Dag 5: Van domme blondjes gesproken...
Sinds vandaag kan ik terug met de fiets naar de bushalte! Feestje! Ik was nog steeds helemaal verkleumd, maar dit keer moest ik niet vrezen dat ik mijn bus zou missen. Zoals gewoonlijk was het weer eens een gevecht om een plaatsje te vinden, maar ik heb iets goeds gevonden. Er zijn altijd drie kleine jongentjes (waarvan één een babysitkindje van mijn zus én mij is) die de vierzit innemen. Omdat de meisjes 'vies zijn' van de jongens is daar altijd een plaats vrij, die ik met veel plezier inneem 
Zoals gewoonlijk waren de eerste uren saai, met enkele uitzonderingentjes. Zo kwam er tijdens geschiedenis rook uit de projector!
Dat is al de zoveelste keer, en ik vrees echt dat hij het op een keer zal begeven en ontploffen. Merken die leerkrachten daar dan niets van? Wij, arme leerlingen, komen elke dag naar school. En sinds kort risceren wij ons leven er bij?!? Dit kan toch niet meer! Dan zeggen ze dat school voor je eigen goed is. Maar wij weten ondertussen wel beter... Stiekem hebben alle ouders moordplannen. Stuur je jongeren naar school, en wij krijgen ze wel stil. LETTERLIJK!!!
Tijdens seminarie kreeg ik een laptop toegeschreven. Ik, het computerwonder, een laptop geven. Dat is zoals water en vuur. Ik en een laptop, dat gaat gewoon niet samen. Wat kan ik zeggen, de computer is mijn vriend. De laptop is een plat afwerpsel van mijn pc, dus daar interesseer ik me niet in. Allereerst moesten we hem gaan halen. Dat moet in de bib, waar je dan een heel blad in moet vullen. Eerst: datum. Makkelijk zat, ingevuld. Toen stond er LP. Verward keek ik naar wat de andere in hadden gevuld. Een nummer. 'Ah, LP, daar moet u klasnummer ofwa?!?' vroeg ik verbaasd. Mijn leerkracht kwam achter me staan. Meteen zag ik m'n vergissing in. 'Oh nee, das het nummer van de laptop'. Snel vulde ik het in, terwijl m'n leerkracht even meekeek. 'Allé, tis weer één van de gezusjes Bakker zelle!' Beledigd keek ik hem aan en schoot in de lach. 'Ik ben niet dom!' mompelde ik. Daarna ging ik verder met invullen. Volgende vak: klasnummer. Makkelijk, ingevuld. Daarna was er nog een vak, en even moest ik nadenken. Blijkbaar moest daar een streep staan, dus deed ik dat ook maar. Ik keek naar mijn blad wat ik nu moest invullen. Even leek ik weg te zijn van de wereld, tot ik mijn leerkracht hoorde zeggen : 'Je voornaam is Heidi!' 'Ik was niet aan het denken over mijn naam!' bracht ik verontwaardigd uit. Maar het was al te laat, iedereen was me aan het uitlachen. Beteuterd vulde ik mijn naam in, en mijn klas. Tja, je hoeft niet blond te zijn om domme dingen te doen zegt men dan...
Dus, een half uur later (zolang duurde het voor ik mijn laptop op had gestart en eindelijk internet aankreeg) kon ik beginnen. Met volle moed probeerde ik de smartschool site te openen, wat na een vijfde poging eindelijk lukte. Opgelucht werkte ik verder, terwijl de twee gasten naast mij al lang bezig waren. Mijn enige troost: Lore, een vriendin van mij, was ook nog bezig met opstarten. Laptop, alleen voor jongens? Nu maar hopen dat niet alle jongens een slim meisje willen, want daar begin ik hoe langer hoe meer aan te twijfelen...
Terug in mijn dorpje nam ik mijn fiets om naar huis te rijden. Het had geregent, dus nam ik mijn zakdoek en maakte alles droog. In de verte zag ik een knappe jongen staan. 'Oh, laat me nu alsjeblieft niets doms doen!' smeekte ik God. Ik ademde diep in, en stapte op. Ik trapte één keer, ik trapte een tweede keer,... tot zover ging alles goed. Plots schoof mijn voet van de pedaal en trapte ik ernaast. Ik kon me nog net houden. Bijna lag mijn fiets én ik op de grond. Met een rood hoofd van schaamte reed ik de straat snel uit, zonder om te kijken. Zo zou ik nooit aan een jongen komen...
Zoals gewoonlijk waren de eerste uren saai, met enkele uitzonderingentjes. Zo kwam er tijdens geschiedenis rook uit de projector!
