Creatief Schrijven

School was vandaag redelijk. heb een 6 terug voor een toets, een 4 (onterecht -_-) voor ene opdracht, en had een nieuw vak: Taalvaardigheid.

We kregen een opdracht. Er werden foto's laten zien en met een van die foto's als basis moest je wat woorden op papier knallen. Creatief schrijven of kaal verslag, waar je maar zin in had.

Ik koos de foto met een gecrashte trein.

Daeman presents:
De Trein


Een groot, nee... gigantisch massief brok aan hotu en metaal. Het is een ware ravage. Dit beeld, dit afgrijselijke beeld heeft zich gevestigd op mijn netvlies. Tien september, negentienhonderdtien.

Er staat een man naast mij met een bosje bloemen. Prachtige kleuren en heerlijke geuren komen mij tegemoet. Hij sprak mij aan en vroeg ik ook op mijn geliefde stond te wachten. Ik zei gekscherend ja, maar de waarheid was dat ik de trein kwam bewonderen. We konden beide ons geluk niet op toen we het gevaarte zagen opdoemen aan de horizon.

Langzaam kwam de trein dichterbij, maar al snel zagen we dat dit mooie moment zou omslaan tot een ware nachtmerrie. Er zit vanaf dat punt een zwart gat in mijn geheugen. De gehele beweging van de trein bestaat niet. Hij kwam naar ons toe en lag ineens voor ons. Alsof de tijd stilstond, en op ene heel ander punt weer verder ging.

Soms zou ik willen dat het beeld het enige was wat zich in mij gekerft had, maar niks is minder waar. Mijn neus ruikt nog steeds de geur van brand. Om nog maar te zwijgen over de geur die van binnenuit de trein kwam zetten. Daarnaast het geluid van metaal op metaat en het brekende hout van de rails en de rillingen op mijn rug die deze herrie veroorzaakte.

Ik houd mij elke nachtmerrie vast aan dat mooie bosje bloemen. Doch, als ik wakker word, proef ik wederom die wrange smaak van tragedie.
20 nov 2009 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Daeman
Daeman, man, 34 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende