* Chocolaatje woont in de buurt! *

Mensjes, mensjes, mensjes. Natuurlijk komt het me weer voor he. Dat heerlijke Chocolaatje dat ik ontmoette tijdens het stappen, maar waar ik helaas een onbevredigend afscheid van heb moeten nemen, woont hier in de buurt! Ik gleed bijna in m'n banaan toen ik erachter kwam! Ik keek naar hem, hij keek naar mij. Blijkbaar was hij er ook nog niet helemaal over uit. Waar ik m'n eigenste het meeste over verbaasde, was nog wel het feit dat ik hem herkende met in de tl-lichten van het centrum. Over het algemeen ziet iemand er in de kroeg geweldig aan en wanneer je em dan in het licht ziet denk je toch echt; teeerrrrriing! Hier heb ik niet genoeg voor gedronken!

Net op het punt dat ik besloot dat Chocolaatje me niet herkende, lachte hij naar me. Een paar mooie rechte en volgens mij gebleekte tanden schitterden me tegemoet terwijl hij in de ingang van de H&M bleef staan. Een schalkse knipoog en je kon me praktisch van de stoep vegen. Natuurlijk geef ik hem een ontdeugende blik terug. Hoofd iets omhoog, schuin lachje en twinkelende ogen. Vlak voordat ik terug knipoog. Met een paar passen stond hij voor me en begroette me als een oude vriend. Niet iets wat ik verwacht had, maar waar ik natuurlijks helemaal geen problemen mee had. Hij leunde naar me toe en ik kon zijn adem over mijn oor voelen strijken toen hij tegen me fluisterde: "Vanaf nu heb ik altijd een regenjas bij me."

Altijd fijn om te weten dat mijn persoontje toch iets goed inspireert bij de spannendere exemplaren onder het cluppie. Natuurlijk kan ik hem niet te makkelijk maken, dus ik doe een stapje naar achteren. Mensen gaan ons voorbij en giechelende pubers gaan met een boog om ons heen. Met een paar jaar wenst minstens één van die jongens dat hij een date met mij had kunnen hebben. Nu maken ze alleen geringschattende opmerkingen over mijn gereedschap. Toevallig weet iemand als ik als geen enkel ander hoe je HET gereedschap dient te behandelen. Hoe je het geolied dient te houden, hoe je het op moet wrijven en hoe je er het beste mee kunt werken. Maar goed, lang kan en wil ik niet naar de pindakaaspuisten kijken, dus kijk ik weer naar Chocolaatje. Veel beter om naar te kijken. Ik zou haast zeggen opwinderder, maar jullie begrijpen ongetwijfelt in welk context ik dat wil zeggen.

Maar zoals ik net effe wilde zeggen. Ik kan Chocolaatje niet laten denken dat ik easy ben, dus ik zeg tegen em: "Momenteel heb ik meer belang bij een sjaal dan een regenjas. Het is veel te koud."
Hij flasht me die witte tanden weer en zegt: "Wie weet heb ik wel zo'n lange."

Dus ik sta daar, met m'n mond vol tanden. Voor de H&M. En ik staar naar Chocolaatje zijn bonbons, verpakt in een verrukkelijk strakke spijkerbroek. Vanaf een afstandje probeer ik te beoordelen of hij de waarheid verteld, of gewoon hoopt op meer in mijn mond dan m'n eigenste tanden. Dus ik sta dat zo es te bekijken en probeer me uit alle macht te herinneren of ik dat ook gevoeld heb tijdens het stappen. Veel komt er niet naar boven, dus indrukwekkend ken het niet geweest zijn. Na een momentje van bedenkelijkheid, besluit ik echter de proef op de som te nemen. Ik grabbel in m'n zak. Die van m'n jas natuurlijk, en haal d'r een pen uit. Stappie naar voren en ik pak Chocolaatje zijn hand. Handig schrijf ik mijn telefoonnummer erop en zet m'n naar d'rboven. "Bel me maar een keer."

Ik glimlach weer naar hem, terwijl hij breed grijnst. Natuurlijk wacht ik niet, maar loop weg en kijk nog één keer om. Hij zwaait naar me en roept me zijn naam na. Natuurlijk heeft hij een naam, maar voor mij (en jullie) zal hij altijd Chocolaatje blijven...