damned!

Wat doe ik toch met al die hulpverleners om me heen. En geloof me, ik heb er echt al een heleboel versleten.

Op de een of andere manier hecht ik me aan ze, raken ze zwanger en komen ze niet meer terug, of in ieder geval niet meer bij mij.
Ze mogen ook gewoon zeggen dat ze me zat zijn/niet aan kunnen/of gewoon niet moeten.

M'n behandelaar bij de GR is zo zwanger als maar kan, al een tijdje hoor. En zoals gewoonlijk had ik dat allang door. Maar ik wachte af tot ze er zelf mee zou komen, en wachte af en wachte af en deed alsof mijn neus bloede als ze een vage opmerking maakte die ik er meteen aan kon linken. Ik kon wachten tot ik een ons weeg (helaas toonde de weegschaal geen verschil, al doe ik nog zo hard m'n best) en uiteindelijk hield ik het echt niet meer. Dus ik hinten en hinten... tot ze op een gegeven moment vroeg, waar ik nou eigenlijk op doelde of wat ik nou eigenlijk wilde horen. Ik hád het niet meer, ik moest zo lachen, ze had het gewoon echt niet door. Dus ik nog iets expliciter worden en uiteindelijk had het zwangere brein in het lichaam van mijn meest fantastische behandelaar buiten m'n huis (groep dus) om, het door. Toen dacht ik even dat ze van de stoel af zou vallen, ze schrok namelijk heel erg omdat ze dacht dat ze het me allang verteld had. Ik moest echt heel erg lachen!
Toen was het nog leuk. Soms als ik even vastliep dan gooide ik er weer zo'n opmerking in van "dat ben je dan denk ik vergeten, zwangere vrouwen vergeten zoveel" ik heb er daadwerkelijk twee keer een kop koffie mee gescoord.
Ze is gewoon tof, precies goed. Vriendelijk, gevoelig, maar ook "streng" waar het nodig is, recht door zee (af en toe echt confronterend) en ze gaat niks uit de weg en neemt mij daar gewoon dwars in mee. Kortom, toppie. Ik voel me veilig om bij haar de dingen te bespreken die moeten, om met de traumaverwerking aan de slag te gaan.
En ze is dus gewoon knetter-zwanger. En in april gaat ze dus met verlof. Eerst kon ik nog een beetje in de ontkenning dat ik haar dus een behoorlijke tijd niet zou zien. Nu moeten we serieus kijken naar die tussenliggende tijd. En nu wordt het eng. heel eng!

Vanmiddag heb ik letterlijk gezegd: "ik haat je!"
(schrikt)
dus ik: "ik haat je omdat ik het haat dat je straks wegbent! Ik haat het dat je er dan niet bent, dat je mijn vertrouwen hebt gewonnen en nu gewoon pleite gaat!"
Ik zat bijna te janken..
Heb later in het gesprek ook meteen uitgelegd dat mijn ik haat je ook wel betekend dat iemand heel belangrijk voor me is (maar dat vindt ik soms heeel erg moeilijk om te zeggen) en dat ik diegene juist heel graag mag.

Maargoed, de hel breekt los in mijn hoofd...
de tornado was de laatste tijd toch al goed op dreef om mijn gedachten weer te terorriseren en overhoop te gooien, dit voelt een beetje als het laatste duwtje om van de klif af te donderen...

DAMNED!