de Familie

Om mijn gedachte gang wat beter te begrijpen zal ik het familie verhaal proberen uit te leggen. Hopelijk biedt dit wat duidelijkheid voor de lezers en uiteindelijk voor mezelf.

Het gaat om de familie van mijn man.
Zijn ouders zijn bijna 39 jaar getrouwd en hele aparte mensen. Mijn man heeft 2 zussen die een stuk ouder zijn. De oudste, laat ik haar Barbie noemen. Barbie heeft een dochter, Barbie junior haha. Barbie is getrouwd met Dikzak en ze wonen op 2 uur afstand rijden van ons. Ze is een perfectionist en roddelt graag, net als haar moeder. Barbie en Dikzak hebben allebei een fulltime baan. Dikzak werkt in een schoenenzaak wat mij dikwijls doet denken aan All Bundy.

De andere zus, Troela heeft 2 zoontjes. Ettertje en Emo. Ze woont samen met Kneusje. Ze zijn niet getrouwd want Kneusje denkt dat trouwen ongeluk brengt. Troela kan onwijs schreeuwen naar haar kinderen, weet echt 0,0 van opvoeden. Wat volgens mij haar kinderen heeft gemaakt tot wat ze nu zijn. Troela werkt parttime via een uitzendbureau en Kneusje werkt fulltime.

De vader van mijn man heeft zelf een klein bedrijf opgebouwd. Mijn schoonmoeder, de Heks, heeft nooit gewerkt en heeft haar levenstaak opgevat als het schoonmaken en poetsen van haar huis alsof het een showroom is.

Eind maart van dit jaar hebben mijn man en ik een woning gekregen en zijn hard aan het klussen gegaan om er zo snel mogelijk in te kunnen. In die periode hebben we gehoord dat die Ouwe, zijn vader, kanker heeft. Al snel bleek de kanker zodanig uitgezaaid dat genezen niet meer mogelijk is. Hij kon de tumor niet laten verwijderen omdat deze inmiddels te groot is gegroeid. Uiteindelijk bleek dat hij niet meer aan het werk kon wegens alle bijkomende ongemakken en een operatie voor een stoma.

Het werk heeft even stil gelegen maar al gauw is mijn man, die al in het bedrijfje werkte, de draad gaan oppakken. Hij voelde zich verantwoordelijk voor de rekeningen en het gezegde "brood op de plank". Ik had voor de verhuizing mijn baan opgezegd omdat ik van de ene naar de andere kant van het land ging verhuizen. Ik had de reistijd voor lief willen nemen, maar mijn werkgever gaf direct aan de reiskosten niet te betalen. Samen met mijn man heb ik toen besloten zelf ontslag te nemen.

Inmiddels zijn de financiën wel redelijk op de rit, maar ik heb nog steeds geen nieuwe baan kunnen vinden. Ik ben ingeschreven bij 2 uitzendbureau's, ongeveer 15 sollicitatiebrieven verstuurd. Maar nog steeds kan ik niet aan de slag. Het feit dat ik geen rijbewijs heb en nu in een dorp op een half uur rijden van de steden woon maak het er niet makkelijker op.

Oke genoeg daarover. Terug naar de familie. Barbie en Troela hebben een soort levenslange ruzie. Die gaat nooit meer over. Ze mogen elkaar niet en hebben jaren niet eens gesproken met elkaar. Sinds de ziekte van die Ouwe hebben ze dan uiteindelijk besloten elkaar gedag te zeggen als ze samen in 1 ruimte zitten. Meer dan dat zal het niet worden. Dit zorgt voor spanningen en ik ben hier heel gevoelig voor. Ik heb al gelijk aangegeven dat ze met verjaardagen e.d. maar met elkaar afspreken wie wanneer komt (wat niet gebeurd dus per toeval zaten ze dan toch tegelijk op ons verjaardagsfeestje). En als er ruzie of iets dergelijks zou ontstaan, zou ik ze eigenhandig de deur uit gooien. Gelukkig praten ze toch niet met elkaar van ruzie kan je dan niet echt spreken.

