De laatste tijd geen tijd gehad en weinig gebeurt

De laatste tijd heb ik weinig tijd om hier mijn verhaal te doen.
Hier met mensen te spreken die het zelfde voelen.
Die soms denken: ach, het zit even niet of het lukt even niet.
Ik ben hier niet tevreden over.
Omdat dit toch wel een plek is waar je je hart kunt luchten. Waar je even alles opzij kunt zetten.
Met mensen praten.
Mensen leren kennen die hetzelfde voelen voor jou.

De laatste tijd is er niet veel bij mij gebeurd.
Er zijn een paar twijfelingen bij een vriendin van me over iets wat ik haar verteld heb.
Ik vind het jammer want ik heb het haar verteld omdat ik vond dat ze het moest weten.
Maar achteraf denk ik toch dat ik het beter niet had kunnen vertellen.
Daarentegen geef ik nog steeds om haar en is ze echt een goede vriendin voor me.
Iemand waar ik mijn hart kan gaan luchten wanneer ik wil.
Ik ben echt blij met haar.

Ook ben ik inmiddels een jaartje ouder. Nu eindelijk 17.
Ik ben echt blij dat ik geen zestien meer ben. Maar nu nog een jaartje en dan ben ik eindelijk officieel volwassen.
Ik vind het leuk om 17 te zijn.
Maar 18 lijkt me nog leuker.

Voor de rest is de thuis situatie nog niet echt verbeterd.
Mijn broer en ik negeren elkaar nog steeds volkomen.
En we hebben eigenlijk geen contact.
Hij heeft me niet eens gefeliciteerd op mijn verjaardag.
Maar mijn ouders vinden dat het door mezelf komt, en dat ik maar eens normaal moet doen.
Wat een belachelijk verhaal is dat.
Ze moeten zich niet zo aanstellen en altijd maar zeggen dat het mijn schuld is.
Ik vind het echt een streek die ik niet pik.
En op zijn verjaardag altijd maar cadeau's voor hem kopen. Daar stop ik dan nu ook maar eens mee.
Want ik heb echt geen zin om zo tegen hem te doen terwijl hij niets voor mij doet.

Ook mijn ouders en mij loopt niet soepel. Het is gewoon jammer dat het zo loopt.
Maar ze begrijpen me gewoon niet. En dat vind ik echt heel erg jammer. Ik vind het gewoon vervelend dat ze me niet begrijpen en dat ze niet weten wat ik voel.
Dat ze het niet merken als ze me even met rust moeten laten. Ook al geef ik het wel aan.
Ik ben echt soms gewoon boos en dan nog gaan ze aan mijn kop zeuren en dat vind ik dus echt niet leuk.
En dat geef ik heel normaal aan. Maar dan lukt het gewoon niet. En gaan ze toch door met zeuren.

Over een paar maand (misschien al wel één) ga ik dan eindelijk naar een woontraject. Begeleidt zelfwonen. Dan ga ik dus echt het huis uit. Ik heb tegen mijn ouders gezegd: ik hoop dat jullie nu tevreden zijn want ik ben het niet.
Al lijkt het me te gek om het huis uit te gaan. Maar op zo'n manier zou ik het liever niet zien. Ik vind het gewoon jammer. Maar ja, om de een of andere reden lukt het niet om het te verbeteren. En dat vind ik echt jammer.
Maar ja. Ik kan wel blijven piekeren en al. Maar daardoor gaat het ook niet beter worden. Dus daar verdoe ik mijn tijd ook mee.

Dus het is soms wel handig om hier even te schrijven en even je hart te luchten. Want soms zit mijn hart echt vol. En kan er even niets meer bij in. En dan is het soms wel handig om dan hem even te luchten en hem even te legen. Want dan kan ik weer verder. Daarom wil ik ook iedereen bedanken die er voor me is.

Liefs
MDJ