De bevalling

John heeft belooft even een uurtje op Ilse te letten terwijl ik nu dan eindelijk- 10 dagen na het gebeuren-over de bevalling kan vertellen, en over de dagen er voor en er na.

Warning: THIS IS NOT FOR THE FAINT HEARTED

Vrijdag 29 September begint het verhaal- ik voelde me die dag heel erg rot en huilerig, net als een paar weken terug toen ik een dag in het ziekenhuis terecht kwam vanwege te hoge bloeddruk. Verder had ik al sinds rond het middaguur een hoofdpijn, die erg op een beginnende migraine leek. Ik deed daar verder niks mee, 's middags ging ik lekker lunchen met John, vervolgens deed ik niet veel, omdat ik me zo rot voelde. Om 4.00 heb ik de kat nog laten inenten (jaarlijkse inenting) en 's avonds besloot ik, ondanks mijn hoofdpijn, mee naar het cafe te gaan, het was immers 4 dagen voor mijn uitrekendatum en als de baby snel geboren zou worden zou dit de laatste keer kunnen zijn dat ik met gemak uit kon gaan. Ik kreeg in het cafe heel veel leuke reacties. Mensen die niet konden geloven dat ik nog zo hoogzwanger in het cafe kwam. ik dronk trouwens niets- dat heb ik mijn hele zwangerschap niet gedaan, en we hadden het na een uur wel weer gezien- John wou verder ook niet veel drinken voor het geval dat de bevalling die avond zou beginnen.
Weer thuis zei ik tegen John dat ik me zorgen maakte over mijn hoofdpijn en over het feit dat ik zo huilerig was die dag. Een teken voor mij dat mijn bloeddruk te hoog is, en de hoofdpijn is een slecht teken voor verergering van de zwangerschapsvergiftiging. John meette mijn bloeddruk en het was 156 over 103, hij meettte het 10 minuten later weer, en dit keer was het over 107. Ik besloot het ziekenhuis (Foetal Assessment Unit- waar ik al eerder was geweest en waar iedereen mij inmiddels al kende) maar te bellen en verwachtte dat zij zouden zeggen: ga maar slapen (het was inmiddels na 11-en) en kom morgen ochtend maar langs, maar nee, zij adviseerde mij meteen langs te komen. John en ik vertrokken dus gelijk, eerst nog even alle tassen bij elkaar verzamelen- voor het geval dat ik niet meer naar huis mocht- wat achteraf een goed idee was geweest- en hup op naar het ziekenhuis.

Zaterdag 30 September
We komen rond 12.10 's nachts aan in het ziekenhuis. Ze meten mijn bloeddruk en het is over 109. Weer ben ik blij dat het zo hoog is- net als de vorige keer schaam ik me voor het idee dat ik in het ziekenhuis kom en hun tijd verspil. Met zo'n hoge bloeddruk doe ik dat in ieder geval niet. Ik moet wat andere testen doen en nadat ze mijn bloed prikken moet ik wachten op de resultaten die ongeveer 2 uur zullen duren. Een ander meisje komt het ziekenhuis binnen. haar waters zijn gebroken en ze is met haar Oma. We kletsen gezellig met zijn vieren, allemaal afwachtend of we nog naar huis gaan voor onze baby's geboren worden. Eerlijk gezecht dacht ik toen nog dat ik nog naar huis zou kunnen. Vicky, het meisje met de gebroken waters heeft weeen. Ik zucht diep en zeg: 'heh, jij hebt je babytje waarschijnlijk vanavond al in je handen... ik kan nog twee weken door blijven sukkelen.'
Om drie uur komen de resultaten terug, alles is goed, alleen mijn bloeddruk is toch echt te hoog. Ze checken het nog een keer en besuiten mij toch maar op te nemen. 'We kijken in de ochtend wel wat je bloeddruk is en besluiten dan of we de baby laten komen en of we je medicijnen geven voor de bloeddruk.' Ik kijk John vol spanning aan- iets wat ik de aankomende dagen veel zal doen- misschien krijg ik de baby ook tegen het eind van de avond wel in mijn handen!!!