De Heks is dol op roddelen en roddelt met haar ene dochter over de andere en visa versa. Ik probeer mij hier buiten te houden, maar de sappigste verhalen (waar zij echt van smult) heb ik inmiddels meerdere keren moeten aan horen. Weglopen heeft geen zin, ze wandelt dan zo achter mij aan. Aanspreken werkt voor ongeveer 1 dag en dan doet ze het gewoon opnieuw. Je zou denken dat ze gek is en volgens mij is dat ook zo. Ze is kampioen in emotioneel chanteren, iets waar ik haar ook op heb aangesproken. Ze heeft 2 x gedreigd met zelfmoord. Waarop de 1e keer wij (mijn man en ik) reageerde dat we haar naar de dokter zouden brengen om te laten opnemen. De 2e keer zei ik dat ze het dan maar moest doen. Toen was ze stil. Ze wil ons zien jammeren en smeken om het niet te doen, zo aandacht gestoord is zij. Ik laat mij niet in die hoek dwingen dat gaat ze maar bij andere mensen doen.

Haar man is inmiddels 6 maanden aan de chemotherapie. Hij heeft eerst nog een ronde bestralingen gehad. Hij gaat steeds verder achteruit. Heeft veel last van pijn, hij heeft inmiddels zelfs morfine pleisters en nog doet alles hem zeer. Een operatie durft hij niet aan, want hem is ter oren gekomen dat als er zuurstof bij de kanker komt hij nog maar 2 maanden te leven zou hebben. Het is mij onduidelijk waar dit verhaal vandaan komt, en er is geen discussie over mogelijk. Hij laat zich niet opereren en vergaat liever van de pijn. Hierdoor is hij is 6 maanden tijd, 5x met spoed opgenomen in het ziekenhuis. De Heks vergeet dan van alles mee te nemen naar het ziekenhuis waardoor wij 5x als hondjes achter aan konden rijden met medicijnen, pyjama, ochtendjas en noem zo maar op. Als we dan niet snel genoeg in het ziekenhuis zijn, is zij boos en teleurgesteld en roept zij standaard "wat hebben wij toch een rare kinderen". Troela en Barbie worden pas gebeld in de avond als de Heks weer thuis zit te huilen dat ze zo eenzaam is en wij weer na uren in het ziekenhuis en nog 2 uur koffie drinken bij haar thuis doodmoe naar huis zijn gegaan.


De Heks en die Ouwe zitten in de uitkering, want ondanks dat hij zijn eigen bedrijf heeft opgebouwd heeft hij nooit gespaard voor zijn pensioen of een noodgeval als deze. Hij heeft veel zwart werk gedaan wat wij nu proberen recht te trekken en wat resulteerde in duizenden euro's aan aanslagen van de belasting afgelopen zomer. Die rekeningen hebben wij allemaal betaald ondanks dat dit om kosten van vorig jaar ging. Die Ouwe geeft de boekhouder daarvan de schuld en discussie is wederom niet mogelijk. Geduld om ons te laten uitleggen hoe en waarom is er niet. Het is de schuld van de boekhouder punt uit.

Mijn man heeft al jaren in het bedrijf gewerkt zonder salaris te ontvangen. Hij kreeg kost en inwoning en elk weekend 100 euro. Voor hem en zijn ouders lijkt dit de normaalste zaak van de wereld. Ik vind het gewoon uitmelken van je eigen zoon. Hierover hebben mijn man en ik weleens een discussie gehad en hij staat achter zijn ouders. Ik weet dat hiervoor een psychologische term is die ik even niet meer weet. Ik neem het hem niet kwalijk.

Door de hele stand van zaken lijkt het spreekwoord "de ene zijn dood is de ander zijn brood" een rare wending te nemen. Want 2 salarissen uit het bedrijfje halen zou onmogelijk zijn. En net toen wij gingen samenwonen werd die Ouwe zo ziek dat hij niet meer aan het werk kon. Rare samenloop van omstandigheden en als ik er teveel over nadenk wordt ik naar op de maag. De vraag hoe en waarom kan ik niet beantwoorden.

