Al ken ik mijn levensweg niet.
En weet ik niet,
wat het me uiteindelijk brengt.
Maar sinds korte tijd.
Is het het onbekende,
waarna ik verlang.
Al vrees ik met mijn hele hart.
En is het de angst die me tart.
Toch verlang ik met smart,
naar de dag.
Dat ik me verblijden mag,
omdat ik het onbekende zag.
Al mogen de woorden,
dan al niet mijn lippen raken.
Het is de glans van de liefde,
die me naar het onbekende trekt.
En is mijn leven,
hier dan al niet voor bestemt.
Is het uiteindelijk,
toch alleen de glans.
Die mijn hart keer op keer weer temt.
Is het de liefde,
die me de glans uiteindelijk liet zien.
En ben ik in het ongekende blijven zoeken.
Hoor ik haar galmen.
Ook al is het in de verste omgeving muis stil.
En zal de kans klein zijn,
dat ik haar in het onbekende vinden zal.
Is het dan toch de glans,
die een deel van mijn leven uitmaakt?