Daddy's little girl

Voor de meeste meisjes is een vader een held, de man van haar leven en haar steun&toeverlaat. Maar ook vaak iemand die in de weg staat. Vaders vinden het eng als hun kleine meisjes groot worden. Ze gaan uit, gaan jongens leren kennen, seks, drugs en alcohol. En vaders vrezen nog het meest voor jongens. Omdat ze zelf een man zijn, weten ze maar al te goed hoe een jongen in elkaar zit. M'n vriendje aan m'n moeder voorstellen is dan ook nooit een ramp. Maar m'n vader wordt een groter probleem.

Ik ben altijd pappa's kleine meisje geweest. M'n ouders zijn gescheiden, al veertien jaar, en vroeger verheugde ik me elke dag op het weekend; dan zag ik m'n vader weer. Het zal vast zijn omdat ik super verwend werd door m'n vader. Ik lijk ook, qua innerlijk, heeel erg op m'n vader.
Ik heb een tijd gehad dat ik zo onzeker was. Alles aan mezelf haatte. En het ergste was nog dat ik elk weekend alles wat ik van mezelf haatte, in m'n vader terug zag. En ik zag dan ook dat hij er vrede mee had. Met zijn slechte kanten. De slechte kanten die ik van mezelf niet kon accepteren. Elk weekend was het hetzelfde liedje: Discussie's, ruzie's, huisarrest, negeren en noem maar op.
Ik irriteerde me dood aan m'n vader. Maar pas geleden heb ik me gerealiseerd dat ik me niet aan m'n vader irriteerde. Maar aan mezelf.

Ik heb zoveel dingen geleerd deze week. M'n vader is een ouderwetse, huisje, boompje, beestje type. En m'n moeder is heel extravert, jong en vrij in bijna alles. Dat irriteert mij ook zoveel. Omdat m'n moeder bevriend is met de moeders van de jongens uit m'n buurt, noemen ze m'n moeder altijd bij haar voornaam. Ze vinden haar knap, en grappig. Heel vervelend. Maar ook daarin heb ik me gerealiseerd dat ik me aan mezelf irriteerde. Doordat ik zo onzeker was, en nog steeds ben, wil ik niet dat ze m'n moeder leuk vinden. Alles wat ze aan m'n moeder vinden, is wat ik wil dat zij van mij vinden.

Je mag je nooit aan je ouders irriteren. Nooit boos zijn op je ouders. Want ondertussen ben je alleen maar boos op jezelf. Irriteer je je aan jezelf. Je ouders zijn je basis. Je ouders, dat ben jij! Zonder basis kan je nooit een sterk leven opbouwen. En de enige basis is je familie. Vrienden zijn je basis niet. Want die kies je. Die kan je zo inruilen.
Ik ben mijn ouders, en mijn ouders zijn ik. Want sinds ik ben geboren draait heel hun leven om mij.

Sommigen kunnen echt niet opschieten met hun ouders. Ik heb vriendinnen die het thuis niet makkelijk of leuk hebben. Maar probeer jezelf te accepteren, daarmee accepteer je je ouders ook. Dat gaat zo automatisch.
Gelukkig ben ik niet meer zo onzeker als vroeger. Ik heb nog wel m'n onzekerheiden, maar ik heb mezelf wel geaccepteerd. Ik ben trots op mezelf, en daarmee trots op hun. Want dit is hun werk!

En na alles, ben ik nog steeds daddy's little girl.