de dag dat alles anders werd

constant die gedachte dat er wat met je zus gebeurd... constant het gevoel hebben dat er wat aan de hand is. dat ze weer heeft probeert zelfmoord te plegen, is weggelopen of weer ruzie heeft gehad met onze moeder.
op school je niet kunnen concentreren op toetsen omdat je maar denkt: ´wat als?´ wat als het die ene keer toch was gelukt dat ze zelfmoord pleegde? wat als de ambulance te laat was? op die vragen wil ik liever geen antwoord maar het antwoord weet ik al...

mijn concentratievermogen is weg, ik peins de hele dag en probeer me op de lessen te focussen maar het heeft geen zin, zodra ik het woord suicidaal lees, zelfmoord, of dood dwalen mijn gedachten weer weg naar die dag...

ik kom voor het middageten thuis bij mijn vader en stiefvader en begin vrolijk te vertellen over mijn zusje, dat we het heel gezellig hadden gehad etc. etc.
mijn stiefmoeder komt op me afgelopen en zegt: O ja, je zus heeft vannacht heel veel ritalin geslikt in combinatie met drank´ meer werd er niet gezegd, alleen dat ze opgenomen was in het ziekenhuis

mijn lichaam verkrampte vanbinnen, net of iemand in mijn hart kneep en niet los wilde laten. ik moest en zou mijn moeder bellen. na het gesprek bleek het dus dat mijn zus een hartslag van 190 had, 60 pillen had geslikt en 1,5 liter drank. erger dan ik had gedacht en ik voelde me nog slechter... mijn zus deed echter of er nooit wat was gebeurd en ging haar leven ´rustig´ verder.

2 weken later begon school weer, een totaal nieuwe school en klas en niemand kende mij en ik kende niemand. tijdens mentorgesprek heb ik niks verteld, al zou ik het heel graag aan iemand willen vertellen. he het al wel aan een jongen verteld die zelf ook meerdere keren zelfmoord heeft proberen te plegen.

de wereld gaat door, ik weet het, maar ik heb het gevoel dat de wereld is blijven stilstaan op die dag. de littekens op mijn armen herinneren me aan die dag.

Every single day I choose my own tale...