DE dip & Kaal
Als ik een klote dag had hoopte ik dat dat dan mijn dip was en tot nu toe dacht ik ‘ach leuk is ander maar ze vallen best mee vergeleken met hoe ziek ik me thuis voelde voor opnamen in het ziekenhuis. Sommige zusters bleven wel zeggen ‘je moet nog in je dip komen’ ik had echt geen idee wat ik mee daarbij moest voorstellen.
Inmiddels weet ik het. Ik ben zo verschrikkelijk ziek, de afgelopen nachten dacht ik dat ik dood ging van de pijn, inmiddels is mijn dosis morfine omhoog gegaan en is het ietsje dragelijker maar ik kan bijna niks als ik me beweeg doet alles pijn… zodra ik opsta moet ik overgeven (gifgroene gal, omdat ik niks eet) en ik weet niet of je ooit gal hebt over gegeven maar dat is dus echt het meest verschrikkelijke wat er is…
Afgelopen nacht mocht Pim blijven slapen omdat ik zo ziek ben, echt super! Al kon hij mij amper aanraken want een aanraking deed al pijn.
En nog iets verschrikkelijks; mijn haar is eraf. Dit is echt het ergste wat ik ooit gedaan heb.. nou ja ik. Mijn heldin van een zusje heeft het voor mij gedaan… ik wilde niet dat er zomaar een zuster (hoe lief ze ook zijn) mijn haar eraf zou scheren… met veel pijn en moeite is het mijn zusje gelukt. Ben trots op der. Zelf heb ik tot nu to één keer vluchtig (vlak na het scheren) in de spiegel gekeken maar ik durf het echt niet te zien, durf zelfs niet mijn doekje te verwisselen.. kan niet uitleggen hoe erg ik het vind. Opeens heb ik rete veel pijn en ben ik kaal.
Opeens besef ik dat ik kanker heb.
Zou ook graag meer willen schrijven even maar ben helemaal kapot van dit stukje al.. jammer want ik wil het zoveel mogelijk (voor mezelf) bijhouden.
Lara, vrouw, 123 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende