De afgelopen maanden.

De afgelopen maanden op een rijtje..

Eerst kreeg ik te horen dat ik afwijkende cellen had in mijn baarmoeder. Operatie gehad, allemaal weefsel weggehaald. Na de operatie maakt m'n vriend het uit. Dat was aan harde klap na zo'n emotionele dag. Allemaal leuke dingen gedaan om mezelf op te vrolijken. Uiteindelijk wou hij me toch terug en we hebben veel gepraat. We zouden wel zien hoe het verder zou lopen. Hij vertelde me met moeite dat in de tijd dat het uit was, hij naar bed is geweest met zijn ex vriendin. Verbazingwekkend kon ik me hier overheen zetten en had ik er echt geen moeite mee. N. was erg depressief in die tijd en ging er echt aan onder door. Ik heb hem geholpen met alles.. Hij kwam hier avonden huilen, ik ging met hem nee naar de dokter en steunde hem in alles.

Op een dag werd ik gebeld door zijn zusje of ik wist waar N. was. Ik hoorde aan haar stem dat het niet goed zat en vertelde haar dat hij hier niet was. "N. zei dat die zelfmoord ging plegen, hij is met de auto weggegaan en we kunnen hem niet vinden." De grond zakte onder m'n voeten weg. Ik wist dat N. hier echt in staat voor was. Hij weet niet hoe het met zijn gevoel moet omgaan en vlucht er altijd weg van. Ik ben naar mijn huisgenootje toe gerend en die heb ik wakker geschreeuwd. Ze probeerde me rustig te houden maar ik was te erg in paniek. Ik liep te ijsberen in haar kamer en probeerde N. constant te bellen. Natuurlijk stond zijn telefoon uit en kon niemand hem bereiken. Ik heb zijn voicemail ingesproken en wel 20 smsjes gestuurd. Ik wist dat ik er niks mee kon bereiken, maar ik hoopte gewoon heel erg dat hij z'n telefoon nog aan zou zetten. Constant contact gehouden met zijn zusje en die ging met de auto rond rijden om te kijken of ze hem tegen zou komen. Als ik binnen een kwartier niks zou horen, wou ik zelf ook rond gaan rijden. Ik kon alleen maar huilen en was zo ontzettend bang. Uiteindelijk kreeg ik het telefoontje van zijn zusje dat die terecht was. Ze wou niet bij die ruzie thuis zijn en ging naar haar vriend toe. We spraken daar af om even te praten met elkaar over wat er allemaal gebeurd is.

Ik zat s'avonds dus met haar in de tuin van haar vriend. We hadden het alleen maar over N. haar broer. Ze vertelde me dat ik het hele verhaal nog niet eens wist. N. moest me veel meer vertellen dan dat hij gedaan had. Het was achteraf gezien niet haar taak om dit aan mij te vertellen, maar aangezien we ook goede vriendinnen zijn vond ze dat ik het moest weten.
Ik ben met een kut gevoel naar huis gegaan en had N. nog steeds niet gesproken. Z'n telefoon stond nog steeds uit. Aan het eind van de avond belde die me dan eindelijk. Hij had geen zin om erover te praten door die ruzie thuis. Ik liet het er maar bij zitten, want voor hem was het ook een heftige avond.

Een paar dagen later en veel ruzie's en discussies verder kwam ik erachter dat hij tegen zijn ex vriendin had gezegd dat die voor haar wou gaan, maar ondertussen tegen mij zei dat hij mij terug wou. Ik voelde me echt genaaid na alles wat ik voor hem gedaan heb. Ik heb achter zijn rug om contact gezocht met zijn ex vriendin. We zijn heel eerlijk tegen elkaar geweest en het was serieus een fijn gesprek. Ik vertelde haar dat ik afstand zou doen van N. en dat hun maar verder moesten gaan. Ik wou niet gaan strijden om hem, dat is die niet waard. Als ik wil strijden om een jongen doe ik wel mee met de Bachelor. Ik ben naar N. toe gegaan en heb er officieel een punt achter gezet. 10 minuten later had ik met zijn zusje afgesproken (die in de keuken zat) om naar een cabaret show te gaan. Jezus wat was het weer een situatie. Ik maakte het uit in de woonkamer, liep boos weg, en zette m'n pokerface in de keuken op bij zijn zusje. Ze was zo boos op haar broer dat hij dit allemaal zo heeft gedaan dat ze hem al dagen negeerde. Raar om dan allebei te koken van woede en dan vrolijk te zitten lachen bij die cabaretier.

