Carrière als mislukte schrijfster.
De laatste jaren van mijn leven bracht ik door alsof elke de laatste kon zijn. Niets deed ik, omdat ik zwoer het nooit af te zullen maken. Feitelijk stond ik op de bovenste trede van mijn hemeltrap op het heilig licht te wachten. Dat liet zeker op zich wachten.
Op momenten dat ik even niet naar boven keek, keek ik naar beneden. Dan zag ik mijn altijd al reumatische handen met grove aderen trillend langs mijn uitgemergeld lichaam hangen. Mijn peper-en-zoutkleurige haren waren langzaam asgrauw geworden en mijn altijd zo blauwe ogen stonden dof en nauw. Lachrimpels werden denkrimpels en mijn oren werden te groot voor mijn hoofd, in verhouding. Diep daarachter had ik mijn hoorapparaatje verstopt, dat ik in de laatste drie jaren moest dragen om nog iets van de wereld mee te maken.
Ik had een geschiedenis, maar had geen kleinkinderen, zodat deze geschiedenis elk moment vergeten kon zijn. Omdat ik bang was te vergeten, wat ik aan het eind wel dergelijk eens deed - al weet ik dat nu niet meer - besloot ik te schrijven. Ik ging zitten op mijn bovenste trede en begon.
Moet een schrijver zich kunnen identificeren met zijn hoofdpersoon? Kan een jonge studente, in de bloei van haar leven, hier een verhaal neerzetten alsof ze dat al afgeleefd heeft? Zou het werkelijk zijn, betrouwbaar? Maar, alle succesvolle schrijvers en dichters zijn toch maar eenvoudige, ellendige, mislukte personen geweest. Zou ik willen schrijven; zou ik net zo mislukt willen zijn? Zou ik mijn leven niet vergooien door doodgewone, ongezonde fictie? Ik denk het niet. Hier eindigt mijn verhaal. Om precies te zijn,
hier.
Op momenten dat ik even niet naar boven keek, keek ik naar beneden. Dan zag ik mijn altijd al reumatische handen met grove aderen trillend langs mijn uitgemergeld lichaam hangen. Mijn peper-en-zoutkleurige haren waren langzaam asgrauw geworden en mijn altijd zo blauwe ogen stonden dof en nauw. Lachrimpels werden denkrimpels en mijn oren werden te groot voor mijn hoofd, in verhouding. Diep daarachter had ik mijn hoorapparaatje verstopt, dat ik in de laatste drie jaren moest dragen om nog iets van de wereld mee te maken.
Ik had een geschiedenis, maar had geen kleinkinderen, zodat deze geschiedenis elk moment vergeten kon zijn. Omdat ik bang was te vergeten, wat ik aan het eind wel dergelijk eens deed - al weet ik dat nu niet meer - besloot ik te schrijven. Ik ging zitten op mijn bovenste trede en begon.
Moet een schrijver zich kunnen identificeren met zijn hoofdpersoon? Kan een jonge studente, in de bloei van haar leven, hier een verhaal neerzetten alsof ze dat al afgeleefd heeft? Zou het werkelijk zijn, betrouwbaar? Maar, alle succesvolle schrijvers en dichters zijn toch maar eenvoudige, ellendige, mislukte personen geweest. Zou ik willen schrijven; zou ik net zo mislukt willen zijn? Zou ik mijn leven niet vergooien door doodgewone, ongezonde fictie? Ik denk het niet. Hier eindigt mijn verhaal. Om precies te zijn,
hier.
21 feb 2008
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 18 aug 2017 Jongemeidenromanstijl
- O 23 jan 2017 Woordenliefde (2)
- O 28 aug 2016 Nickname ( 3 )
- O 29 aug 2011 Hoe en waarom ik ooit begon ( 1 )
- O 26 sep 2010 Rosenboom ( 2 )
- O 27 jun 2010 Generatie X. ( 2 )
- O 15 jun 2010 Het vmbo. ( 31 )
- O 13 dec 2009 Botsende deeltjes. ( 3 )
- O 06 dec 2009 De egoïstische schrijver ( 1 )
- O 19 mrt 2009 Omdat het moet. ( 2 )
- O 19 jan 2009 Mijn column! ( 4 )
- O 13 jan 2009 Tuinfeest (2) ( 2 )
- O 10 jan 2009 Ik droomde over je. ( 10 )
- O 24 dec 2008 Ik ben verliefd! ( 3 )
- O 27 okt 2008 R.i.p. ( 4 )