Dag 2: Jongens en ouders, moeilijke bullshit!
Het is vandaag 08/01/06.
Deze ochtend kroop traag voorbij. Lezend in het boek dat ik voor Kerst van mijn peter heb gekregen, genaamd 'Kus me Kate', breng ik het merendeels door in mijn bed. Tot ik beneden moet gaan zitten bij onze hond. We hebben een rotverwende beagle van ongeveer dertig kilo. Ja, te veel, dat beseffen we zelf ook. Hij staat op 'dieet', het arm beest. Hij is gewoon zo schattig... Rond één uur besef ik eindelijk dat ik nog niet gegeten heb, en om twee uur de scouts begint. Ik sta op en ga brood halen uit de kast. Als ik al twee boterhammen met kruimeltjes binnen heb gewerkt komen mijn ouders binnen, woedend omdat ik al aan het eten ben. 'Hoe vaak heb ik al gezegd dat je zo laat niet meer mag eten!?!' Mijn moeder dus. Tja, ik dacht dat ze weer veel te laat gingen zijn. Ze hadden eten bij, en je mag raden wat. Inderdaad, mijn lievelingseten! Chinees! Met veel moeite at ik (verplicht) nog een beetje. Zo is mijn moeder. Eten tot je er bij neer valt. En dan moeten wij afvallen... Gaat gewoon niet met iemand zoals mijn moeder in huis. Zelf een panlat en de andere maar volproppen. Overlaatst kwam ze thuis van het winkelen. Ramp ramp! Op haar 47 was ze van maat !38! naar een maat !40! gegaan! Ze ging helemaal door het lint, vastbesloten om terug gewicht te verliezen. Heb maar eens zo'n voorbeeld! Ik verweet haar meteen dat sommige mensen al een hele tijd met een maatje 40 rondlopen. Mensen die 31 jaar jonger zijn dan haar. Dan bedaart ze even, maar een uur later is ze opnieuw bezig. Waar was ik? Aja, ik was dus naar de scouts gegaan. Met een rokje en blote beentjes kwam ik te laat aan bij de lokalen. We gingen de natuurlijke omloop doen, een tocht in de bossen. Buiten dus! Toen we om half vijf terug aan de lokalen aankwamen was ik verkleumd. We gingen nog wat zitten praten, en naar de verkenners kijken die aan het voetballen waren. En het leuk vonden om af en toe een bal tegen onze deur te schotten. Vijf uur voorbij wandelde ik samen met Liesbeth (mijn slechte 'tweelingszus'
naar Annabel, een vriendin van mij die dicht bij de lokalen woonde. Mijn fiets stond daar nog, en aangezien ik die morge nodig heb... In de koud en de donker wandelde we zij aan zij. Of toch zij aan fiets. Liesbeth ging te laat thuis zijn, maar bleef toch bij me. Hoewel haar ouders heel streng zijn. Bleek toch niet dat Annabel er niet was, en ik OPNIEUW te voet naar huis kon! Naar ongeveer iedereen gebeld die ik kende: 'Please, kom mij halen!' Maar niemand kon. Dus ik opnieuw door de kou. Dit keer alleen, want Liesbeth moest nu echt wel door naar huis. Verkleumd kwam ik thuis aan, om te ontdekken dat mijn pa wel thuis was. Hij gebruikte het zwak excuus dat hij pas thuis was, maar ik geloofde hem niet echt... Na de overschot van Chinees op gegeten te hebben liep ik naar boven, de computer op. Net voor ik dit begon te schrijven checkte ik mijn mailbox. Oh, bericht van iemand van een cursus. Damed, jongens! Zoals ik al zei, niets dan last. Blijkbaar zag één van zijn vriendjes mij wel zitten. Ik dus zo hard niet! Snel een zwak verhaal opgehoest over het verliefd zijn op iemand van mijn school. Ik weet het, heel zwak, maar ik wist echt niet wat ik moest doen. Het is wel een lieve jongen, maar er verliefd op zijn... Ik dacht het niet! Dus nu voel ik me een beetje gemeen, omdat ik hem zo dom heb afgewezen. En in Februari zie ik hem terug...
Deze ochtend kroop traag voorbij. Lezend in het boek dat ik voor Kerst van mijn peter heb gekregen, genaamd 'Kus me Kate', breng ik het merendeels door in mijn bed. Tot ik beneden moet gaan zitten bij onze hond. We hebben een rotverwende beagle van ongeveer dertig kilo. Ja, te veel, dat beseffen we zelf ook. Hij staat op 'dieet', het arm beest. Hij is gewoon zo schattig... Rond één uur besef ik eindelijk dat ik nog niet gegeten heb, en om twee uur de scouts begint. Ik sta op en ga brood halen uit de kast. Als ik al twee boterhammen met kruimeltjes binnen heb gewerkt komen mijn ouders binnen, woedend omdat ik al aan het eten ben. 'Hoe vaak heb ik al gezegd dat je zo laat niet meer mag eten!?!' Mijn moeder dus. Tja, ik dacht dat ze weer veel te laat gingen zijn. Ze hadden eten bij, en je mag raden wat. Inderdaad, mijn lievelingseten! Chinees! Met veel moeite at ik (verplicht) nog een beetje. Zo is mijn moeder. Eten tot je er bij neer valt. En dan moeten wij afvallen... Gaat gewoon niet met iemand zoals mijn moeder in huis. Zelf een panlat en de andere maar volproppen. Overlaatst kwam ze thuis van het winkelen. Ramp ramp! Op haar 47 was ze van maat !38! naar een maat !40! gegaan! Ze ging helemaal door het lint, vastbesloten om terug gewicht te verliezen. Heb maar eens zo'n voorbeeld! Ik verweet haar meteen dat sommige mensen al een hele tijd met een maatje 40 rondlopen. Mensen die 31 jaar jonger zijn dan haar. Dan bedaart ze even, maar een uur later is ze opnieuw bezig. Waar was ik? Aja, ik was dus naar de scouts gegaan. Met een rokje en blote beentjes kwam ik te laat aan bij de lokalen. We gingen de natuurlijke omloop doen, een tocht in de bossen. Buiten dus! Toen we om half vijf terug aan de lokalen aankwamen was ik verkleumd. We gingen nog wat zitten praten, en naar de verkenners kijken die aan het voetballen waren. En het leuk vonden om af en toe een bal tegen onze deur te schotten. Vijf uur voorbij wandelde ik samen met Liesbeth (mijn slechte 'tweelingszus'
naar Annabel, een vriendin van mij die dicht bij de lokalen woonde. Mijn fiets stond daar nog, en aangezien ik die morge nodig heb... In de koud en de donker wandelde we zij aan zij. Of toch zij aan fiets. Liesbeth ging te laat thuis zijn, maar bleef toch bij me. Hoewel haar ouders heel streng zijn. Bleek toch niet dat Annabel er niet was, en ik OPNIEUW te voet naar huis kon! Naar ongeveer iedereen gebeld die ik kende: 'Please, kom mij halen!' Maar niemand kon. Dus ik opnieuw door de kou. Dit keer alleen, want Liesbeth moest nu echt wel door naar huis. Verkleumd kwam ik thuis aan, om te ontdekken dat mijn pa wel thuis was. Hij gebruikte het zwak excuus dat hij pas thuis was, maar ik geloofde hem niet echt... Na de overschot van Chinees op gegeten te hebben liep ik naar boven, de computer op. Net voor ik dit begon te schrijven checkte ik mijn mailbox. Oh, bericht van iemand van een cursus. Damed, jongens! Zoals ik al zei, niets dan last. Blijkbaar zag één van zijn vriendjes mij wel zitten. Ik dus zo hard niet! Snel een zwak verhaal opgehoest over het verliefd zijn op iemand van mijn school. Ik weet het, heel zwak, maar ik wist echt niet wat ik moest doen. Het is wel een lieve jongen, maar er verliefd op zijn... Ik dacht het niet! Dus nu voel ik me een beetje gemeen, omdat ik hem zo dom heb afgewezen. En in Februari zie ik hem terug...
08 jan 2006 - bewerkt op 08 jan 2006
- meld ongepast verhaal
Schrijver staat geen reacties toe.
- O 14 okt 2006 ... -* jealousy and best friends *-...
- O 17 aug 2006 Marktrock 2006... zálig toch!
- O 13 jun 2006 leren en life?
- O 31 mei 2006 Doorschijnend kleren... must or not?
- O 31 mei 2006 Gedichtje 'Empty Words...'
- O 19 mrt 2006 Babytje! ( 3 )
- O 07 feb 2006 babysitten, BH-litsjes en knappe jongens... ( 1 )
- O 29 jan 2006 Voetbal en Jenever :-p ( 4 )
- O 28 jan 2006 Freaky stuff bestaat wel degelijk! ( 1 )
- O 26 jan 2006 Sorry, de kuikentjes in mijn tas werken tegen! :-p ( 1 )
- O 25 jan 2006 26/01 *verloren liefde* ( 1 )
- O 24 jan 2006 24/01/06: Dumb and dumber... the story of my life! ( 1 )
- O 23 jan 2006 23/01/06: Maandag... yeah hello! :-) ( 3 )
- O 22 jan 2006 colum: wie mooi wilt zijn moet pijn lijden ( 5 )
- O 22 jan 2006 22/01/06: feeling useless ( 3 )