Dag 2

Dag 2 is begonnen... pffff... is nu al niet leuk meer, wel goed geslapen maar je word klote wakker, mist haar meteen... Je weet niet wat er in haar omgaat, hoe ze zich voelt, voelt ze zich ellendig net als mij, is ze er klaar mee?

Ze houd van me, weet ik zeker... dus besluit maar de wekker eindelijk te stoppen (06.00) staat moeizaam op, stapt onder de douche, wat normaal gesproken zo lekker is, maar nu niet, niks is lekker en alles is kut... normaal gesproken zeg ik dan tegen mezelf "niet zeiken, doorgaan en bekijk t positief" maar dat lukt niet.... op het werk aangekomen heb je natuurlijk aanspraak van collega's over van alles en nog wat, maar na 13.00 was ik alleen.... en dan ben je ook echt alleen, gaat nadenken, doom denken... "ik ben haar kwijt" spookt er door je hoofd en je word steeds zwaarmoediger.... hebt geen zin om sociaal te doen met collega's terwijl je normaal gesproken zo goed met ze kan lachen en praten... het kan me gestolen worden.... ik ben liever niet alleen maar laat me met rust, zo voel ik me dan!

Weer thuis aangekomen meteen mail checken... niks... ben mar gelijk naar boven gegaan en heb op bed een sigaret gerookt en mn ogen dicht gedaan..... totdat....

ze me belde... yes!!! met het geweldige bericht "ik wil je zaterdag zien" "ik trek dit niet en jij ook niet" waren mijn en haar woorden....

Gelijk voelde ik me beter, heb lekkere muziek opgezet... was dolgelukkig... pas als we elkaar gezien hebben kunnen we zeggen dat het "halfjaar" echt ingaat.... niet als er zoveel negativiteit binnen de relatie is...

Echt, geloof me... ik ben van "zeik niet zo" en "doorgaan" maar als je het idee hebt de ware te verliezen ga je er aan onder door... je gaat stuk of je nou wil of niet.... echt niet uit zelf medelijden maar puur omdat je je eigen toekomst naar de klote ziet gaan... maar we gaan elkaar zien en...

ik wacht op haar!