Cactus

Koel staat hij voor de blankheid der gordijnen.
Verschrompeld in wat kiezels en wat zand.
En mist zijn ziel in het al verschroeiende zonne licht,
in die eeuwige zomer van zijn vaderland.

Maar aan het einde van zijn lijdzame weg.
Ontspringt er in de eerste lichtstalen van de morgen ,
als een vlam in het heetste verlangen die hem in zijn geheel vervult.
Een bloem van heimwee uit zijn dorre lichaam.

Het bloeit,
en in deze onverwachte droom.
Laat hij ter stond zijn heimelijkheid blijken.
Zoals deze dichter,
die haar hart probeert te winnen.
En in dit gedicht zijn innige gevoelens
wil laten klinken.

verliefd
06 nov 2008 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van foxie
foxie, man, 123 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende