De Dijk (muzikale blunder 4)

Okay, lezertjes. Dit is niet echt een muzikale blunder, maar ik vond dat hij er wel bij kon.

Een jaar of twee geleden deed ik met mijn band het voorprogramma van De Dijk in een grote sporthal met duizenden bezoekers. Dat we niet echt bij deze band passen maakt niet echt uit. Het publiek komt voor fijne rocksongs en die maken we.
Het ontvangst van de crew van De Dijk was fantastisch. Voordat ik het wist was men mijn versterker aan het neerzetten en aansluiten, er werden extra monitoren geplaatst, alles. We werden haast als de hoofdact behandeld. Een warm bed dus. Ook het geluid was top en de lichtman toverde een goed en strak optreden om in een te gek optreden. We speelden lekker, we hadden er zin in en ongeveer 3.000 man ging uit haar dak. Hoe mooi is dat? De omschrijving van je gevoel als je van het podium komt is haast onmogelijk. Adrenaline knalt door je bloedvaten, je voelt je twee meter vijftig lang, je voelt je onoverwinnelijk, de glimlach is niet van je gezicht te branden. Je voelt je gewoon erg goed! Optreden is een drug.

Maar het werd mooier. Als een onoverwinnelijke prins van twee meter vijftig zweefde ik gewichtsloos de trap van het podium af. Ik keek naar links en daar stond ze: Een prachtig mooi meisje. En ze zwaaide naar mij! Way past cool liep ik naar het hek. Wat zou ze van me willen? Een handtekening? Een gesprek? Mijn mailadres? Een muzikale (ik) en knappe (zij) liefdesbaby? Met de nog steeds voldane grijns liep ik op de schoonheid af die naar me zwaaide. De seksuele spanning nam toe terwijl ik het dranghek, waarachter zij stond, naderden.

Ik stond face to face met het prachtig mooie meisje. Ze stopte me een briefde toe. En ze had er een boodschap bij:

'Op het parkeerterrein staat een Peugeot met zijn lichten nog aan. Op het briefje staat het kenteken. Ken je dat effe laten omroepen?'