De paden op de lanen in
Over ongeveer drie weken ga ik weer naar Zwitserland. Het is bijna drie jaar geleden dat ik op een camping in Frankrijk in elkaar zakte en even ongegeneerd hard gehuild heb. Dit jaar staan we weer op de berg waar mijn vader afscheid van ons heeft genomen.
We gaan de as die over is daar uitstrooien. Mensen vinden het een mooi afscheid. Alsof het daarna klaar is en ik er nooit mee aan zal denken. Voor mij is het een tussenstop. Een pijnlijke tussenstop, maar wel eentje die de moeite waard is. De crematie was het begin van het verwerkingsproces. De eerste vorm van afscheid nemen.
Ik vind het nog steeds ongemakkelijk om er over te praten met mensen. Te vertellen wat er is gebeurd. En dan vooral omdat andere mensen niet weten wat ze terug moeten zeggen. Dus dan heb ik het er maar gewoon niet over.
De delegatie waarmee we gaan begint steeds verder uit te slinken. Mijn zus en haar vriend vielen als eerste af toen mijn zus zwanger bleek te zijn. Nog zo iets moeilijks. Pap zal zijn kleinkinderen nooit leren kennen. Met de eerste verjaardag van mijn neefje had ik het weer erg moeilijk. Drie trotse opa's die heel hard stonden te zingen.
Maar goed, daarna viel mijn oom af. Het was zonder lease auto niet goed meer te doen om een weekendje naar Zwitserland heen en weer te gaan. Daarnaast kon mijn tante geen vrij krijgen. En nu begint mijn stiefbroer ook met dat hij misschien niet mee gaat als hij een full time baan gaat vinden. Dus dan blijven we straks nog met z'n vieren over.
Ik ben benieuwd of het bakje er nog staat dat we gemaakt hebben. Robin denkt van niet, ik denk van wel. De foto die we hadden achtergelaten had zelfs de eerste winter overleefd.
Met Pinksteren hebben we al een gedeelte van de as uitgestrooid zodat mijn zus er ook bij kon zijn. Dat was al een rare dag. Nu gaan we ook nog eens een hele week voor weg. Ik denk dat ik nog nooit zo tegen een vakantie op heb gezien.
We gaan de as die over is daar uitstrooien. Mensen vinden het een mooi afscheid. Alsof het daarna klaar is en ik er nooit mee aan zal denken. Voor mij is het een tussenstop. Een pijnlijke tussenstop, maar wel eentje die de moeite waard is. De crematie was het begin van het verwerkingsproces. De eerste vorm van afscheid nemen.
Ik vind het nog steeds ongemakkelijk om er over te praten met mensen. Te vertellen wat er is gebeurd. En dan vooral omdat andere mensen niet weten wat ze terug moeten zeggen. Dus dan heb ik het er maar gewoon niet over.
De delegatie waarmee we gaan begint steeds verder uit te slinken. Mijn zus en haar vriend vielen als eerste af toen mijn zus zwanger bleek te zijn. Nog zo iets moeilijks. Pap zal zijn kleinkinderen nooit leren kennen. Met de eerste verjaardag van mijn neefje had ik het weer erg moeilijk. Drie trotse opa's die heel hard stonden te zingen.
Maar goed, daarna viel mijn oom af. Het was zonder lease auto niet goed meer te doen om een weekendje naar Zwitserland heen en weer te gaan. Daarnaast kon mijn tante geen vrij krijgen. En nu begint mijn stiefbroer ook met dat hij misschien niet mee gaat als hij een full time baan gaat vinden. Dus dan blijven we straks nog met z'n vieren over.
Ik ben benieuwd of het bakje er nog staat dat we gemaakt hebben. Robin denkt van niet, ik denk van wel. De foto die we hadden achtergelaten had zelfs de eerste winter overleefd.
Met Pinksteren hebben we al een gedeelte van de as uitgestrooid zodat mijn zus er ook bij kon zijn. Dat was al een rare dag. Nu gaan we ook nog eens een hele week voor weg. Ik denk dat ik nog nooit zo tegen een vakantie op heb gezien.
22 jun 2015
- meld ongepast verhaal
-
Imagimary (opgeheven op 14-06-2022)
dinsdag 23 juni 2015 13:28
Ik begrijp het, vooral dat stuk dat je het moeilijk vindt om erover te praten, omdat mensen niet weten wat te zeggen en dat vaak voor een awkward situatie zorgt. Ook ik ervaar het nu, ik weet eerlijk gezegd ook niet goed wat te zeggen. Ik wíl vanalles zeggen, maar tegelijk is daar de angst dat ik iets verkeerds zeg omdat het zo'n gevoelig onderwerp is.
Het as uitstrooien op die plek vind ik een mooi gebaar, want afscheid klinkt inderdaad zo definitief. Vanzelfsprekend dat het je hierna niet ineens koud zal laten. Was het maar zo makkelijk... het is enorm beladen, niet iets dat je zomaar even achter je laat. Ik begrijp dat je ertegen opziet.
En onthoud: het is jouw verdriet, jouw verlies, jouw verwerkingsproces en dus ook jouw tempo. Niemand heeft daar wat over te zeggen.
-
Scorpio
dinsdag 23 juni 2015 15:41
Ik hou inderdaad mijn eigen tempo aan. En er is maar weinig dat je verkeerd kan zeggen hierover.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 03 aug 2015 Kwaaltjes ( 10 )
- O 29 jul 2015 11 Weken ( 6 )
- O 28 jul 2015 Comming soon ** ( 28 )
- O 25 jul 2015 Tuurlijk
- O 24 jul 2015 Zwitserland ( 4 )
- O 23 jul 2015 Dag oma ( 15 )
- O 20 jul 2015 In de bergen ( 7 )
- O 27 jun 2015 1 jaar alweer. ( 6 )
- O 22 jun 2015 De paden op de lanen in ( 2 )
- O 21 jun 2015 Tegen me aan liggen ( 7 )
- O 02 jun 2015 Dekentje ** ( 14 )
- O 27 mei 2015 Bloeddonor ( 5 )
- O 26 apr 2015 Geslaagde verjaardag
- O 19 apr 2015 Familiedag
- O 15 apr 2015 Het lijkt wel een ziekte ( 4 )