, en wie weet wanneer ik met hetzelfde nieuws kom, ben in ieder geval wel aan het zoeken,weer.

Mijn werk ik leuk, maar erg vermoeiend, mensen verwachten dat je alles wel 'eventjes' voor hen doet, maar veel 'eventjes' worden uiteindelijk ook te veel. Mijn baas heeft het idee dat ik ook te langzaam met een van mijn vrijwilligers groepen werk. Mijn collega heeft een groep opgezet dat binnen een jaar draaiend was, ik duurde daar 1.5 jar over. De reden volgens mij: de groep waar hij mee werkte is in Tettenhall, een mooie buurt met veel gepensioneerde mensen, die tijd en vaak veel ervaring en zelfverzekerheid hebben. Hun penniemeester is een gepensioeneerde accountant. Mijn groep is in Heath Town, een flatten buurt, met veel problemen. Mensen maken zich meer zorgen of ze worden doodgeschoten wanneer ze hun deur uitstappen (afgelopen jaar is dat twee keer gebeurt in die buurt) veel mensen hebben geen baan of een slechtbetaalde baan en ze zijn absoluut niet zelfverzekerd. De voorzitter is een alleenstaande moeder die misbruikt was dor haar exman en nog nooit een echte baan heeft gehad. De zelfverzekerheid is zo gegroeit sinds ze met de groep bezig is, ze heeft zelfs een eigen groep opgebouwd in haar straat. Dat vind ik juist het mooie aan mijn werk, maar dat proces duurt langer...

Misschien moet ik dat ook zo tegen mijn baas zeggen, normaal zeg ik alleen: Kijk het kost tijd, en ze gaan toch vooruit, niet achteruit! maar als ik er zo over na denk gaan ze eigenljik stukke harder vooruit dan de meeste groepen waarmee onze organisatie werkt. Dit zijn stuk voor stuk mensen die geen zelfvertrouwen hadden maar echt iets wilden veranderen in hun omgeving, hun kinderen een betere basis willen geven in hun leven, en dat via deze groep willen bereiken. En door hun doorzettings vermogen om deze groep op te bouwen, leren ze zoveel nieuwe dingen en krijgen ze zo veel meer vertrouwen in hun eigen vermogen.

Nou nou, dat was een lang verhaal over mijn werk, en dat op een zaterdag ochtend...

Verder zijn John en ik de afgelopen maand twee keer op vakantie geweest met de tent. heerlijk dat het nu weer zomer wordt, en hebben we weer hard in de tuin gewerkt. Er is nog zoveel te doen daar, maar we zien eidelijk het licht an de einde van de tunnel. (twee jaar geleden toen we het huis kochten was het helemaal overgegriet, met oude deuren als schutting en een vervallen schuur aan het einde van de tuin, waarin de vosen leefde) De aan komende twee weekende moeten we meer tijd beteden binnens huis, want mijn ouders, zus, haar man e dochtertje komen voor een weekend over, dus volgende week de campingspullen naar de zolder (gat in het plafond, niet even de trap op) het wiegje voor sacha in de sop, een matrasje halen voor haar, en het weekend erna flink poetsen.Niet dat het nu zo vuil is in huis, maar ja, als mensen komen logeren willen we het altijd wel tip top hebben. Dat is het fijne van ver van je familie vandaan worden: Het huis word goed bijgehouden, want een paar keer per jaar doe je een 'lente schoonmaak'. in plaats van een keer per jaar.

Mijn neef ligt trouwens in het zekenhuis, zoals mijn broer al verteld heeft. Hij heeft een ernstig motor ongeluk gehad en het gaat nog niet zo goed met hem. Hij is geloof ik buiten levensgevaar, maar het zal minstens maanden duren voor hij weer de oude is. Zo raar en eng om te bedenken dat je leven, wat je zo voor lief neemt, zo kan veranderen, binen een minuut.... Ik kan alleen maar voor hem bidden en aan hem denken.

Nou, laat ik in ieder geval nu afscheid nemen en mijn vertalingswerk voor de goude kruislopers doen, dat moet ook weer af zijn voor het einde van dit weekend.

Imke