Ik word verhuisd naar een kamer waar al een andere dame ligt. Zodra ik daar aankom geven ze me een tablet- die zou in de ochtend toch pas gegeven worden? - en zeggen ze: we gaan een strijkje doen - wacht even? Zou dat niet in de ochtend pas bepaald worden? het strijkje betekend dat ze met hun hand mijn baarmoederwand wat opener en flexibeler maken.- het voelt niet fijn vooral omdat kleine Ilse er niks aan vind en goed begint te schoppen. De doctor zegt: Ik voel haar hoofdje terug duwen (ja - IK OOK!!! AUW!) je bent trouwens al 2 CM..... WAT!?! zonder te puffen?

John kust me gedag en vraagt me te bellen zodra er iets gebeurt. Ik lig die nacht goed wakker- er komt een tweede vrouw binnen die al druk aan het puffen is, en ik ben duizelig en ziekig- die 200 Miligram bloedverlagers was toch iets te veel van het goede- in de ochtend word het verhalft naar 100 Mg). Mij was niet verteld hoe ik om een verzorgster moest vragen (door op een knopje naast mijn bed te drukken) en verder dan naar de WC haal ik niet. 'Is dit het begin van mijn bevalling of zjin het de bloed verlagers?' denk ik. Ik moet wachten tot er iemand bij mevrouw de puffer komt kijken voor ik hulp kan vragen. Ze geven me wat te eten en zetten een 'fan' naast mijn bed waardoor het wat koeler word. Ik val twee uurtjes in slaap en voel me stukke beter wanneer ik wakker word. Helaas echter geen weeen.

Rond 12 uur word mijn verteld dat ik niet naar huis mag en ze verder gaan met de behandeling: ze gaan hormonen in mijn baarmoederhals stoppen om mijn bevalling te laten beginnen: 'ga eerst maar lekker wat rondlopen voor we beginnen' word me verteld. John- die al weer vroeg bij mijn bed stond- en ik gaan stiekum naar huis (we mogen eigenlijk niet het ziekenhuis uit) om wat spulletjes te halen. Na mijn tripje naar huis (weer is het: goh, de laatste keer thuis zonder baby!) kom ik terug om te zien dat de twee andere vrouwen verhuist zijn, en wie komt er in het bed tegenover mij? Vicky, het meisje van vannacht. Zij is nog steeds aan het bevallen, maar is nog maar 1 CM (Minder dan mij dus) en ook zij krijgt hormonen. Ik krijg ze eerst en een uur later krijgt Vicky ze. Tegen de tijd dat John met zijn moeder op avond bezoek komen is Vicky al flink aan het puffen, en gebeurt er bij mij.... absoluut niks....Om 9.00 's avonds word ze naar een 'bevallings kamer' gebracht- ze is 5 CM. Ik geniet van de rust zo alleen op de kamer en besluit vroeg te gaan slapen. Wie weet begint het bij mij vannacht ook en zowiezo krijg ik vast geen nachtrust, met al die puffers die je kamer in en uit komen.

Zondag 1 October

Ik word om 8.00 wakker omdat er een man- niet John- in mijn kamer zit. ik schrik mij rot, maar merk al snel dat hij hoort bij een vrouw die net is binnen gekomen. Haar waters zijn vanochtend gebroken, verteld ze, en ze krijgt vandaag een keizersnee, helaas heeft ze een kop koffie op vanochtend- dus de keizersnee moet wachten tot 1.00 uur 's middags.- weer eentje die na mijn binnen komt en voor mij een kind krijg denk ik- terwijl ik ongeduldig wacht tot mijn weeen beginnen. Ik vraag een verzorgster of Vicky haar kindje heeft- 'ja, een Meisje' 'is alles goed gegaan?' 'eh... dat mogen we niet vertellen. vraag het haar zelf maar!- 'oh...niet dus' denk ik. Ik bel man lief en ga daarna bij Vicky op bezoek op de andere afdeling. Ze zit op bed haar kleine meisje te voeden. Ze heeft een emergency keizersnee gehad nadat haar kindje vast kwam te zitten en blauw begon te worden... maar nu is alles goed. bah, dat was een vervelende ervaring. Ik vertel dat er bij mij nog niks gebeurt is en zeg dat ik hoop snel weer bij haar op de kamer te liggen (wat zou betekenen dat mijn kleine geboren is.) Weer terug op mijn afdeling klets ik met mijn nieuwe buurvrouw- ze heet Kate en woont om de hoek van waar wij over een paar weken gaan wonen. We klikken, en in de loop van de week krijgt John het adres van haar man- wie weet houd ik aan dit onverwachtte ziekenhuis bezoek twee goede vriendinnen over.

