Daar gaan we dan...

Jaren geleden heb ik ook al op deze (of een soort gelijke) site gezeten. Ik heb weer lang zitten nadenken en heb maar besloten me weer voor zoiets aan te melden. Ik heb namelijk al vaak geprobeerd alles op papier te zetten, maar dat werkt bij mij niet. Er is me vaak aangeraden dat ik alles op moet schrijven dus tadaaa. Daar gaan we dan. Heb in ieder geval niks te verliezen.

Vandaag was gewoon weer een rot dag. Dus dat zette me verder tot mijn besluit. Op zich mag ik niks klagen, klinkt erg egoïstisch. Vandaag kwamen er 2 mensen van de stichting 'make a wish' langs bij ons thuis. Omdat Micha, mijn broertje ziek is, had het ziekenhuis hem opgegeven en daaruit is hij gekozen. We hebben de hele avond over hem gepraat. Het klinkt zo egoïstisch, maar waar ben ik? Ik voel me een niksnut, alsof ik niet besta. Ik word er gek van... machteloos.. Ik blijf maar tegen mezelf zeggen dat het goed komt. Maandag moet ik naar het ggz. Waar ik een gesprek ga hebben van iemand van de nieuwe therapie die ik ga volgen 'mentalisation based threatment'. Het kwam wel weer hard aan toen ik de brief thuis kreeg met dat ik positief was voor die therapie. Mijn ergste vijand ben ik zelf. Ik zal vechten tegen mijn borderline zodat ik gelukkig kan worden.. Altijd positief en sterk blijven, toch..?

Mijn ex wou na zijn geslijm toch niet met me praten. Hij was blijkbaar bij zijn nieuwe vriendin. OOOPSSS. Achja, hij vertelde me in ieder geval dat ze toch niet zwanger bleek te zijn. Gisteren dachten ze dat ze zwanger was. Soms denk ik erover om haar screenshots te sturen, van onze gesprekken. Hij is al een paar keer vreemd gegaan met mij. Maar nu opeens wil hij loyaal zijn en veranderen. Met als gevolg dat hij me niet meer wil zien. Meneer geeft heel veel om me zegt hij. Maar uiteindelijk stampt hij me constant de grond in. Het is een klein kind. Niks bewijst dat hij echt 34 jaar is. Zelf ben ik wat dat betreft ook een klein kind hoor. Stom genoeg om het niet los te kunnen laten....

Mijn probleem is simpel.

Ik voel me alleen en eenzaam.
Maar hoe los ik dat op? Al veel geprobeerd. En tuurlijk heb ik mensen die me altijd willen steunen en noem het maar op. Maar het voelen... van liefde, van warmte en noem het maar op... dat is wat anders.