Ik heb al een tijdje een goede vriendin, die eigenlijk altijd problemen heeft. Ik stond altijd voor haar klaar en reed naar haar toe als ze maar belde dat het niet goed ging. Het maakte me niet uit dat ze in een andere stad woonde. Ik was haar enigste vriendin en ik hielp haar graag. Het weekend dat mijn ouders terug kwamen van vakantie en waarin ik alles vertelde over N. en alle ziekenhuisonderzoeken werd ik best verdrietig. Had het er echt even moeilijk mee en ik was blij dat m'n moeder er was om me te troosten. Die ochtend smsde A. dat het weer niet goed met dr ging. Ik zei dat ik haar in de middag even zou bellen. Dit was me helemaal ontgaan omdat ik zelf ook flink in de knoop zat en het liefst even met m'n moeder was.
Een paar dagen later krijg ik een boos smsje van haar dat ze teleurgesteld is in mij, omdat ik wist hoe moeilijk ze het heeft en dat ik niet voor haar klaar gestaan heb. WTF! 3 jaar lang heb ik alles voor haar gedaan. 3 jaar lang hielp ik haar met haar illegale vriend, gaf ik haar regelmatig geld omdat ze anders niet kon eten die week, hoefde ze de telefoon maar over te laten gaan en ik reed met piepende banden naar haar toe en dan is ze nu boos omdat ik 1 keer niet klaar voor dr heb gestaan? Ik heb knallende ruzie over de ping gekregen. Ze vertelde dat ik hetzelfde ben als de rest die haar teleurgesteld heeft en ze verwijderde me. Ja ik had geen zin om hier aandacht in te steken. Ik voelde me zelf al rot genoeg. Hoe kan ik anderen mensen helpen als ik zelf een totale wrak ben? Ze is in een jaar tijd nog nooit naar mijn kamer komen kijken. Nog nooit. Ik had genoeg dingen om haar kwalijk te nemen, maar ik wou me niet verlagen tot dat niveau. Ik heb het maar laten gaan en tot de dag van vandaag nog steeds geen contact gehad.

Al mijn energie heb ik in N. gestoken die weken dat ik zelf steun nodig had. Ik heb mezelf op de 2e plek gezet bij iedereen. Ook bij A. Want ondanks die uitslagen niet goed waren, kwam ze niet naar me toe. Maar toen ze een zelfmoordpoging had gedaan een paar dagen daarna, reed ik weer naar de toe hoor. N. had me nodig.. Tuurlijk, ik kom eraan. Praat maar tegen me, ik luister wel naar je. Ik besteedde geen tijd aan m'n huiswerk en liet de rest van m'n vrienden vallen. Ik had geen puf om alle contacten te onderhouden. Ik heb weken in bed gelegen, weken het rolgordijn niet omhoog gedaan. Weken lang heb ik gehuild in bed en me ellendig gevoeld. Ik wou alleen zijn. Ik wou niemand om me heen hebben, en al helemaal niemand te woord staan. Ik heb zelfs heel veel dingen voor m'n moeder verzwegen omdat ik niet over ellende wou praten.

Toen ik nog met N. had, had ik heel veel contact met een vriend van hem. Het ging niet goed met zijn relatie en met die van mij ook niet, en iedere avond spraken we daar over. We konden het goed met elkaar vinden en wisten ondertussen alles van elkaar. Toen het bij ons beide uitging, hebben we zoveel gepraat met elkaar. Op een gegeven moment begonnen we ook overdag te smsen met elkaar en onze band werd telkens fijner. We spraken op een gegeven moment af. Ik bleef een nachtje slapen en ben daarna weer naar huis gegaan. Die avond zei die dat die het super fijn vond en wou dat ik weer bij hem was. Ik ben die avond weer naar hem toe gereden. Ik ben nog 3 nachten gebleven. We hebben het zo fijn met elkaar gehad. We begrepen er niks van en voelde ons stiekem ook erg schuldig dat we dit deden. Toen alle leuke dagen voorbij waren zouden we wel kijken hoe het verder zou lopen. Het weekend daarna was ik weer bij hem. Dit keer zijn familie ontmoet. Z'n moeder vertelde hoe leuk ze het vind om het vriendinnetje van M. te ontmoeten. Ik was een beetje verbaasd dat M. aan de familie verteld had dat ik zijn vriendin ben. Het gaat wel erg snel op deze manier, maar het was een bevestiging dat hij wel echt serieus is.

Die zondag gingen we naar dancetour. Hier zijn we bijna betrapt door m'n ex N. We hebben een verhaal verzonnen wat serieus echt geloofwaardig overkwam. Op dat moment dacht ik, waar ben ik mee bezig? Niemand weet wat er tussen ons is, en dat mag ook voorlopig niemand weten. Voor mij maakt het niet zo heel veel uit, als het geheim uitkomt, maar voor hem wel. Hij heeft kans om een goede vriend kwijt te raken.. We weten echt niet meer wat we hier mee aan moeten. Ik heb heel z'n familie ontmoet, ik krijg de groetjes van familieleden als ze toevallig bellen, we zien elkaar regelmatig, doen leuke dingen en hij zegt dat hij trouw aan mij is en mij als zijn vriendinnetje ziet alleen nog niet officieel.
Ik maak het mezelf veel te moeilijk door deze keuze te maken. Ik weet ook echt niet hoelang ik dit geheim kan houden. Ik heb me al wel eens versproken, maar dat had ik nog kunnen redden.

Verder loop ik enorm achter op school en is het totaal niet zeker of ik overga naar het volgende jaar. Mijn mentor zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken en dat alles goed zou komen. Nu ze ziek is hebben we een vervangende mentor die erg van de regeltjes is, en waardoor ik nu de overgang naar het 2e jaar wel een beetje aan me neus voorbij ziet schieten.. Zucht.