Geen inspiratie. Dat heb je ook weleens. En het gebeurt meestal op dagen dat je zoveel WILT.
Dat je juist sterk de behoefte voelt om je te uiten. De mensen deelgenoot wilt maken van je gevoelens
en gedachten. Je gaat er eens goed voor zitten. Vingers op de toetsen, maar je krijgt ze niet in beweging.
Je scherm blijft akelig leeg, terwijl je hoofd zo vol zit. Net zoals je hart..
Starend naar die leegte besef je dat het niet gaat lukken.
Niet nu, misschien zelfs niet vandaag..of morgen.
Er zit een slot op je gevoel, een blokkade ergens. Weet niet waar.
Maar een beetje pijn doet het wel. Niet kunnen schrijven. Inspiratieloos zijn.
Het niet kunnen vinden van de juiste woorden.
Rusteloos ga ik naar buiten. Dan maar lopen langs de zee.
Misschien vind ik daar terug wat ik zoek. Tussen het schuim van de golven, en de zoute korrels zand.
Ik kijk, als zoekend om hulp, naar de zee. Vol vertrouwen eigenlijk.
Want als er iets of iemand is, die mij helpen kan dat slot open te breken, dan is hij het wel.
De zee, het lijkt soms alsof hij mij al verwacht. Zachtjes fluistert hij me toe, en ik ben de enige die hem verstaat..