De krassen op mijn ziel.
Hebben mij gemaakt tot wie ik ben.
Open van uit het spinsel.
Verborgen in de beschadigingen.
Zij lijkt de draad gevonden te hebben.
Dat wikkeld mijn concon,
voorzichtig af.
Waaruit mijn tedere ziel,
vol littekens zichtbaar wordt.
Zij lijkt over de tedere krachten te beschikken.
Die mijn angsten wegnemen,
en pijn weg te laten ebben.
Krassen op mijn ziel zullen nooit verdwijnen.
Maar zij maakt ze dragelijk voor mij.