Dat terwijl ik op de bus wacht.
Jaren ben ik al bezig alles verborgen te houden. Wie ik niet meer was, maar wel probeerde te zijn. En dat is eigenlijk nog het vreemdste van allemaal. Want sinds wanneer hoor ik, ja ik, me te schamen voor mezelf. Wat ik ben toch slechts ik? En mijn gevoelens, mijn hersenspinsels en most of all mijn gedachte behoor ik niet af te schermen voor de wereld. Ik ben slechts mens. En ik mag denken, en ik mag voelen. Ik mag zelfs schrijven.
Maar daar zat ik dan, in de aula met een pen en papier. Ik was er klaar voor, laat maar komen die zinnen. Er kwam niets. En dat ergerde me. - Dat terwijl ik op de bus wacht.
Daar stond je dan. Armen wijd open en alleen. Alsof dat al een statement op zichzelf was. Je armen herkende mij. Maar ik herkende jouw blik niet meer. Nooit geweten dat jouw ogen me anders aan konden kijken als dat ze al die jaren hadden gedaan. Twijfelend en onzeker sprak ik je aan 'Hoi, jou ken ik, met oprechtheid en vriendschap sprak je met mij'. Twijfelend en onzeker kijk jij mij dan aan. 'Sorry, ik heb jou nooit gekend'.
Ik draaide me om.
Mijn tranen had je nooit gezien toen jij mij nog kende. Dus waarom zou je ze nu wel weg willen vegen. Ieder jaar weer kwam ik even bij je langs. Al is het maar om te voelen wat ik verloren had.
Vandaag bedacht ik honderden mooie zinnen, die ik tegen je zou gaan zeggen. Maar op het moment dat ik eindelijk pen en papier bezat, en ik ze allemaal naar je wilde schrijven. Waren ze weg, net alsof je ze al allemaal wist - of juist allemaal had gewist.
© Dubble.
Maar daar zat ik dan, in de aula met een pen en papier. Ik was er klaar voor, laat maar komen die zinnen. Er kwam niets. En dat ergerde me. - Dat terwijl ik op de bus wacht.
Daar stond je dan. Armen wijd open en alleen. Alsof dat al een statement op zichzelf was. Je armen herkende mij. Maar ik herkende jouw blik niet meer. Nooit geweten dat jouw ogen me anders aan konden kijken als dat ze al die jaren hadden gedaan. Twijfelend en onzeker sprak ik je aan 'Hoi, jou ken ik, met oprechtheid en vriendschap sprak je met mij'. Twijfelend en onzeker kijk jij mij dan aan. 'Sorry, ik heb jou nooit gekend'.
Ik draaide me om.
Mijn tranen had je nooit gezien toen jij mij nog kende. Dus waarom zou je ze nu wel weg willen vegen. Ieder jaar weer kwam ik even bij je langs. Al is het maar om te voelen wat ik verloren had.
Vandaag bedacht ik honderden mooie zinnen, die ik tegen je zou gaan zeggen. Maar op het moment dat ik eindelijk pen en papier bezat, en ik ze allemaal naar je wilde schrijven. Waren ze weg, net alsof je ze al allemaal wist - of juist allemaal had gewist.
© Dubble.
22 okt 2009 - bewerkt op 22 okt 2009
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 11 nov 2013 Eens
- O 07 nov 2013 Al vliegend ( 1 )
- O 27 mrt 2013 Foto van jou. ( 1 )
- O 01 okt 2012 De held die hij ooit eens was. ( 1 )
- O 24 jun 2012 Houden van het idee.
- O 22 apr 2012 Eenvoud. ( 1 )
- O 14 mrt 2012 Ik was en ik ben.
- O 19 aug 2011 De Passie voor de Nacht. ( 1 )
- O 21 mrt 2011 Herinnering.
- O 18 aug 2010 Boven op de berg. ( 2 )
- O 20 mei 2010 Even.
- O 19 apr 2010 Het ga je goed.
- O 09 mrt 2010 September 1903 ( 1 )
- O 10 feb 2010 Leven. ( 2 )
- O 24 dec 2009 -