Rond 2.00 's middags vertellen ze me: we gaan je water breken. Ik bel John- 'nu al? Zouden ze niet eerst nog meer hormonen proberen?' 'weet ik veel- ze verranderen steeds van gedachten hierro' zeg ik. John maakt zich zorgen dat ze door het breken van mijn water de kans op een keizersnee verhogen, en ik eerlijk gezegd ook. Ik ga met de verloskundige praten en barst in huilen uit: ik vind dit eng en er word mij steeds wat anders verteld. Kijk: ik zit vol hormonen en weet niet wat er allemaal met me gebeurt- natuurlijk ben ik van slag als dat niet goed gecommuniceerd word!' de verloskundige praat een half uur met me en overtuigd me dat het zo goed is- of dat ook echt zo was weet ik tot vandaag niet- maar ja, Ilse is er en ze is gezond- dus het intereseerd me niet meer zo. Ik bel John en zeg: 'ze gaan zo mijn waters breken- kom je?' John- die nauwlijks geslapen heeft sinds vrijdag ochtend, wilde net naar bed gaan en komt een beetje sjagerijnig terug naar het ziekenhuis. Mijn waters zijn al gebroken- dacht ik, en we lopen rond omde weeen op te wekken- als dat binnen een uur niet lukt moet ik aan de drip (hormonen worden dan toegevoegd aan mijn bloed door middel na een 'drip'. Een uur later checken ze en zeggen ze: je waters waren niet gebroken.

