concept brief aan familie

Lieve Allemaal,

Ik vertel jullie dit omdat ik zielsveel van jullie hou.
Als ik jullie vraag wat is het leven en wat is gelukkig zijn ?
Deze twee hebben ontzettend veel met elkaar te maken niet.
Je kunt alleen leven als je gelukkig bent. En gelukkig zijn heeft ook heel veel invloed over hoe je leven invult. Of heeft invloed op welke keuzes je wilt of toch zou moeten maken.
Ik zou jullie graag willen vertellen dat ik gelukkig ben en leef. Maar als ik dat zou doen dan zou ik niet eerlijk zijn.
Ik woon inmiddels al 4 jaar in Eindhoven. Jullie zien mij eigenlijk alleen nog in weekend en niet eens elk weekend.
En dat vind ik prima ! Ik vind het heel fijn als ik jullie zie. Een weekend kan ik vaak ook wel volhouden dat het redelijk oke met mij gaat ook al is dat niet zo. Ook al weet ik dat ik wel mezelf bij jullie mag zijn. Maar ik wil niet dat jullie je zorgen gaan maken over mij. Jullie kunnen toch niks doen om het bij mij weg te halen. Jullie kunnen mij wel zien en ontzettend veel om mij geven. Maar dit doen jullie al , allemaal op jullie eigen manier. En ik hoop ook echt dat jullie weten dat ik ook ontzettend veel van jullie hou.
Jullie betekenen zelfs zoveel voor mij dat ik nog leef. Ofja overleef. Dat ik hier nog ben is eigenlijk alleen nog maar, omdat ik jullie geen pijn wil doen, maar ook omdat jullie dit van mij verwachten. Jullie verwachten dat ik maar blijf overleven. Dit doen jullie omdat jullie mij niet kwijt willen en gewoon ontzettend veel om mij geven. Ik weet ook dat ik van jullie maar steeds moet volhouden omdat het volgens jullie echt wel weer beter word. Maar jullie moeten ook weten dat ik ook echt geen opgever ben. En ik ook alles probeer om mezelf beter te laten voelen. Ik doe echt keihard mijn best om het allemaal vol te houden naar dat moment ''dat het wel weer beter word''. Maar het is feit dat die strijd al jaren duurt. En iedere dag is het weer overleven. Jullie zeggen dat ik sterk ben. En dat ben ik ook maar ook al ben ik de sterkste persoon op aarde. Ik blijf een mens, een persoon met emoties en gevoelens. Bij mij is echter zo dat die emoties en gevoelens nog steeds erg donker en negatief zijn. Zelf zo zwart dat niet meer een klein licht je zie branden. Ik zit al jaren in mijn hoofd dat ik het liefst er gewoon een einde aan maak. Omdat ik niet gelukkig ben en enorm veel last ervaar van alles wat in mijn hoofd zich afspeelt. Het zorgt ervoor dat het niet uit maakt wat ik doe of hoe hard ik ook mijn best doe. Ik mij zo blijf voelen. Het zorgt ervoor dat ik geen opleiding kan volgen. Het zorgt ervoor dat ik geen levenslust meer heb... want het is echt pikzwart in mijn hoofd.
Maar zoals ik al zei ben ik geen opgever. Zodra ik mijn controle verlies om het voor mijzelf veilig te houden grijpt Monique in. Ik vind dat dan heel moeilijk om te zeggen dat ik weer eens ben opgenomen. Terwijl jij pap, dan zegt je mag dit gewoon zeggen. Het moeilijke vind ik dan dat als ik weer thuis ben ik mij niet beter voel. Maar alleen dat ik weer meer controle heb om geen domme dingen te doen. Maar mijn wens om er niet meer te zijn wel aanwezig blijft. Deze strijd is voor mij uitzichtloos en hoe langer deze strijd duurt hoe moelijker het wordt voor mij om deze strijd voor jullie vol te houden. Ik wil mezelf dan ook een soort tijddoel geven. Zodat deze hel niet eindeloos blijft voort bestaan. Ik geef mijzelf nog een reële …. jaar. Dan vind ik dat ik lang genoeg heb gestreden. Ik beloof jullie dat ik in deze jaren, nog mijn uiterste best zal doen om weer te leven voor mezelf en niet te overleven voor jullie. Ik beloof jullie dat voor ik opgeef ik alle mogelijke reële behandelingen heb gedaan. Als ik mij dan niet beter voel. Maak ik er zelf geen einde aan. Om schokkende beelden en eventuele trauma’s voor diegene die mijn lichaam vind te voorkomen. Ik kies dan voor euthanasie. Zodat jullie samen met mij afscheid kunnen nemen. In hoop dat ik jullie met minder pijn achterlaat en jullie het accepteren waarom ik kies voor de dood. Ik vraag niet om dit goed te keuren. Jullie mogen ook best verdrietig zijn voor even. Jullie mogen boos zijn.
Maar jullie hebben een leven. Ik zie dat jullie gelukkig zijn. Jullie hebben elkaar. En zonder mij moeten jullie vooral gelukkig blijven, met in jullie hoofd dat ik ook gelukkig ben als ik eindelijk rust in mijn hoofd en lijf heb. Ergens hoop ik voor jullie maar misschien ook nog 1% voor mijzelf dat ik na deze jaren de tijd van beter zijn heb bereikt. Zodat ik jullie geen pijn hoef te doen. Maar vraag alsjeblieft niet aan mij om daarna nog door te leven. Die extra jaren doe ik voor jullie. Het doet mij iedere dag weer pijn als ik wakker word en ik weer een dag moet aangaan.