De beugeltandarts
Hoooi!
M'n moeder belde op voordat ik naar school vertrok. "Hee Sam, kijk even op de kalender. Volgens mij moet je vandaag naar de beugeltandarts".
Jep, het was waar. We maakten eerst nog wat ruzie over waar het gebouw zou staan... maar goed, ik ging op de fiets van m'n broertje en verdween in een sneeuwbui.
Alles was veranderd. Kijk, toen mijn blokjesbeugel een jaar geleden eruit kwam, heb ik gezworden dat ik nooit meer terug zou komen. Maar daar stond ik dan, onder de sneeuwvlokken... Een mevrouw in een wit pak vertelde me dat ik mee mocht lopen naar een man die zo ongeveer hetzelfde gekleed was. "Ja ja ja... ik zie het al. Boven moet je spalkje gelijmd worden en onder ook wel" En ik mocht weer met de mevrouw mee lopen naar een kamertje. De deur ging dicht.
"Ik heb dit nooit eerder gedaan, want ik ben linkshandig." Ze begon te grinniken. "Dat is altijd zo onhandig. Maar ik heb het vaak genoeg gezien hoor!" probeerde ze me gerust te stellen. Daar lag ik. Met mijn mond vol met watjes, wijd opengesperd, zodat een volkomen onbekende die het nooit gedaan had aan mijn gebit kon frunniken. "Leuke rok!" zei ze en 'k mompelde wat onverstaanbaars terug... De watjes mochten uit me mond, mijn gebit werd schoongespoeld en met een zeiknat shirtje stapte ik weer op me fiets naar huis. Over een jaar mag ik weer terug komen.
Ciao!
Sammy
Colorblind, vrouw, 36 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende