curium..

Vandaag had ik weer een van mijn gesprekken met mijn psycholoog. Ik was te vroeg en liep even een rondje over het terrein.Ik krijg altijd een soort koude rilling als ik daar loop. Het is ook heel raar om te bedenken wat ik van sommige gebouwen precies weet hoe ze eruit zien van binnen.

Ik zie mensen lopen, mensen met piepers. Ik zie kinderen, jongeren van 7 tot 18 jaar. Ik zie kinderen hard rennen, ik zie meisjes met hun hoofd naar beneden lopen.

Ik ga op een bankje zitten en rook een sigaret. Ik sluit voorzichtig mijn ogen en ik ga terug naar de afgelopen paar jaar uit mijn leven. Geloof me dat het horen van de 2 deuren die zich achter je sluiten en je scheiden van de buitenwereld een regelrechte nachtmerrie is, ik hoor nog de stemmen, het lachen, het intense verdriet, het gillen, de wanhoop,
Je vrijheid verliezen is een van de ergste dingen die je kan overkomen. Toch kon het niet anders, ik moest opgesloten worden niet omdat ik een gevaar voor anderen was, maar omdat ik een gevaar voor mezelf was.

Ik open mijn ogen en neem nog een trek van mijn sigaret. Ik zie 2 meisjes lopen en ik denk maar 1 ding : Hoe komen zij zo jong hier? Dan realiseer ik me dat ik hier op mijn veertiende ook al kwam. Ik was 14 jaar toen ik al 2 jaar een eetprobleem had, mezelf beschadigde, veel alcohol dronk en het liefste niet meer wou leven.

Gek nu 4 jaar later zit ik op hetzelfde bankje, ik bekijk mezelf en vergelijk mezelf met vroeger. Ik lijk wel een ander mens. Het is soms net alsof het allemaal nooit gebeurd is, alsof het 1 grote nachtmerrie geweest is. Stiekem voel ik me toch een beetje trots op wat ik bereikt heb. Ik ben nu 18 jaar, bijna genezen van mijn eetprobleem, heb mijn vmbo-t en havo met een goede lijst gehaald, heb vriendinnen, sport, beschadig mezelf al 2.5 jaar niet meer. Ja stiekem durf ik toch best te zeggen dat ik trots ben op mezelf..


Ik maak mijn sigaret uit en loop met een trots gevoel naar binnen,