De geschiedenis herhaalt zichzelf

Ik weet niet of jullie je het nog kunnen herinneren, maar tot vlak na de zomervakantie was ik stapelverliefd op een jongen. Februari tot september heb ik over hem heen lopen kwijlen, niet echt mijn allerbeste periode. Op het moment dat ik voor mezelf besloot dat het afgelopen was met dat erom heen hangen en hem ermee confronteerde, wist ik dat we vrienden zouden blijven. En zowaar had hij de week erop een relatie. Wat had ik een teringhekel aan dat feit. Ik had zelf gezegd dat ik over hem heen was, maar het deed stiekem nog best wel pijn om hem zijn armen om iemand anders heen te slaan. Maar ik zette me er overheen, leerde zijn vriendin kennen en liet ze gaan.


Gisteravond is die relatie uitgegaan. Hoewel ik om 9 uur wakker ben geworden zodat ik om 10 uur fris en fruitig op mijn werk sta, ben ik tot half 4 gebleven om niet hem, maar zijn ex-vriendin te troosten. Tijdens hun relatie heb ik haar steeds beter leren kennen, en ik vind het zo vreselijk om haar nu in dezelfde positie te zien als dat ik zat. Constant oogcontact met hem zoeken, in de hoop dat hij opkijkt. Maar zodra hij ook kijkt, moet je wegkijken om te voorkomen dat je voor al die mensen die je het nog niet wil laten weten in tranen uitbarst. Je hoopt op een antwoord, een reden. Maar die is er niet. Je probeert de schuld bij jezelf te leggen, maar je weet dat er niets fout is gegaan. Het was zelfs nog te vroeg voor een eerste echte ruzie.

Ondanks alles wist je waar je aan begon. Toen ze de relatie met elkaar aangingen, wist ze dat hij nog niet verliefd op haar was. Die jongen wordt sowieso niet snel verliefd. Hij dacht, als het niet met haar is, met wie dan wel? Hij geeft echt heel veel om haar, en zit er zelf ook enorm mee. En juist omdat hij er zo mee zit, voelt zij zich weer schuldig en wil ze hem helpen. Maar dat gaat gewoon niet.

Hoewel het tussen mij en hem nooit tot een relatie is gekomen, weet ik zo goed wat ze door moet maken. Ik ben dat meisje ook geweest, zielig, alleen, mezelf schuldig voelend voor iets waar ik totaal geen invloed op heb gehad. Wetend dat hij er net zo erg onder lijdt en het al een tijdje met zich meegedragen moet hebben. Ik zou zo graag hun pijn willen verlichten, het makkelijker maken - maar dat gaat gewoon niet.

Ik kan hoogstens de gebroken stukken hart bij elkaar vegen en de lijm aanreiken.