De schaar erin

Vandaag is het zover. Bob en Hansje worden gesteriliseerd en ik ben zenuwachtig man. En ik voel me schuldig dat ik niet aan ze kan uitleggen waarom ze geen ontbijt mogen terwijl ze al dan niet piepend naar de voerplaats rennen. En nog meer schuldig dat ik zo vroeg wakker ben waardoor ze nog langer geen eten van me krijgen terwijl ze dus wel honger hebben.. Bij elke beweging galoppeert Bob piepend naar de voerplaats

Het vertrouwen met Hansje gaat eraan ben ik bang, terwijl ze nou juist zo goed ging. Ik mag het puntje van haar staart aaien en heb een keer haar bum geaaid. Ik heb ook nog geen idee hoe ik haar in godsnaam vreedzaam in een mandje krijg maar ik ga het proberen met een laser. Half erin, duwtje, deur dicht, voila. Dat is het plan. En nu hopen dat het lukt.

En Bob wordt ook een beetje een struggle. De vorige keer naar de dierenarts verzette hij zich ook tegen het mandje maar toen was hij nog een stuk kleiner en verzwakt wegens ziek. Hij is inmiddels een behoorlijke krachtpatser maar voor bijten en krabben ben ik bij hem niet bang. Hansje wel, als de laser niet lukt en ik zou haar moeten grijpen. In dat geval trek ik mijn dikke winterjas aan zodat in elk geval mijn armen beschermd zijn. Maar ik vind het nu nog te vroeg om al te vangen en in de bak te zetten als we pas over twee uur weg moeten.. wil niet dat ze straks hun behoefte moeten doen in die bak. Maar ik wil er ook niet te laat mee beginnen in het geval dat het goed mis gaat met Hansje. In het asiel hebben ze ook drie kwartier achter haar aan moeten rennen voordat ze in een reisbak terecht kwam. Om 8:15 is de lift hier dus 7:30 lijkt me een mooi moment om te starten met vangen.

Man man man man.. My babiessss. En het gaat allemaal goedkomen en het is ongetwijfeld heel schattig als ze straks een beetje loopy thuiskomen maar bleegh.

Goedemorgen.