Schimmenspel *verhaal #2*

WAARSCHUWING. Ik schrijf echt alles op wat ik weet een meegemaakt heb. Sommige dingen kunnen schokkend zijn, en misschien zelfs triggeren. Ik stel me hier onaansprakelijk voor. Verder voer ik geen discussie over dingen in het verhaal waarvan jij misschien denkt 'dit zuig je uit je duim. Ik schrijf de waarheid , niets dan wat ik hem mee gemaakt.

Maar, hoe zoek je dingen uit die er niet meer zijn? En wil ik ze wel weten?Ja. Dat wilde ik. Dacht ik. Maar nog steeds. Ik had geen enkel aan knooppunt. Wacht. Misschien had ze iets in haar kamer achtergelaten. Ik stapte op de fiets. En remde. Wat zouden haar ouders wel niet denken? "ja. Ik ben Dennis, en ik kom de kamer van jullie dode dochter overhoop halen omdat ik iets zoek. Maar wat precies, dat weet ik niet." Een dagboek. Ze hield een dagboek bij. Die moest ik te pakken zien te krijgen. Toch maar verder fietsen dan. Ik verzon een smoes. Ik vertelde dat ik graag in haar kamer wilde zijn. Een laatste afscheid op de plek waar ze zelfmoord had gepleegd. Nouja, smoes... Eigenlijk was ik dat ook echt van plan. En ik werd binnen gelaten. Ik kwam al jaren elke dag binnen, dus ze vertrouwden me wel. "maar wij gaan even weg. Trek de deur goed achter je dicht als je weg gaat". Fijn. Ik stond in mijn eentje in het huis van mijn dode vriendinnetje. Ik hoorde een stem. Heel zacht, maar wel te horen. Het leek wel, alsof ik mijn naam hoorde. "Dns" Weer. "ik zie het". "wat? Wat zie je?wie ben je? Ik ben toch alleen in dit huis?" "sss". "wat betekend dat?". Geen antwoord. Het leek wel. Alsof zij het was. Geesten bestaan. Daar ben ik heilig van overtuigd. Maar Met ze praten? Ik rende door het hele huis, op zoek naar de afkomst van de stem. Maar het huis was leeg. Ik werd toch wel een beetje bang. Maar ik moest haar dagboek vinden. Ik ging naar haar kamer. En daar trof ik iets aan waar ik niet op gerekend had. Een lijk. Ze lag in haar bed. Ik dacht dat ze haar ergens anders hadden gebracht. Maar blijkbaar hadden ze besloten om haar in haar bed op een koeling te houden tot de begrafenis. "touch me". "WAAHH"! Ik sprong al schreeuwend de lucht in. Dit huis. Er dwaalt een geest rond. Ik moest maken dat ik weg kwam. Maar toch zocht ik eerst haar dagboek. Ik griste hem van haar bureau en rende het huis uit. En ging weer terug.
"Rose,
Ik weet niet of geesten echt bestaan. Ik denk het wel. En ik weet niet of jij echt tegen me praat, of dat mijn brein mij gek maakt. Ik vind het verschrikkelijk dat je weg bent" BAM!. de deur van haar kamer sloeg dicht. "is dit een teken... Of ben je boos?". Langzaam ging de deur weer open. "ik word nu super bang . Je bent slim om dat niet te zeggen. Dat kon mijn brein geweest zijn. Maar ik ben niet in staat om een deur dicht te slaan. Ik neen je dagboek mee. Ik wil weten waarom je zelfmoord hebt gepleegd. Ik ga nu weg. Ik ben bang." ik liep de kamer uit. " T 13". Zei de stem. Ik schonk er weinig aandacht aan. Ik wilde naar huis. Even tot rust komen.

#ik weet dat dit verhaal super ongeloofwaardig is. Als je het niet geloofd, reageer dan gewoon niet. Dank u vriendelijk.