De laatste brief.

Het begin van deze brief is misschien wel het moeilijkste deel. Want hoe noem je iemand waarvan je niet weet wat diegene voor je is? Woorden die een kind naar diens vaderfiguur gebruikt, voelen ver van mij vandaan. Geen enkele aanhef lijkt passend.
Ik geef de brief dan ook geen opening, in plaats daarvan zal ik beginnen met het einde:
Dit is de laatste brief die ik je schrijf. Hierna laat ik je los.

--

De eerste woorden op papier zetten naar jou na zo lang, is ingewikkeld. Het is alsof ik jaren van gedachten, gevoelens, ideeën, vragen en emoties op een gemaximeerd aantal A4'tjes moet verwerken. En daarbij weet ik eigenlijk niet eens meer naar wie ik dit schrijf. Het gevoel van jou kennen ben ik al een hele tijd kwijt.

Je hebt een wond op mij achtergelaten toen ons contact eindigde en ik het gevoel kreeg dat je er niet voor wilde vechten dat te herstellen. Jouw chronische absentie liet dat de wond open bleef; ik bleef bloeden en alle invloeden van buitenaf kwamen daar bovenop. Alles deed daarom jarenlang extra zeer. Deze pijn resulteerde in aandacht vragen, paniekaanvallen, eenzaamheid, bindingsangst, opstandigheid en een algeheel gemis aan veiligheid. Ik heb je jarenlang overal de schuld van gegeven.

Jouw onvindbaarheid voelde als rouw. Gecompliceerd, oneerlijk en volledig ontastbaar.

Ik heb me suf gepraat in therapie, gehuild tot ik niet meer wist waarom en boosheid gevoeld waar ik niks mee kon. Ik schreef je brieven en verstuurde ze nooit. Ik heb getwijfeld of ik je op moest zoeken. Ik was wanhopig op zoek, maar wist niet goed naar wat. Want jij was niet meer iemand die ik nodig had. Ik ben jarenlang naar je op zoek geweest, omdat ik dacht dat jij het antwoord was.
Maar het was niet jij, die mij dit aan had gedaan. Jij was er allang niet meer. Dus waarom zou jij dan wel het antwoord zijn?

Wat je daarna nog naliet werd een blauwe plek.

De vragen die ik je wilde stellen, hoef ik nu geen antwoord meer op. Waarom, wat als, wanneer, hoe; al zou ik ze je stellen, het heeft geen invloed meer. Je bent de bevoegdheid om te bepalen over mijn emoties allang verloren. De versie die ik van jou heb gecreëerd volgde me als een schaduw in mijn leven. En ook die versie heb ik niet meer nodig. Ik heb jou niks meer te bewijzen. Ik doe dit allemaal voor mij.

Ik ben veranderd over de jaren heen. Ik zei altijd heel trots dat ik dat had gedaan zonder jou, omdat dat het stukje was wat me kracht gaf: ook zonder jou kan ik groeien en ontwikkelen. Ook zonder jou kan ik lachen, liefhebben, vechten, opstaan, werken, leren en ontdekken. Ook zonder jou kan ik trots zijn op mezelf.
Ik leerde dat ik ook ben veranderd dóór jou. Het maakt dat ik je niet meer alles wil vertellen. Door jouw afwezigheid heb ik geleerd om dingen alleen te doen. Door jouw vluchtgedrag ben ik het mijne gaan begrijpen. Ik heb dat wat ik van jou herinner geïntegreerd in mijn kern, als een litteken laat ik toe wat daarvan over is en de rest schud ik van me af. Ik hoef je niks meer uit te leggen, ik wil me niet meer verantwoorden.

Deze brief gaat niet over jou. Alles wat er is van wat er ooit was, ben ik. Dit is mijn heling. Jou loslaten maakt mij compleet.

Dit was mijn laatste brief aan jou. Ik had nooit gedacht je die te schrijven, maar het is tijd.
Jou vergeven leerde mij dat je vergeeft voor jezelf. Jou vergeven bracht mij rust. Het is oké, zo.

Dag, verleden. Ik laat je los.