De ijzeren man.

Vandaag kwam ik een paar oude bekenden tegen. 'he, dat is de ijzeren man!' zei de een tegen de ander. 'nee hoor, ik heb het geld niet voor dat apenpakje. Trouwens, mijn naam is Dennis, niet Tony.(Iron man;p)'. ze lachten. 'Nee man, dat bedoel ik niet. Jij bent die jongen die Jesper en zijn vrienden in zijn eentje aangepakt heeft, niet? Iedereen die daar bij was houd je liever te vriend.. '
'yepp, that's me!'
'man, die dag zal ik nooit vergeten. Je leek wel een beest!'
'Het is niet bepaald een gift.. Maar waar heb ik de bijnaam 'ijzeren man' aan te danken?'
'Gast, je bent niet klein te krijgen. Kent geen pijn. Je had geen schrammetje. Je lijkt wel een ijzeren plank. Neem nou dat schot van David. Die bal stond gewoon op je maag afgedrukt, Inclusief de lijntjes. Maar na 5 seconden stond je op een speelde weer verder.. dus ja.. Maar, fijn je gesproken te hebben!

Dus zo zit de vork in de steel.. Maak ze bang en je maakt vrienden..

Maar, ik zal de rest ook even vertellen, anders is het zo onduidelijk.

In groep 8 ging ik dagelijks naar het voetbalveld. De meesten waren er vooral op uit om me te pesten, maar ik had er schijt aan. Lekker keepen, zo mooi mogelijke reddingen maken, ik vond het heerlijk.

De afdruk had ik te danken aan een redding. Ik wierp me voor de bal, terwijl de gene achter de bal vol uithaalde. De bal raakte me in mijn buik en liet een afdruk achter. De volgende dag zat hij er nog.

Een dag ging het alleen mis. De reden weet ik niet meer, maar uiteindelijk stond een jongen mijn fiets te slopen. Uiteraard duwde ik hem bij mijn fiets weg. Hij viel me aan. Ik vocht terug, haalde hem zelfs neer. Hij huilde. 'stop, stop, ik geef me over! het was maar een geintje gast.' Ik wilde best stoppen, maar zijn kornuiten gingen zich ermee bemoeien. Ik schat een stuk of zes man. Ik vocht als een wilde. Het beest, waar ik al meerdere keren over gesproken heb, was vrij. Ik was net een onbemande grasmaaier. Haal alles neer, maakt niet uit wat of wie. Na 3 man om te hebben gehaald, werd ik getackeld. Ik lag daar, op de grond, en de overgebleven jongens trapten van alle kanten op me in. Ik maakte mezelf een bolletje. Verzamelde kracht voor wat komen zou. Daarna sprong ik op, en maakte een pirouette. Met een been naar voren. De dichtstbijzijnde jongen viel om. Vervolgens spreidde ik mijn armen en stompte de laatste 2 in het gezicht. Ik keek ze aan, klaar om ze neer te halen. Maar, ze hielden hun handen in de lucht. De strijd was gevochten.

Na het gesprek ging ik daar over nadenken.Sinds die dag waren de jongens daar veel aardiger. En de meisjes daar waren ineens maar wat graag in mijn buurt. Ze gingen achter mijn doel staan om me aan te moedigen.(wij hebben een soort ijzeren kooi staan) Jarenlang was ik het sulletje geweest, nu was ik de vechtmachine. Ik bestat weinig tijd aan de meisjes. Rose had slechts 2 weken geleden zichzelf van het leven beroofd...

Dus zo zit het.. Ik ben gewoon een beetje dat sulletje dat het wel goed vind. Als ik de pesters aan pak, zal ik respect krijgen. Maar het is gevaarlijker. Ik heb mezelf minder onder controle in die staat. Wie weet wat ik nu allemaal aan richt.. Aan de andere kant word het leven op school wel een stuk makkelijker...

Wat te doen, wat te doen...