Burn out 2

Sinds 4 juni zit ik thuis met een burn out.
Al weken signaleerde ik dat het niet goed ging. Ik was snel geiriteerd, afgeleid, raffelde klusjes af en kon geen prioriteiten meer stellen.
De dag dat ik uitviel dacht ik ook wel dat het mee zou vallen. Even 2 weken bijtanken en er weer tegenaan.
Hier zit ik nu nog steeds thuis op 1 september. 4 juni klinkt alweer ver weg.

Het wrange is dat ik de eerste weken mezelf en anderen om me heen nog wel kon wijs maken dat het wel meeviel.
'Gelukkig ben je er nog op tijd bij' zei de huisarts toen ik daar dapper op 6 juni zat 'De meeste mensen komen pas als het echt niet meer wil, jij herkende de klachten en bent een burnout voor.'
De eerste conclusie waarmee ik doorgestuurd werd naar een psycholoog was ook niet meteen 'burnout' maar 'overwerkt'

De psycholoog maakte 2 weken later de conclusie toch wat zwaarden. burnout en een lichte depressie.

Na mate de dagen verstreken merkte ik ook dat die sterke muur waar ik me aan vast hield voor mezelf en de buitenwereld, steeds meer af ging brokkelen. Ik ging van doorgaan naar stilstaan. En dat kwam heel hard aan.

En nu zit ik nog steeds thuis. Meerdere gesprekken gehad en nog steeds niet het gevoel dat mijn lijf beter word. Ik heb watten in mijn hoofd of het gevoel dat er 2 ramen openstaan en de gedachten er zo doorheen waaien. mijn ogen zijn zwaar, mijn hoofd voelt moe. Mijn lichaam voelt onrustig.

Ik zie en herken nu meer dingen, heb goede gesprekken gehad met familie en vrienden. Ik voel me kwetsbaarder en zachter worden. Dit zijn toch allemaal wel goede dingen om te ervaren. Maar om nou echt van vooruitgang te spreken... Of is het dan toch de depressie die zorgt dat ik me niet verlicht voel? Ik ben niet echt verdrietig, niet boos, niet blij, maar ook niet rustig. Het is een toonloze onrust die ik momenteel ervaar en ondanks dat ik weet wat mij gelukkig maakt (fietsen, skeeleren, in de zon zitten, afspreken met vrienden) geeft het mij momenteel niks extra's.

Afgelopen weekend naar Utrecht geweest, festival bezocht met mijn vriend en enorm genoten. Ik was weg uit mijn eigen omgeving, uit Drenthe, uit alles wat ik kende, uit de sleur.
Het slecht slapen en het festival ontnam mij energie maar ik voelde wel dat ik kon genieten van de zon, het uitzicht en het gezelschap. Een tijdelijke verlichting van de lichte grijze sluier die ik vrijwel continu voel momenteel.
Voel ik me echt depressief? Moet ik er dan een medicijn voor gaan nemen? Zou ik meer met voeding moeten gaan doen om hier wat verbetering in te voelen?
Ik kan mezelf niet goed oprapen en op de rit krijgen. De therapeut heeft voorgesteld dat ik een thema balans, adhd, planning en structuur ga volgen komende tijd.
Eigenlijk staat het me allemaal tegen. Het idee dat ik stappen moet gaan zetten om beter te worden zet me op de bank met een kop thee en een serie. Ik wil de wereld buiten sluiten en er even niet zijn.

Mijn werk belde gisteren. Ook daar merkte ik bij dat ik geen sprankje energie kreeg. Ze belde voor een sociaal praatje, contact houden met de werkvloer is ook iets wat in mijn belang is. De drempel word anders veel te hoog na langere tijd uitvallen.
Ik merkte dat die drempel er inderdaad is. Al 15 jaar ben ik doktersassistente en ik ken de meeste ins en outs wel. Terwijl ik met haar praat gaan mijn gedachten een andere kant uit. Wil ik überhaupt nog wel doktersassistente zijn? Ik realiseer me dat het te makkelijk is geworden de laatste paar jaar. Het assistentespreekuur kan mij niet meer interesseren,. De gesprekken aan de telefoon rollen me zo van de tong. Ik weet wat ik moet vragen en hoe ik moet reageren.. het gaat me zo makkelijk af dat ik twijfel aan mezelf.. Was dit gesprek nu echt zo makkelijk, heb ik dan echt niks gemist? Nouja.. Alles staat er, ik hoor het wel als het niet goed is.. Het bedriegerssyndroom word dit ook wel genoemd.. Onzeker worden over jezelf omdat het te makkelijk voelt.

De lichtpuntjes om mijn werk de afgelopen jaren zijn de taboe doorbrekende gesprekken. Seks, ontlasting problemen en incontinentieklachten. Als het maar gênant is, ik praat er met je over.

Ik heb een mooie opleiding gezien tot consulent seksuele gezondheidzorg. Is dat iets waar ik me in zou kunnen ontwikkelen? Terwijl ik de informatie doorlees merk ik wel dat er iets in mij aangewakkerd word. Dit kan een hele nieuwe wending zijn. Wat zou ik hier allemaal mee kunnen doen?
En dan komt hier hardere stem aan het woord: Je hebt kinderen, iets nieuws doen geeft geen financiële zekerheid. Is hier wel markt voor, moet je dan als ZZP? Ik deze zorg declareerbaar bij de verzekeraar? Kan je bij een werkgever aan de slag? Zal je dan 2 banen moeten balansen tot het loopt? Wil je dit nu wel? Je hebt niet eens de energie om het huis netjes te houden.

Zoals je merkt, die kritische stem in mijn hoofd is flink aanwezig. Maar.. De zachtere stem, de liefdevolle positieve stem op de achtergrond is steeds meer aanwezig. Ik voel wel dat ik dit wil. Ik denk wel dat ik dit kan. Met steun uit de omgeving moet dit lukken. Er komen gedachten naar boven waarbij ik het al een beetje voor me kan zien.
De timing zal nu niet ideaal zijn maar dit moment geeft me ruimte om buiten de kaders te kijken. Een stap terug te doen in mijn huidige leven en om mij heen kijkend wat het leven nog meer te bieden heeft. Buiten moeder zijn, buiten zus, dochter, collega en vriendin zijn.

Wie ben ik voor mijzelf?
De harde stem in mij zegt hierop: Een zielig hoopje van wat ooit een bubbelig, energiek persoon was.
De zachte stem reageert: Een krachtig persoon met veel kennis en ervaringen die opnieuw contact maakt met zichzelf en gaat bouwen aan een liefdevolle toekomst voor zichzelf.