Dan voel je gevangen en wil je vluchten

Niet lang geleden schreef ik dat ik misschien hulp moest gaan zoeken.
Nou ben ik niet de persoon die snel om hulp vraagt, tenzij ik eigenlijk al weet wat het antwoord is. Dan is dus meer vragen om zekerheid...

Nou heb ik wel kleine stapjes genomen.
Ik ben meer gaan vragen, niet naar hulp maar gewoon vragen, zoals op werk "bedoelde je dit? Moest dat zo? Wat kwam er ook alweer in?" Het kost moed en energie maar het voelt wel goed. Dus dat volhouden.

Echter ging het gisteren even anders..
Ik was met een vriendin mee naar vrijwilligerswerk en daar heb ik een van van de andere vaste vrijwilligers ontmoet. In een gesprek met haar merkte ik dat ze me aan de hand van simpele vragen wilde leren kennen.
Hoe heet je, hoe kom je hier, vind je leuk of nog spannend etc.
Later vertelde ze me dat ze Crisis psychologie deed (mensen die eigenlijk om bot te zeggen gestoord zijn (want snijden zich voor de lol open enzo)in 3 maanden proberen een structuur te geven...
Dat vond ik interessant en vroeg hoe dat dan zat. Dat had ik nooit moeten doen.
Na enkele vragen voelde ik me zo gevangen en wilde ik weg.
Ze stelde simpele vragen zoals wat doe je voor studie, waarom die studie, maar dus en dat. Voor ik het wist kon ik haar alleen maar aankijken en merkte ze dat ik vast zat.
Enige wat ze erna zei, meid wij moeten nog keer praten.
WIL IK DAT WEL? Dat ging er door me hoofd, maar ik merkte zelf dat ik knikte en ineens was daar een ander onderwerp..

In de auto heb ik er nog eens aan gedacht. Wie weet zou zij mij wel kunnen helpen met al die stapjes die leiden tot die ene grote stap, waarvan ik zelf niet eens weet wat die is!! Echter, als ik er aan terug denk voel ik me nog steeds gevangen, niet meer zo zeer in der woorden maar in der blik. Een blik die alleen maar zei, meid ik zie je ik hoor je maar hoor je je zelf? Ik oordeel jou niet, jij oordeelt jezelf en laat het lijken of ik je oordeel! Een blik die zo doordringend was dat ik liefst tegen der wilde schreeuwen dat ze niet kon doen wat ze deed, dat ze me niet zo kon pijnigen.
Terwijl alles wat ze deed, was hele simpele vragen stellen en doorvragen. Ze gaf geen antwoorden, ze zei verder niks. Ze herhaalde alleen wat ik had gezegd..

Misschien hebben we allemaal wel een stukje crisis psychologie nodig. Iemand die niet oordeelt maar je wel laat breken, gewoon om te kijken waar het precies fout gaat. Om je erna een structuur te geven om er mee om te leren gaan...