Het feit dat zijn ouder ineens minder te besteden hadden en misschien ook een soort gevoel dat hij hen in de steek liet door de verhuizing, heeft ervoor gezorgd dat mijn man in het begin 100 euro per week aan zijn ouders gaf voor boodschappen e.d. Ik dacht dat dit tijdelijk zou zijn en ben niet bij het maken van die afspraak geweest. Nu 6 maanden later krijgen zij nog elke week 100 euro en nog eens 50 euro van Troela omdat opa en oma nog op Emo en Ettertje oppassen.

Afgelopen zomer hebben wij het financieel best zwaar gehad. De ene rekening na de andere van de belastingdienst kwam binnen. De auto ging kapot, daarna de aanhanger. We bleven die 100 euro wekelijks weggeven en hadden zelf net aan genoeg geld om voor 50 euro in de week boodschappen te doen. Inmiddels gaat het financieel iets beter, ondanks dat ik nog op zoek ben naar werk en wij van 1 inkomen moeten rondkomen.

Het is een heel verhaal en bravo als je tot nu toe gelezen hebt. We komen bijna bij mijn eindpunt. Want wat schetste mij verbazing begin oktober. De Heks en de Ouwe kwamen langs want we zouden met zijn vieren naar de verjaardag van Barbie junior gaan. Ze hadden een nieuwe auto gekocht!! Alleen moest mijn man even tekenen voor de lease want anders kregen ze het niet rond. Ik heb hem in dat weekend gesmeekt om niet te tekenen en maandags zei hij ook dat er niks was ondertekend hij moest er alleen even bij zijn. In de loop van de week kwam er een brief in de bus die ik niets vermoedend open maakte. Wat bleek hij had het lease contract getekend. De auto stond op zijn naam alleen bij de betaalgegevens stond de naam en rekeningnummer van zijn moeder. Hij had dus wel getekend. In de kleine letters stond ook dat hij eindverantwoordelijk is voor de betaling en verzekering, belasting enzovoort. De vorige auto was net 3 jaar oud, in mijn ogen niks mis mee. Ik kreeg getallen te zien ik was er ziek van. 13.000 euro betaald voor een 2e hands kleine personenauto. Wat bleek bijna 4000 euro rente!! Maar daar geven wij toch godver dat geld niet voor! Ik was boos en heb gewacht tot mijn man thuis kwam. Hij zei dat hij even moest tekenen als getuige. Jaja. Lees dan wat je tekent man hoe stom kan je zijn. Dit alles is besproken met zijn ouders en ze zouden de oude auto wel weer terug halen. ER stond in het contract dat zelfs overlijden geen reden is tot ontbinding dus ik wenste ze veel succes. Het kwam er ook niet van want dat was maar weer een loze uitspraak van de Heks.

Ik voelde mij in de maling genomen maar ook alsof ik niks te zeggen heb. Er wordt toch niet geluisterd, ik had hem nog gewaarschuwd. Ondanks dit gebeuren heb ik het maar achter mij gelaten.

Een maand later komt de Heks met de aankondiging dat zij haar slaapkamer wil vernieuwen. De huidige meubel set heeft zij verkocht voor 400 euro. De nieuwe spullen hebben haar al meer dan 800 euro gekost. Maar dan zijn we er nog niet want ze wil graag een nieuwe kast erbij deze kost 300 euro en vroeg zij aan mijn man voor haar verjaardag. Hij heeft gelukkig gelijk gezegd dat dit er niet inzit. Ze krijgt een mooi shirtje van een paar tientjes en dan is het wel klaar met haar.

Ze heeft verder nog de vloer laten vervangen in de woonkamer, nieuwe bankstellen gekocht en een nieuwe eetkamertafel en een overkapping voor in de tuin laten neerzetten. Er zijn duizenden euro's uitgegeven sinds zij weten dat die Ouwe ziek is. Ze gaat nog net zo hard en is voorlopig nog niet klaar. We hoeven ons niet af te vragen waar het geld heen gaat. Als we voorzichtig proberen te bespreken dat het zo niet langer kan met de financiële bijdrage van onze kant worden zijn ouders boos. Want ja hij kreeg toch ook altijd 100 euro per week (notabene fulltime voor gewerkt!) en we gunnen hun dat toch wel in die laatste maanden van zijn vaders leven?