De nieuwe familie

De nieuwe familie is gearriveerd.

De drie jaar dat ik weg geweest ben gaat nooit meer opgevuld worden, bovendien wil niemand het. Ik heb twee dagen geleden met ze aan de tafel gezeten en getimed hoe lang het duurde voor ik opgemerkt werd. 20 Minuten toen er een vraag aan mij gesteld werd en ik in het gesprek betrokken werd, niet dat het antwoord ook maar iemand iets kon schelen.

Mijn ouders hebben de afgelopen week veel ruzie gehad en als goede dochter heb ik boven aan de trap zitten luisteren - smiechterig? Best wel, maar dan hadden ze de deuren maar dicht moeten doen als ze niet wilde dat iemand luisterde, of mij het vertrouwen moeten geven dat ze eerlijk antwoord zouden geven wanneer ik een vraag stel. Volgens mijn moeder is het mijn vaders fout geweest. Hij heeft het gezin kapot gemaakt.

- Niet waar. Hun relatie? Ja, misschien wel. Het gezin? Dat was al langere tijd in de maak en daar heeft zij meer dan genoeg aan meegedaan. Anders zou het nu wel mijn zusjes, mijn moeder en ik tegen mijn vader zijn. In plaats daarvan is het mijn vader, mijn moeder die aan mijn ene zusje klampt, mijn jongste zusje dat aan elke vorm van aandacht klampt en ik (en mijn vriend).

Ik heb in de 4 maanden dat ik hier weer ben ontzettend, echt ontzettend mijn best gedaan om een plaatsje te vinden, maar ben er meerdere keren achter gekomen dat ik alleen maar besta wanneer het andere uitkomt. Ga ik er tegen in laten ze me zo zonder pardon vallen.

Dus op het moment is er een nieuw balans. Mijn vriend en ik houden ons niet meer bezig met de rest, tenzij het voor persoonlijk vermaak is en leven ons eigen leven in deze nog geen 12m2 kamer.

Bovendien is er een nieuwe familie die hen wel aanstaat.

Mijn jongste zusje en haar vriend. Oh wat een fijne jongen. Hij is zo fijn dat hij het voor haar opnam toen ze door haar ex in elkaar geslagen werd (jep, zij sloeg hem eerst). Hoe kwam hij voor haar op? Hij belde zijn broer ging een bar in waar haar ex was, en sloeg hem in elkaar met stoelen en tafels die haar stonden. Natuurlijk een pracht jong. Het is immers belangrijk dat hij het voor haar opnam. De manier waarop maakt niet uit en dat dit ook met haar kan gebeuren als ze hem niet aanstaat wordt ook niet overna gedacht. Het motto is immers: als je er maar niet aan denkt bestaat het niet.

Mijn andere zusje en haar nieuwe 30-jarige vriend, niet vriend als in liefdes vriend (uhu) maar gewoon een vriend die hier elke avond zit, haar met zijn auto overal naartoe brengt en sinds deze week ook bijna elke dag mee-eet. Maar hij is geliefd door iedereen. Hij beschreef zichzelf als 'chocola' en 'casanova'. Stond op om op de tv te tikken toen mijn vriend zij: de tv gaat heel even uitvallen. En staat altijd paraat om iedereen het beste advies te geven.

Het is jammer, maar in de afgelopen drie jaar zag ik het al gebeuren. Dat ik 4 maanden zonder stufi in Engeland gezeten heb, maar wel de huur etc. moest betalen en zij weigerde te eisen met een manager te praten. Ik zelf moest gaan bellen en rond de 50euro uit moest geven werd afgedaan met een: maar als je geld nodig had dan had je dat toch kunnen vragen?

-uhu-

Oh en ik vergeet helemaal mijn lieve schattige neefje (geen sarcasme, hij is immers net 6 maanden). Zoooo jammer dat hij een telefoon beter herkend dan knuffels. Wordt al vroeg bij hem ingegoten dat als hij iets doet dat zijn moeder niet aanstaat - zijn speen uittuffen, huilen, op zijn rug rollen, hongerig zijn - dat hij het dan maar zelf op moet gaan lossen omdat zij er geen zin meer in heeft. Niet dat mijn ouders daar iets van zeggen.

Het is een leven waarin niemand echt gelukkig is, maar wanneer ik aanwijs dat ze daar zelf voor KIEZEN en ze dus ook kunnen kiezen om het te veranderen, wordt het slechts gezien als dat ik de boosdoener ben, dat ik nooit iets waardeer en dat ik alleen maar ruzie loop te maken. Als dat is hoe ze het willen zien, dan mag dat van mij, maar dan moeten ze ook accepteren dat ik niet gezellig beneden kom om aan tafel te zitten met mensen die ik niet uit kan staan en die niets om mij geven.

Ik heb er al mee leren leven, nu zij nog.