Gek is dat, ik dacht eigenlijk nadat het over was met J. dat ik nooit meer iets voor iemand anders zou kunnen voelen. Ik nam mezelf voor om nooit meer dat verliefde dwaze meisje te worden,
Ik hoor vriendinnen praten over jongens, over jongens die niet bellen, over jongens die een vriendin hebben, over jongens die gewoon eikels zijn en ik denk iedere keer : get over it, mannen zijn eikels en je moet ook niet verliefd worden.
Hm, dan is dit mijn straf. Ik dacht nu ik 18 ben dat ik volwassen hiermee om kon gaan. Beetje jammer is het feit dat gevoelens niets te maken hebben met leeftijd. Ik voel me weer het dwaze verliefde meisje van 13.
Ik dacht door mijn laatste relatie van 2.5 jaar dat ik nooit meer echt van iemand zou kunnen houden. Wij hadden zoveel meegemaakt samen, wij zouden gaan trouwen, wij waren één. Toen dit over was werd ik eindelijk bevrijd. ik had mijn vrijheid terug en besloot hierbij om nooit meer verliefd te worden of gevoelens te krijgen voor iemand. Helaas blijk ik ook maar een mens, met gevoelens.
Jij liet mij zien dat ik me weer kon openstellen. Jij liet me zien dat ik meer was dan een meisje wiens hart voelde als een brok steen. Je liet me even lachen. Aan de ene kant ben ik boos op je , aan de andere kant ben ik je dankbaar. Je hebt me laten realiseren dat ik een mens ben , een jonge vrouw die bang is om zich opnieuw open te stellen.
toch ben jij degene die me naar je toe trekt om me daarna keihard af te stoten. Ben jij de persoon die niet weet wat hij wilt, ben jij de persoon die me een naar gevoel bezorgt.
En tot slot, jij bent de persoon die mij even dat dwaze verliefde meisje van 13 laat zijn.