Dag 1: dé vraag
Oké, ik had dit gisteren al geschreven, maar mijn woedende ma stormde binnen en trok de pc uit. Tja, wat kan ik zeggen. Ouders...
Het was 07/01/06, en we gingen op bezoek bij mijn meter. Tante Mia. Alles ging goed, ik las een brief voor (jaja, ik lees nog steeds brieven. Wel niet zelfgeschreven, maar toch...) waarna ik haar een cadeautje gaf. Als tegenprestatie kreeg ik vijfentwintig euro, dus dat vond ik wel een meevaller! Alles was gezellig, ik amuseerde me goed. Tot mijn neef Bart binnenkwam... Meteen begon hij met mijn zus over hun lief te praten. Over hoe lang ze nu al uitgingen, of alles nog goed zat, enz... Mijn hart begon in mijn keel te kloppen. Zo meteen zou dé vraag komen. De vraag die iedereen altijd stelde, en die ik het liefst vermeed. 'En, hoe zit het bij jouw in de liefde?' De meest gehate vraag van een vrijgezel. Hierop mompelde ik meestal iets in de aard van 'Niks eh'. Ik was het beu. Waarom had iedereen die ik kende een lief, en ik niet? Was er misschien iets mis met mij? Ik geef toe, ik ben niet van de magerste, maar dat betekent toch niet dat ik geen leuk meisje ben? Jongens, zij hebben het veel makkelijker. Ze moeten niet eens heel knap zijn, als ze maar lief zijn en goed kunnen knuffelen. Oké, het oog wilt ook wat, maar toch. Zij hebben het zoveel makkelijker. Je kan het misschien al raden: ik ben een zestienjarig maagd. Geen lief, geen knuffelen, geen kus... Ik weet niet hoe het komt, maar ik heb er nog geen behoefte aan. Oké, ik geef toe, een vriendje hebben is leuk, maar je moet toch ook verliefd zijn. En ik ben het nog nooit geweest... ben ik daarom abnormaal? Ik weet het niet hoor. Iedereen neemt de relatie tussen jongens en meisjes zo makkelijk op, ik word altijd verlegen als ik met een jongen praat. Althans, met de meeste jongens die ik leuk vind. Of als ik een compliment krijg. Ik ben dat totaal niet gewoon, waardoor ik ook kwaad ga reageren op dit compliment. Ik negeer hem voor de rest van de dag, of sla hem doodgewoon. Raar, dat weet ik zelf ook. Maar ik kan er gewoon niets aan doen. Zelfbeheersing is niet echt mijn ding. Zo zeg ik ook altijd alles wat in me opkomt, wat soms wel problemen geeft. Ach, jongens... Je kan niet met ze, maar ook niet zonder ze leven. Zo zei er een ooit tegen me: 'Je ogen blinken zo hard! Gij straalt gewoon ondeugendheid uit!' Hij zou eens moeten weten...
Het was 07/01/06, en we gingen op bezoek bij mijn meter. Tante Mia. Alles ging goed, ik las een brief voor (jaja, ik lees nog steeds brieven. Wel niet zelfgeschreven, maar toch...) waarna ik haar een cadeautje gaf. Als tegenprestatie kreeg ik vijfentwintig euro, dus dat vond ik wel een meevaller! Alles was gezellig, ik amuseerde me goed. Tot mijn neef Bart binnenkwam... Meteen begon hij met mijn zus over hun lief te praten. Over hoe lang ze nu al uitgingen, of alles nog goed zat, enz... Mijn hart begon in mijn keel te kloppen. Zo meteen zou dé vraag komen. De vraag die iedereen altijd stelde, en die ik het liefst vermeed. 'En, hoe zit het bij jouw in de liefde?' De meest gehate vraag van een vrijgezel. Hierop mompelde ik meestal iets in de aard van 'Niks eh'. Ik was het beu. Waarom had iedereen die ik kende een lief, en ik niet? Was er misschien iets mis met mij? Ik geef toe, ik ben niet van de magerste, maar dat betekent toch niet dat ik geen leuk meisje ben? Jongens, zij hebben het veel makkelijker. Ze moeten niet eens heel knap zijn, als ze maar lief zijn en goed kunnen knuffelen. Oké, het oog wilt ook wat, maar toch. Zij hebben het zoveel makkelijker. Je kan het misschien al raden: ik ben een zestienjarig maagd. Geen lief, geen knuffelen, geen kus... Ik weet niet hoe het komt, maar ik heb er nog geen behoefte aan. Oké, ik geef toe, een vriendje hebben is leuk, maar je moet toch ook verliefd zijn. En ik ben het nog nooit geweest... ben ik daarom abnormaal? Ik weet het niet hoor. Iedereen neemt de relatie tussen jongens en meisjes zo makkelijk op, ik word altijd verlegen als ik met een jongen praat. Althans, met de meeste jongens die ik leuk vind. Of als ik een compliment krijg. Ik ben dat totaal niet gewoon, waardoor ik ook kwaad ga reageren op dit compliment. Ik negeer hem voor de rest van de dag, of sla hem doodgewoon. Raar, dat weet ik zelf ook. Maar ik kan er gewoon niets aan doen. Zelfbeheersing is niet echt mijn ding. Zo zeg ik ook altijd alles wat in me opkomt, wat soms wel problemen geeft. Ach, jongens... Je kan niet met ze, maar ook niet zonder ze leven. Zo zei er een ooit tegen me: 'Je ogen blinken zo hard! Gij straalt gewoon ondeugendheid uit!' Hij zou eens moeten weten...
08 jan 2006
- meld ongepast verhaal
Schrijver staat geen reacties toe.
- O 08 jan 2006 Poging 2: voor reacties op Dag 1 en 2 ( 5 )
- O 08 jan 2006 Dag 2: Jongens en ouders, moeilijke bullshit!
- O 08 jan 2006 Dag 1: dé vraag
- O 07 jan 2006 Doodgewoon ik ( 4 )