Tastbaar en voelbaar.

Na mijn werk weer op weg naar huis. Ik loop recht op het Kürhaus af. Op het hoogste punt hangt de Nederlandse vlag. Hij wappert uit alle macht.
Halfstok. Ik besef me opeens wat een krachtig symbool onze driekleur eigenlijk is. Een paar weken geleden stond hij, in combinatie met oranje, voor vreugde en trots. Vandaag staat-ie voor gedeeld verdriet.

Ik vraag me af waarom juist deze ramp me aangrijpt.
Omdat het zo zichtbaar is, bedenk ik me. We zien de beelden van de rampplek. De spullen van de mensen die omkwamen. Ze zijn zo herkenbaar. Ik zie een foto van een moeder met haar zoon aan boord van het vliegtuig. Stralend en vol verwachting. Onwetend van wat de naaste toekomst voor hen in petto heeft. Ik ken ze niet, maar verdorie het doet TOCH pijn.

Er zijn verhalen over deze mensen. Lieve mensen, gelukkige mensen..artsen die goed werk hebben verricht in de strijd tegen Aids. Levensredders. Nu zelf zomaar uit het leven weggerukt. Wat ontzettend zonde allemaal. Ook van de 80 jonge levens. Wie weet wat een veelbelovende mensen daar tussen zaten. We zullen het nooit te weten komen. Omdat iemand in een tomeloze oorlogsdrift een vliegtuig neerschoot.

Ik denk aan hoe de stemming onder deze mensen was bij vertrek. Blij waarschijnlijk. We kennen het vakantiegevoel allemaal wel. Je hebt er naar uitgekeken. De koffers van tevoren gepakt. Lekker veel luchtige kleding. Broeken in lelijke, schreeuwende kleuren, een minuscule bikini die je thuis in Nederland nooit zou durven dragen. Maar daar ver weg kennen ze je toch niet, dus dat boeit niet.
Bovenin de handbagage een vakantie-doe-boek van Zeeman. Met spelletjes en kleurplaten en een setje potloden in de primaire kleuren.
Want kinderen vervelen zich zo gauw.

Familie gaat mee om uit te zwaaien. ''Bel je als jullie er zijn?''
In afwachting in de auto weer naar huis. Even zitten in de zon, een boterham eten. Niet wetende dat dat telefoontje nooit meer komt.
In plaats daarvan zien ze na enkele uren de gruwelijke beelden.
Een vliegtuig in stukken. En de idioten die daar verantwoordelijk voor zijn, lopen rond met het aapje wat je aan je kleinkind gaf voor zijn 5-de verjaardag. Hoe wreed kan een mens zijn?
Ik scheld tegen mijn tv. Zie dat mensen van de OVSE weg worden gestuurd. ''Doe iets! Laat je niet wegsturen!''
Maar ook die mensen hebben thuis een gezin. Wat zou ik doen, als er een paar onberekenbare mensen met een geweer naar me stonden te zwaaien..Ik zie hun machteloosheid en probeer me in te denken hoe de nabestaanden zich hier bij moeten voelen. Ik weet het niet. Zover gaat mijn voorstellingsvermogen niet. Maar de boosheid brandt in m'n keel.

Ik hoop dat ze niets hebben gemerkt. De meningen verschillen daarover.
Sommige zeggen dat ze niet langer dan 10 tot 30 seconden hebben kunnen overleven op die hoogte en bij die temperatuur. Een halve minuut is een eeuwigheid als je er bij stilstaat. Hoeveel gedachten kunnen er dan nog door je heengaan? Leg een stopwatch naast je en probeer 't..
Schrik, angst, onbegrip? Een schietgebedje?
Maar zelfs bijna 300 Engelbewaarders konden dit niet meer voorkomen.

De reden dat deze ramp mij zo raakt is de tastbaarheid en zichtbaarheid van alles.
Om 16:00 zwijgt daarom mijn mond.
Maar van binnen raast er van alles..
23 jul 2014 - bewerkt op 17 jul 2015 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van kruidje
kruidje, vrouw, 56 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende