Wat een nachtmerrie... pfff

Jeetje, wat voor en nachtmerrie ik vandaag heb gehad! Ik moet het even van mij af schrijven.

Ik was in burntwood- een dorp hier in de buurt en wilde links af slaan met de auto. Ik liet iemand voor en net toen ik wilde gaan (ik twijfelde of ik iemand anders door zou laten, maar die ging maar niet) merkte ik dat er oponthoud en politie sirenes waren. Er was een gebouw ingestort, over de auto die ik voor liet. Ik stapte uit mijn auto, want ik kon geen kant meer op en hoorde de politie praten over een groot ongeval. Ik liep weg van het ongeluk en zag heel veel brandweer agenten lopen.
Ze praatte over een gif die was vrij gekomen die miljoenen mense het leven zou kosten.

Ik belde John vertelde hoe ik net ontsnapt was en nu zo ver weg mogelijk van het ongeluk liep. Mijn ogen begonnen te prikken van de gif wolk en ik liep een garage in, mijn ogen prikte hier minder, maar ik wist dat het niet lang zou duren voor het gif me weer in zou halen.
Ik werd door een brandweer man een kinder dag verblijf ingeleid, en zag kinderen met hun leraren. De leraren zeiden dat ze zagen dat de kinderen al achteruit gingen, en zij het eerste zouden sterven. De kinderen huilden, maar waren rustig, liggend op matten, knuffelend met de leraren.
Ik belde John weer en vroeg of hij thuis was of op zijn werk. hij was op zijn werk(20 km verderop). 'Blijf daar, of ga nog verder weg. Hou het nieuws in de gaten' zei ik en natuurlijk vertelde ik hoeveel ik van hem hield. Alles heel rustig en praktisch. Geen paniek....
Ik dacht aan Ilse, mijn dochter, die op school, dat ongeveeer 1 km van het ongeluk vandaan was. Ik kon er niet heen, John kon er niet heen (al wilde hij dat wel) en zij zou alleen sterven, zonder d'r ouders. Ik zou waarschijnlijk eerder sterven, want ik was dichter bij het ongeluk. John zou eht waarschijnlijk als enige in het gezin overleven.

Toen ik wakker werd lag ik een uur wakker, en toen ben ik dit maar op gaan schrijven. Inmiddels zijn Ilse en John ook wakker, dus ik heb ze eens een extra knuffel gegeven. Jee... wat een droom.

Ik bedacht me in het afgelopen uur hoe deze droom me deed realiseren hoeveel ik eigenlijk van mijn man en dochter hou.
Hoe ik Ilse kosten wat kost wil beschermen van deze wrede wereld, maar weet dat dat niet kan, hoe ouder ze word, hoe meer ze haar eigen leven gaat leiden.

Kan je het je voorstellen, in Japan zijn soortgelijken gebeurtenissen waarschijnlijk niet zo lang geleden echt gebeurt, met de tsunami en de kern centrale afgelopen jaar. en daar horen we nu niks meer van. Maar die paniek en machteloosheid die mensen hebben moeten voelen....

jee...