I'm back. Dat ik lang niets geschreven heb, komt doordat ik niet echt iets hád om over te schrijven. En dat heb ik nu eigenlijk nog steeds niet echt duidelijk. De laatste tijd heerst er een totale chaos in mijn brein. Alles loopt door elkaar en het lukt me niet om het op orde te brengen. Iets zegt me dat deze chaos nog een tijdje gaat duren, maar dat wil ik niet. Ik wil er het liefste nu vanaf, maar ik denk zelf dat ik toch maar tot de zomervakantie moet wachten om me helemaal te focussen belangrijke dingen en die orde te krijgen waar ik zo naar verlang.
Genoeg over mijn onmogelijke hersenen, gisteren was ik -na láng zeuren- samen met Shomahry naar een tentoonstelling in Amsterdam gegaan. In de galerie werden foto's van Richard Avedon tentoongesteld, naar mijn mening één van de beste fotografen. Niemand was zo goed als hij in het vastleggen van emoties. Door naar zijn foto's te kijken kon je precies ervaren hoe de persoon op die foto zich voelde en wat er in diegene omging. Ik liep een beetje rond te dwalen in het foam tot ik op een gegeven moment een foto zag van een oude, donkere man. Hij had erg veel rimpels op zijn gezicht en tranen in zijn ogen. Voor mijn gevoel stond ik een half uur naar deze foto te kijken, en wat er in mij omging weet ik niet meer precies. Je voelt zijn pijn, woede en verdriet. Je ziet het in zijn ogen en aan zijn gezicht.
Ik heb nu dus tegen mezelf gezegd, dat ik pas een fotograaf ben als dat mij ook lukt. Als het mij lukt om emoties zo krachtig in beeld te brengen en vast te leggen. Hoe ik dat ga doen, weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik nog geen fotograaf ben.
Nu ga ik maar eens beginnen met proberen van het ordenen van mijn gedachten en ideeën. Wish me luck. En ik houd je wel op de hoogte. ^^