Dat is al de zoveelste keer, en ik vrees echt dat hij het op een keer zal begeven en ontploffen. Merken die leerkrachten daar dan niets van? Wij, arme leerlingen, komen elke dag naar school. En sinds kort risceren wij ons leven er bij?!? Dit kan toch niet meer! Dan zeggen ze dat school voor je eigen goed is. Maar wij weten ondertussen wel beter... Stiekem hebben alle ouders moordplannen. Stuur je jongeren naar school, en wij krijgen ze wel stil. LETTERLIJK!!! Tijdens seminarie kreeg ik een laptop toegeschreven. Ik, het computerwonder, een laptop geven. Dat is zoals water en vuur. Ik en een laptop, dat gaat gewoon niet samen. Wat kan ik zeggen, de computer is mijn vriend. De laptop is een plat afwerpsel van mijn pc, dus daar interesseer ik me niet in. Allereerst moesten we hem gaan halen. Dat moet in de bib, waar je dan een heel blad in moet vullen. Eerst: datum. Makkelijk zat, ingevuld. Toen stond er LP. Verward keek ik naar wat de andere in hadden gevuld. Een nummer. 'Ah, LP, daar moet u klasnummer ofwa?!?' vroeg ik verbaasd. Mijn leerkracht kwam achter me staan. Meteen zag ik m'n vergissing in. 'Oh nee, das het nummer van de laptop'. Snel vulde ik het in, terwijl m'n leerkracht even meekeek. 'Allé, tis weer één van de gezusjes Bakker zelle!' Beledigd keek ik hem aan en schoot in de lach. 'Ik ben niet dom!' mompelde ik. Daarna ging ik verder met invullen. Volgende vak: klasnummer. Makkelijk, ingevuld. Daarna was er nog een vak, en even moest ik nadenken. Blijkbaar moest daar een streep staan, dus deed ik dat ook maar. Ik keek naar mijn blad wat ik nu moest invullen. Even leek ik weg te zijn van de wereld, tot ik mijn leerkracht hoorde zeggen : 'Je voornaam is Heidi!' 'Ik was niet aan het denken over mijn naam!' bracht ik verontwaardigd uit. Maar het was al te laat, iedereen was me aan het uitlachen. Beteuterd vulde ik mijn naam in, en mijn klas. Tja, je hoeft niet blond te zijn om domme dingen te doen zegt men dan...
Dus, een half uur later (zolang duurde het voor ik mijn laptop op had gestart en eindelijk internet aankreeg) kon ik beginnen. Met volle moed probeerde ik de smartschool site te openen, wat na een vijfde poging eindelijk lukte. Opgelucht werkte ik verder, terwijl de twee gasten naast mij al lang bezig waren. Mijn enige troost: Lore, een vriendin van mij, was ook nog bezig met opstarten. Laptop, alleen voor jongens? Nu maar hopen dat niet alle jongens een slim meisje willen, want daar begin ik hoe langer hoe meer aan te twijfelen...
Terug in mijn dorpje nam ik mijn fiets om naar huis te rijden. Het had geregent, dus nam ik mijn zakdoek en maakte alles droog. In de verte zag ik een knappe jongen staan. 'Oh, laat me nu alsjeblieft niets doms doen!' smeekte ik God. Ik ademde diep in, en stapte op. Ik trapte één keer, ik trapte een tweede keer,... tot zover ging alles goed. Plots schoof mijn voet van de pedaal en trapte ik ernaast. Ik kon me nog net houden. Bijna lag mijn fiets én ik op de grond. Met een rood hoofd van schaamte reed ik de straat snel uit, zonder om te kijken. Zo zou ik nooit aan een jongen komen...
11 jan 2006 - bewerkt op 11 jan 2006
- meld ongepast verhaal
-
quatane (opgeheven op 10-4-2010)
woensdag 11 januari 2006 17:58
dat fenomeen ken ik...
Het is het HuMeCVAS-syndroom (hormonen die uw motorische- en communicatieve vaardigheden aantasten syndroom)
Ik ben er ook zeer gevoelig voor en toch ben ik aan een vriend geraakt... ik denkd at de meeste jongens het schattig vinden als je onhandig bent... (of niet??)
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 08 jan 2006 Poging 2: voor reacties op Dag 1 en 2 ( 5 )
- O 08 jan 2006 Dag 2: Jongens en ouders, moeilijke bullshit!
- O 08 jan 2006 Dag 1: dé vraag
- O 07 jan 2006 Doodgewoon ik ( 4 )