De motor van Ome Henk

De eerste verleiding om vreemd te gaan begon ongeveer een jaar geleden, ik denk op het verjaardagsfeestje van ome Henk. Uiteraard kwam het gesprek op een gegeven moment op motoren terecht, da's onvermijdelijk op een feestje van ome Henk. Ik vertelde hem toen hoe gelukkig ik was met mijn TransAlp uit 2000 en hoe fantastisch ik haar vind. Nou, dat was hij natuurlijk helemaal met mij eens, hij heeft zelf geloof ik zo'n zes of zeven TransAlps op rij gehad. Naar ik vermoed heeft hij daarmee ook wel een keer of drie de wereldbol rond gereden (qua kilometerstand dan), hij weet dus waarover ik praat. Ik zei hem toen dat ik nooit een andere motor zou willen dan een TransAlp of het zou een Varadero moeten zijn. De Africa Twin vind ik weliswaar heel erg mooi, maar het prijsverschil met de TransAlp vind ik te groot, gezien de kleine verschillen in prestaties en weggedrag. Nou, toen ome Henk dat hoorde deed hij mij een voorstel waarvan ik direct met mijn oren stond te klapperen en het water uit mijn mond liep. Hij zei toen: "Willy, maar voor je zo'n Varadero gaat kopen, zou je toch eerst eens een paar dagen met mijn motor moeten rijden, dan heb je tenminste echt vergelijkingsmateriaal". Nou, dat opende dus perspectieven!

Maar ja, je kent dat, druk druk druk op het werk en met allerlei andere dingen, dus er was weer eens helemaal niks van gekomen. Totdat ik ome Henk een tijdje geleden weer tegen kwam en het gesprek weer over motoren ging (zoals gewoonlijk dus). En weer zei hij: "Willy, je zou altijd nog een keer een ritje op mijn motor maken, wanneer ga je dat nou eens doen? Want ze is ingeruild en binnenkort is ze dus weg!" Tja en toen heb ik dus gehapt. Ik kon het niet laten, want zeg nou zelf, wie zou dat nou niet willen, een paar dagen voor alleen brandstofkosten rondrijden met een superdeluxe Pan European ST1100 met alle toeters en bellen? Jawel, de geest is sterk, maar het vlees is zwak. Ik ging dus door de knieën. Ik had een paar dagen vrij, en ik mocht haar dinsdagmiddag komen ophalen. Ome Henk had haar al voor me opgewarmd en ze fluisterde mij op de meest verleidelijke manier in mijn oren "Mag ik met je mee? Mag ik met je mee? Mag ik met je mee?". En ik dacht dat ik op slag verliefd werd op haar! Een beetje oneerbiedig heb ik mijn trouwe Alpje in ome Henks garage geparkeerd, zomaar op de zijstandaard, niet eens op de middenbok. Ik kon mijn vleselijke lusten om deze schoonheid te berijden niet langer bedwingen en sprong op het zadel. Henk riep nog na, dat de motor goed verzekerd was, maar dat er wel een eigen risico aan vast zat. Ik mompelde "Ja, ja, da's met de mijne ook zo, je hoeft je geen zorgen te maken" en scheurde de poort uit.

En daar ging ik, in het middagzonnetje met mijn nieuwe liefde. De dijken op, de polder in, door stille dorpjes, door schilderachtige landschappen. Aan het einde van de middag had ik al zo'n kleine150 km gereden en 's avonds na het eten nog eens een keer zo'n 75 km, totdat het begon te schemeren. De volgende dag natuurlijk meteen weer het motorpak aan en rijden maar weer. Puur genot! Wat een vermogen, wat een koppel, wat een weggedrag en wat een fenomenale remmen! Maar ja, zoals algemeen bekend is, straft God onmiddellijk. In al zijn wijsheid zag Hij, dat ik de grootste misstap van mijn leven beging en maakte mij dat op een pijnlijke manier duidelijk op een kleine parkeerplaats in Limburg, vlak bij Well. Nadat ik had genoten van een flesje frisdrank uit het koelkastje (jawel!), wilde ik de Pan keren om weer terug te gaan. En hier kwam haar zwakke punt naar voren! Want rijden doet ze heerlijk, maar keren kan ze niet zo gemakkelijk.

En dus voelde ik haar gaan, ik probeerde haar nog overeind te houden door gas te geven, maar er was geen houden meer aan. Ze ging pardoes op haar linkeroor liggen. Een onheilspellend gekraak kwam mij tegemoet en verstoorde wreed ons nieuwe geluk. Het was direct duidelijk, een gebroken spiegelcover en een gebroken knipperlichtglas. Gelukkig kon de dokter geen andere verwondingen vinden. Alleen kom je dan wel tot de conclusie dat je in je eentje die ruim 300 kg motor niet zomaar even weer rechtop zet. Dus na enkele pogingen richting hernia, toch maar een automobilist gewenkt om even te helpen beuren. Een vriendelijke Limburger hielp mij even om haar weer op haar wielen te zetten en betuigde zijn medeleven. Daarna moest ik natuurlijk ome Henk bellen met de mededeling dat ze gewond was, maar niet ernstig. De motorpret was met een dikke 500 km natuurlijk direct afgelopen en ik heb eerst maar de benodigde onderdelen besteld bij een naburige dealer. Die onderdelen kan ik zelf wel monteren zodra ik ze heb ontvangen. Daarna heb ik haar weer terugbezorgd bij ome Henk, die er gelukkig nogal nuchter onder bleef. "Nou ja Willy, als je het toch netjes herstelt is er toch niks aan de hand?" Daar had hij natuurlijk wel gelijk in.

En mijn trouwe TransAlp? Ze stond nog steeds hunkerend op me te wachten, heeft met geen woord tegengesputterd en ze heeft me volledig vergeven voor deze misstap. Ik ga haar morgen verwennen met een nieuwe achterband, dat heeft ze wel verdiend. Ik heb mijn lesje wel geleerd, ik ga nooit meer vreemd!

Maar toen ik gisteren bij Ome Henk kwam, stond die nieuwe Pan European ST1300 van hem alweer te knipogen en te lonken naar mij. Sterk zijn Willy, sterk zijn, je kunt de verleiding weerstaan.………….