De bevalling!!
Om 6.00 's avonds breken ze mijn water- het golft tussen mijn benen- hoe had de verloskundige ooit kunnen denken dat ze de eerste keer mijn waters had gebroken- dit is veel extremer!! weer mag ik een uur rondlopen om weeen op te wekken. Ik word erg nerveus en ben heel enthousiast. John niet- hij is moe en bezorgd.
7.00 - John is net wat gaan eten- ook iets wat er tussen in was geschoten- en ze leggen mij aan de drip. Nu vind ik het eng worden: ik mag niet meer bewegen, niet meer van het bed af, want ik word met apparaten in de gaten gehouden, en weet dat de weeen gelijk vanaf het begin heftig zullen zijn... Over een paar uurtjes is mijn kindje er- ik kijk op de klok en denk: '7.00 morgen ochtend- dan moet hij of zij er toch al zijn...'
7.30 - SHIIIT, die weeen zijn nu al heftig. Ik druk mijn voet tegen het einde van het bed- de enige afleiding die ik kan hebben nu ik alleen nog kan liggen- echt alle pijn zit in mijn rug en het komt al elke 5 minuten. John en de verloskundige zoeken uit hoe het 'tens' machine werkt- een machine die electrische schokjes in je rug geeft- waardoor je word afgeleid van de pijn. De verloskundige zegt: 'zing 'ten bottles of beer on the wall' dat leidt af- zo ben ik zelf bevallen zonder pijnstillers.' Ik kan echter niet zingen- nog niet eens neurien- wat doet dit een klote pijn zeg, en ik moet nog zo lang!!
8.00 - een nieuwe verloskundige komt de kamer binnen: hebben ze je zuurstof en lach gas aangeboden? 'nee is dat niet te vroeg dan?' 'als je pijn hebt niet- hier' Ik zuig aan de gas terwijl John mijn tens machine bewerkt (ofterwijl: zijn vrouw electroduceerd) dit gaat best goed- ik verga van de pijn- maar we werken goed samen als een team, en John is zo duk bezig met mij helpen- ik ben zo trots op hem.
9.00- nog hoe lang? 10 uur als ik aan mijn 7.00 morgen ochtend deadline denk- dit kan ik echt niet!!! Na elke wee kijk ik op de klok- weer twee minuten verder- dit schiet niet op. Verder kijk ik nergens na- John heb ik in geen tijden meer gezien- ik weet dat hij mij helpt en probeer hem duidelijk te maken hoe hoog ik de tens machine wil hebben werken met heftig schudden en knikken van mijn hoofd- maar verder is het voornamelijk zwart voor mijn ogen- en wanneer de wee voorbij is en ik op de klok heb gekeken val ik half high van de lach gas in slaap tot de volgende wee.
9.30- de verloskundige zegt: 'wil je een andere pijnstiller?' 'nee ik moet nog zo lang' 'veel vrouwen hebben een ruggeprik voor dat ze de hormonen krijgen toegedient door de 'drip' want ze weten dat de weeen zo heftig zijn' 'Ja?' denk ik 'waarom wil ik dan zo stoer doen met alleen maar lach gas, geef mij ook die ruggeprik'- dus ik vraag, smeek er zelfs om.
10.00- 'waar blijft die verdomde ruggeprik?' 'oh, wil je die echt?' 'JAAA!!'
10.30- de 'anethatist' (de man die mensen verdoofd voor operaties) komt binnen 'OH, ik ben zo blij dat je er bent', hij lacht, John zegt'dat word je vast veel verteld- de favourite man in het ziekenhuis' 'ja, ik heb heel wat huwelijksaanzoeken gehad- maar 's ochtends herkennen ze me al niet meer' John maakt een foto zodat ik Saleem- zoals ie heet- de volgende ochtend zou herkennen. iedereen kletst rustig en ik vang tussen de weeen door vlagen van de verhalen op. Ik vraag zelfs nog geintereseerde vragen ('waar ga je dan op vakantie' aan de verlokundige is de klasiekker- alsof mij dat echt kon schelen!!) Ze zijn bezig in mijn rug, maar ik merk het niet- ik moet stil zitten- hallo- hoe?!- John helpt: hij blaast mee als ik moet blazen als een kat en hij praat tegen me. Ik vind dit fijn- iedereen is zo veel rustiger nu Saleem is binnen gekomen en nog even en dan heb ik lekker geen pijn meer....
11.00 'wat is kouder- dit'-spuit met een koud flesje water- 'of dit'- spuit weer, maar nu op mijn been 'weet ik veel- het werkt niet!' zeg ik gefrustreerd- 'het werkt wel' zegt Saleem, en John knikt- 'je praat veel rustiger' en nu ik er bij na denk: ik kan John ook weer zien- ik heb niet meer constant mijn ogen dicht... het werkt echt! Ze kijken hoever ik ben- 5 CM- gelukkig dat ik die ruggenprik heb gekregen- ik ben pas halverwege- dit had ik echt nooit vol gehouden!
12.30- 'ohhh wat moet ik poepen- nu heb ik verder geen pijn meer maar nu moet ik al tijden zo erg poepen- jammer dan- ik doe het gewoon' denk ik- terwijl ik pers- dit doe ik nu al een half uur ofzo- en steeds wanneer ik mijn weeen heb- maar er komt niks uit. Ik zeur dat ik zo nodig moet poepen en de verloskundige en John leven met mij mee- het mag van hun, tijdens een bevalling gaat trouwens al je schaamte het raam uit, het intereseert je niet meer- maar goed, het poepen lukt maar niet
1.00 - de doctor komt binnen- 'je bent al 10 cm- je mag duwen.' Ik lach van binnen- ik heb al een uur geperst- het poepen is niet gelukt- dat gevoel had ik alleen omdat de baby daar beneden duwde, dus ik heb al die tijd eigenlijk gewoon geperst...
1.15- 'ik pak er zo de instrumenten bij- dit duurt te lang' zegt de doctor 'nee ze kan het wel' zegt de verloskundige, 'John beaamt het. 'Ik wil geen keizersnee' roep ik alleen maar (wat nooit van de oorde was geweest). 'Nog maar een paar persen- ik zie het hoofdje al' zegt de verloskundige. 'Het is net een tellytubbie' zegt John - want er steekt een metalen draad uit de baby's hoofd, om de hartdruk te meten- 'nog even persen schat, je kunt het wel' 'oh, ze/hij heeft het handje naast het hoofdje' zegt de verloskundige'- John lacht 'Superman!'
1.27- 'het is een meisje' roept John enthousiast.... 'denk ik' zegt hij er twijfelend achter. 'Ja het is een meisje' beaamd de doctor. Ze maken haar droog en geven haar aan mij. 'Mijn kleine meisje' zeg ik terwijl ik haar stevig vast houd... ik kan haar wel uren vast houden. Gelukkig mag het, want nadat ik ben dicht genaait worden John en ik een paar uur met haar alleen gelaten:

John, ik en Ilse- onze nieuwe familie...

...De bevalling ging niet zoals gehoopt, maar was als nog een ervaring om nooit te vergeten- vandaar dat ik het zo uitgebried in My diary wilde vastleggen. Ik hoop snel te schrijven over wat er nog allemaal na de bevalling gebeurt, maar laat het nu even hier bij. Ik ga nu naar beneden- even mijn meisje knuffelen.

Kus Imke